W sprawie zakazu nie mam zdania. Zakaz może pomóc, pewnie nie zaszkodzi, wieprz musi radzić sobie sam. Prawdziwą gwiazdą notki jest telewizja Polsat. Program "TAK czy NIE" podjął nasz wypasiony temat  i wytłumaczył co i jak. Jak ma się to do innych odcinków tego magazynu, w których dyskutowano o masowym niedożywieniu naszych dzieci? To w końcu należy do szkół żarcie przywozić, czy zabierać? Tego się nie dowiedziałem. Zgodnie z zasadą pluralizmu w studiu zasiedli gości mających równie mało do powiedzenie - korpulentny pan i zgrabna pani. Pani w ciągu 20 minut powiedziała jedno merytoryczne zdanie (to i tak o jedno więcej niż pan), w którym najpewniej pomyliła cukrzyce typu 2 z cukrzycą wtórną.


Sama dyskusja była do bani, ale krótka zajawka będąca wprowadzeniem do dyskusji to polsatowski majstersztyk. Można się z niej dowiedzieć, że "odsetek nastolatków z nadwagą jest w Polsce najwyższy na świecie". Nie jesteśmy nawet w czołówce. Nie, od razu po bandzie - "najwięcej na świecie". Chodząc po mieście mijam czasem podstawówki i nie widziałem by tłuszcz wylewał się z nich drzwiami i oknam. Kiedy słyszymy, że w Polsce jest czegoś najwięcej na świecie, (a nie chodzi o ilość pomników JPII), to prawie zawsze ktoś mija się z prawdą. Tak było i tym razem. Na ekranie pojawiły się nawet konkretne liczby, ale nie odnoszą się one do otyłości, ale do nadwagi. Dzieci otyłych jest u nas od 4% do 1%, co wyglądałoby słabo. Oczywiście 29% i 28% z nadwagą to cholernie dużo, zatem nie omieszkałem wklikać się na strony WHO do których kieruje mnie Polsat. Liczby podawane przez Światową Organizacje Zdrowia są dwa razy mniejsze niż te polsatowskiego. Ich wynik podawany jest zawsze z rozróżnieniem na płeć. Chyba nie ma innej możliwości jak to, że ludzie pracujący w Polsacie te liczby dodają. Jeśli 19% chłopców i 14% dziewcząt ma nadwagę, to według polsatu ma ją 33% uczniów.

Materiał kończy wypowiedz kobiety, mającej na oko 20 kg nadwagi, o swoim młodym podopiecznym mającym na oko 5 kg niedowagi, o tym jak to teraz dzieci się źle odżywiają. Wszystko te bzdury udało się zmieścić Polsatowi w trwającej 60 sekund przebitce. Szacun. Aż mam ochotę kupić sobie prawdziwą antenę (zamiast kawałka powyginanego druta, który zmontowałem na czas mundialu) i zacząć oglądać ich informacje - to musi być ciekawe przeżycie. By nie było, że tylko narzekam nie mając żadnych pomysłów w zamian. W ramach błyskotliwego zakończenia, mam poradę dla wszystkich wieprzy walczących z nadwagą: gruby, odłóż do cholery ten baton, bo nie zaruchasz.

Dwa lata temu przynudzałem na "Środowych spotkaniach z przyrodą" organizowanych w Muzeum Przyrodniczym we Wrocławiu. Opowiadałem o kryptozoologi, czyli tym wszystkim co leży pomiędzy potworem z Loch Ness a Yeti. Koronnym slajdem miała być mapka wszystkich tych stworzeń. Po godzinie naniosłem może z 1/5 więc z resztą dałem sobie spokój. Mapkę postanowiłem dokończyć na następny dzień i wrzucić na bloga. No i skończyłem... wczoraj. Jutro, za dwa dni, czy za dwa lata, co za różnica. To co widzicie poniżej to zawartość list of cryptids. To nie jedyna taka lista, ale na pewno najszybsza do przerobienia. Około setki opisanych kryptyd ma encyklopedia Colemana i Clarka (Cryptozoology A to Z), zaś około tysiąca podręcznik Eberharta (A Guide to Cryptozoology).

Kryptozologia jest wyjątkowo rozmemłana nawet jak na standardy nibynauk. Nie wiemy co jest a co nie jest kryptydą. Jak coś już jest to znowu nie wiemy ile tego mamy. Niektórzy "badacze" tworzą rozległe klasyfikacje gatunków węża morskiego, wyróżniając węże z wąsami, węże z garbem, węże z łapami, itp. Na listach kryptyd wciąż notuje się globstery, czyli częściowo pożarte i wymiętolone kawałki wielorybów. Identyfikowanie wyrzuconych na brzeg fragmentów w zaawansowanym stadium rozkładu, przysparza problemów nawet fachowcom. Stąd już tylko krok od doniesień o morskim potworze. Dla szukających sensacji polecam hellhoundy - upiorne psy. Można je sprokurować z niczego. Jeśli jakiś bezpański pies wydał wam się dziwny, jeśli przekonaliście do tego swoich znajomych, a pies gdzieś zniknął - wystarczy mały artykulik w gminnej gazetce i mamy nową kryptydę. Od lat największymi nabijaczami list mitycznych i zagadkowych stworzeń są zwierzęta fantomowe. Są to obserwacje zwierząt poza swoim naturalnym środowiskiem. W Polsce są to pumy i jaguary, ale zdarzały się wizyty wielorybów w górnym biegu Wisły. W Europie zarejestrowano też wiele  doniesień o kangurach.

Nie sposób ustalić dokładnej liczby kryptyd, ale nie jest to też szczególnie potrzebne, aby wybadać ogólny trend. Już po wprowadzeniu połowy ze stworów, na mapie zarysował się wyraźny kierunek. Niestety, ale wygląda to tak, jakby kryptydy wędrowały w torbach brytyjskich emigrantów. Sama Wielka Brytania jest dosłownie usiana potworami, a przecież nie jest to dziewiczy kraj pełen bezludnych odstępów. Sporo dokładają Amerykanie, trochę Australijczycy i Nowozelandczycy. Telewizja przekonuje nas, że siedliskiem bajecznych zwierząt są trudno dostępne obszary. Tymczasem w amerykańskich i brytyjskich miastach żyje więcej mitycznych stworów niż na obszarze całej puszczy amazońskiej. Patrząc na mapę trudno nie dostrzec, że kultura anglosaska generuje blisko 90% czyhających na nas potworów. Dowodzi to tezie, że kryptydy sa dziećmi kultury a nie dzikiej przyrody. Gdyby kryptydy rzeczywiście istniały nasza kultura nie miałaby na nie wpływu, jak nie ma wpływu na prawdziwe zwierzaki. Rosyjskie sarny nie piją wódki, niemieckie wiewiórki nie mają większego porządku w swoich dziuplach, a żyjące w Watykanie dorosłe szpaki nie gwałcą młodych szpaków. Tymczasem jedynie w Japonii, ojczyźnie pokemonów, kryptydy potrafią zmieniać się w ludzi.

Przy okazji szarpnąłem się na konfrontacje z jeszcze jednym mitem. W powszechnym wyobrażeniu wiedza o istnieniu kryptyd przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Jeszcze z czasów, kiedy kryptydy nie były pojedynczymi sztukami, a stadnymi potworami o które potykaliśmy się na każdym kroku. Ma się to nijak do rzeczywistości w której blisko połowa ze wszystkich stworów, pojawia się  dopiero w XX wieku. Są też takie, o których usłyszeliśmy dopiero w XXI (m.in potwór z Montauk, ludzie-małpy z Delhi czy etiopska Wucharia ). Zaledwie 26% stworzeń liczy sobie więcej niż 200 lat. W dodatku jest to naciągane 26%, ponieważ jakiekolwiek wzmianki o "starej legendzie", "dawnych podaniach" lub "miejscowym folklorze" rejestrowałem jako "starsze niż dziewiętnastowieczne". Dodam że w przypadku tak starych opowieści zwykle brak ciągłości w wizerunku potwora - ten sam gatunek mitycznej kreatury, jest czymś innym w zeznaniach świadków dziś i 100 lat temu. W XIX wieku Wielka Stopa nie była pokryta futrem. Nosiła długie włosy, a osobnicy tego gatunku żyli w tworzonych przez siebie drewnianych wioskach. Obecnie jest ogromną, dziką małpą i w ogóle nie przypomina dawnego sasquatcha.

Wytworny, niedzielny obiad zjadłem dziś przy audycji Stefana Bratkowskiego. Przypomnę: Stefan Bratkowski, rocznik 1934, tuza polskiego dziennikarstwa i mentor tegoż środowiska. W czasie audycji doznałem objawienia. Zrozumiałem po co właściwie jest emerytura. Otóż w czasach prehistorycznych każdy jaskiniowiec po zabiciu tysiąca pterodaktyli, mógł powiesić swoją maczugę na kołku. Wszyscy poklepywali takiego jaskiniowca po plecach nazywając go "pterodaktylowym niszczycielem" ale on i tak wiedział, że w polowaniach już tylko przeszkadzał, że więcej pterodaktyli płoszył niż łapał.


Niektórzy intelektualiści ignorują tę świętą pterodaktylową zasadę i niestety pan Bratkowski się do nich zalicza. Jego audycje to w dużej mierze newsy z Trybuny Ludu połączone z dowcipami o Radiu Erewań. Nie brakuje oczywiście anegdot. "Śmieszne" anegdoty starych ludzi to odpowiednik "śmiesznych" filmików z youtube, przy czym oglądanie tych drugich jest ponoć obciachem, zaś opowiadanie tych pierwszych oznaką refleksji. Choć Bratkowski zrezygnował z umysłowych aktualizacji, nie zrezygnował z postrzegania siebie jako koszyka ze świeżymi owocami, którymi dokarmia mózgi swoich słuchaczy. Ja, choć jestem od niego trzy razy młodszy, czuje się w obowiązku czytać słownik miejskiego slangu, aby podtrzymać szacunek ludzi ulicy. Nie obce są mi takie sformułowania jak "trolić na wąsa", "szturchać wiewiórę"... zresztą nieważne. Wracając do tematu. Nie czepiałbym się pana Stefana gdyby nie to, że w wyżej wspomnianej audycji występuje jako popularyzator nauki. Trudno byłoby znaleźć bardziej naiwny i fałszywy obraz nauki, niż ten wyłaniający się z programu Bratkowskiego. No dobra, już taki znalazłem - audycje Roberta Bernatowicza - ale dalej byłoby już ciężko znaleźć coś gorszego.

Jak rysuje się przyszłość naukowo-techniczna według dziadków, którzy nie potrafią przed wejściem na antenę wyłączyć telefonu? Czy stojąc obydwiema nogami jeszcze w kineskopowo-lampowym świecie w ogóle da się o tym rozmawiać? Ano da się, Wystarczy poszperać w rocznikach Młodego Technika, pozbierać gorące nowinki techniczne sprzed 50 lat, głównie myśli rodzimej (pan Stefan najbardziej szanuje naukowców o otwartych umysłach, czyli naszych ulubionych). Następnie należy przez godzinę zrzędzić nad tym, czemu nikt ich nie realizuje! Zdrowy rozsądek podpowiada, że Bratkowski mógłby to przed programem łatwo sprawdzić. Wtedy nie byłoby jednak programu!

Niestety żenada się tutaj nie kończy. Otóż pan Stefan poniekąd wybadał gdzie leży problem. To korporacyjne szumowiny, które chowają po szufladach najlepsze pomysły, pomysły tak dobre, że żadne inne pomysł nie byłyby już potrzebne. Choćby miały nic nie sprzedać i upaść, to nigdy nie wyciągną ich z szuflady bo. To samo koncerny farmaceutyczne. Lek na raka jest już dawno gotowy. Opasłe świnie nie chcą go dać byśmy zanadto nie wydobrzeli, bo wtedy nie zarobią. Nie ważne czy że ich dzieci umrą na raka, że oni sami na niego umrą, nie dadzą i już.  Najlepszy swój pomysł Bratkowski zostawił jednak na koniec! Będzie to leczenie przy pomocy niedźwiedzich jaskiń!

Jak mówi redaktor, "nie wie kto to odkrył, kiedy i gdzie, ale ponoć ranny niedźwiedź czmycha do tej jaskini, w której jest najczystsze powietrze". Dlaczego zatem do jasnej ciasnej - snuje dalej Bratkowski - polskie szpitale nie zaczną działać w celu wprowadzenia tych badań w życie! I ma na myśli szpitale dla ludzi a nie miśków! W studiu obecni byli Bogdan Miś i Piotr Cieśliński (Science Editor z Wyborczej), ale nikt specjalnie nie protestował, Zamiast zrobić Bratkowskiemu ice bucket challenge i obudzić go z tego pseudonaukowego amoku, panowie raczej potakiwali ze zrozumieniem.

Jeśli takie niedźwiedzie pomysły są w ogóle warte rozważenie, mam jeszcze kilka. Skoro wiewiórki z większą kitą znoszą do dziupli więcej orzechów, czy minister finansów nie mógłby doczepić sobie rudego ogona? No co mu szkodzi? Jeśli według badań więcej borsuków ginie na drogach powiatowych niż wojewódzkich, powinno się wprowadzić zakaz poruszania się ludzi po tych pierwszych! Oczekuje także, że zostanę zaproszony do radia gdzie będę mógł opowiedzieć o mojej evidence-based policy i świetnych pomysłach na naprawę kraju. W końcu spełniam najwyższe standardy dziennikarstwa wytyczone przez Stefana Bratkowskiego! 

Nie mają szczęścia rosyjskie śliwki i ogórki, oj nie mają. I nie mam tu na myśli przeznaczenia każdej rosyjskiej rośliny, czyli przerobienia na wódkę. Większym nieszczęściem jest to, że ich ojczyzna już od kilkudziesięciu lat próbuje zdystansować się do myśli Zachodu - nawet w tych dziedzinach, w którym nie ma żadnych działających alternatyw. Jeśli chodzi o biologię, od lat 40. w ZSRR obowiązywała jedynie słuszna teoria kumpla Stalina Trofima Łysenki, będąca odpowiedzią na kapitalistyczno-indywidualistyczną teorię ewolucji. W sukurs łysenkizmowi przyszły równie chujowe koncepcje biologii kolektywistycznej, takie jak miczurinizm i teorie Lepieszyńskiej.

Rosyjskie rolnictwo stało się przedmiotem żarów całego bloku wschodniego. W Rosji zboża miały rosnąć niczym słupy telegraficzne - tak gęsto. Nieufność do zachodnich pomysłów ewoluowała, ale nigdy nie zanikła. W maju tego roku, zastępca przewodniczącego komisji rolnictwa Dumy zaproponował, aby produkowanie, sprzedawanie i transportowanie organizmów zmodyfikowanych genetycznie na terenie Federacji traktować jako akt terrorystyczny!

Aby uzasadnić brak zachodnich produktów na rosyjskich stołach, masy karmi się popularnymi także u nas mitami. Rosyjska żywność ma być zdrowa i naturalna - w przeciwieństwie do tej pochodzącej z toksycznych od nawozów pól zachodu. Stosowane w Europie dodatki do żywności jawią się niczym broń chemiczna! W przykładowej retoryce Giennadija Oniszczenki (szefa Służby Ochrony Praw Konsumentów) mamy absolutnie wszystkie budzące przerażenie nazwy, takie jak antybiotyki, konserwanty, pestycydy i hormony. Taka narracja przypomina szydzącego z ludzi bezdomnego lumpa. Takiego, który szczyci się pokrywającym go naturalnym łojem i moczem. "Phi, głupi bogaci ludzie! Przesadnie sterylni i naperfumowani chemią, nie to co ja!".

Chyba nigdzie indziej głupota nie jest tak wielką cnotą, a ignorancja takim powodem do samozadowolenia, jak w temacie dodatków do żywności. Niektórzy żyją już w alternatywnym w świecie gdzie główną przyczyną chorób jest spulchniacz do pieczywa, a na połowie aktów zgonów widnieje czerwona pieczątka "zatrucie barwnikiem spożywczym".

Niestety wiemy jak wyglądał świat bez mrożenia żywności, bez higieny, bez konserwantów i pasteryzacji. Na początku XX wieku choroby przenoszone drogą pokarmową stanowiły realne zagrożenie życia, a przeciętny Europejczyk rozpoczynał dzień od krwistej biegunki. Jeszcze w latach 40. za sprawą szybko psującego się mięsa, ponad 15% Amerykanów chorowało na włośnice! Najwidoczniej zapomnieliśmy o tej nie tak odległej przeszłości. Dziś mało kto wie, że modny napis "bez konserwantów!" jest tożsamy z "produkt z szybciej rozwijającą się pleśnią!

Najwyraźniej zamieniam się w stetryczałego dziada, bo nawet w rzeczach które powinny mnie cieszyć, dostrzegam jedynie ich gorzką stronę. Wyborcza nie przestaje rzucać gromami w pupę pana Marka Haslika, znachora z Nowego Sącza. Niby dobrze, w końcu ktoś natarł uszy temu gałganowi (Boże, już nawet pisze się jak stary dziad). Z drugiej strony dostrzegam pewne zagrożenie w sygnowaniu medycyny alternatywnej takimi postaciami jak Haslik.

Jest on w swym uzdrowicielstwie obrzydliwie wręcz stereotypowy. Starszy pan przyjmujący gdzieś pokątnie na rubieżach i bredzący coś o Bogu. Wbrew pozorom nie jest to standardowa szarlataneria, a rodzaj muzealnego eksponatu. Ludowy guru udzielający porad swoim wyznawcom, opłacany darami w postaci gęsi i worka ziemniaków to unikat. Już w napisanej 60 lat temu książce Bieńkowskiej "Atom i znachorzy" praktycznie każda uzdrowicielka była staruszką przepędzającą miotłą lekarzy, tak starą że mogła być kochanką Napoleona. Choćby za sprawą przemijającego czasu, takich postaci nie mogło się ostać zbyt wiele. Babcie leczące ziołami i dziady przypisujące sobie boskie moce, to obecnie rarytas! O tych ludzi należy dbać jak o eksponaty w muzeum. Dzisiejsi uzdrawiacze mają sklepy w centrum i dorzucają paragon do swoich bezwartościowych mikstur. Pseudomedyczne porady stanowią clou  telewizji śniadaniowej. Znachorstwo praktykują nasze matki, nasi znajomi i my sami. Łatwiej obarczyć winą wiejskiego szamana, niż dostrzec tę smutną prawdę.

Zakrawa na jakiś ponury żart, że tabloid piętnujący Haslika, chwilę wcześniej drukował kilkuset tysięcy bioenergetyzujących kwadratów. Ilość zarażonych głupotą ludzi przez szamana z Nowego Sącza jest niczym, przy tajfunie mambo-jambo jaki wylewa się z kolorowych dzienników. Historia pomyleńca jest oczywiście bardziej medialna, niż tysiące alegrowiczów, wciskający ludziom takie rzeczy, że ziółka Haslika to przy tym medyczna nadzieja XXI wieku.

Postępująca znieczulica uodporniła mnie na widok lamp do koloroteriapii, tajemniczych "przyrządów przeciwbólowych" i ajurwedyjskich okularów. Jakoś to przełknąłem. Są jednak rzeczy których nie zdzierżę. Na przykład wciąż reaguję na otręby ryżowe leczące raka. Na mieszankę oleju słonecznikowego z jajkami, cofającą każdy nowotwór po 358 zł. Kto jest gorszy Haslik, czy patafian opychający sok z winogron chorym na raka, po 255 zł za litr? Każdy może kupić sobie witaminę C po 5 zł, ale kiedy chemioterapia nie pomaga wtedy możesz się zaopatrzyć w taką specjalną witaminę C. Oczywiście listek takiej witaminy C kosztuje 160 zł. Kiedyś wydawało mi się, że to właśnie tacy sprzedawcy są źródłem dezinformacji i pseudomedycznego zła. Następnie myślałem, że nie są jego źródłem a owocem. Obecnie coraz bardziej przychylam się do zdania, że trzydziestolatek leczący swoją matkę kadzidełkiem i allegrowicz handlujący leczniczym orientalnym gównem to jedna i ta sama osoba. Kat i ofiara w jednym, czyli pełen dramat.

Zważywszy, że blog ten dotyczy rzeczy, które interesują głównie oszołomów, z natury rzeczy przez te 7 lat przewinęło się tu sporo osobliwych intelektualnie postaci. Mimo to, uzdrowicieli z sekciarskim zacięciem policzyłbym na palcach jednej ręki. Szacuje natomiast, że matki małych Jasiów leczących ich sokiem z żurawiny, mogły w tym czasie napisać od 1,2 tys do 1,6 tys komentarzy. Mniej więcej tak rysują się te proporcje.

Ludzie którzy swoimi poradami szkodzą innym to nie mityczni szamani o natapirowanych włosach i szaleństwem wypisanym na twarzy. To niestety nasze sąsiadki, nasi koledzy z pracy i uprawiające fitness szefowe. Swoją wiedzę czerpią z sensacyjnie brzmiących tekstów. Próbowali kiedyś przeczytać coś mądrego ale nie zrozumieli, a to co nie doczytali sami sobie dopowiedzieli. Lepiej byłoby dla nich nie wiedzieć niczego, niż wiedzieć to co wyczytali w kolorowych poradnikach.

Choć w przeciwieństwie do zaczadzonej zabobonem tłuszczy wiem, że leki generyczne to nie to samo co geriatryczne, a przegląd systematyczny to nie taki który wykonuje się systematycznie - nie przyszło mi do głowy kogoś leczyć! Okołomedyczne zainteresowania uczą mnie aby swoje zdrowie oddać w ręce lekarzy. Jeśli twoje lektury uczą cię czegoś wprost przeciwnego, to pora pozbyć się paru zakładek z przeglądarki.

Jak wiemy z reklam, przy odrobinie chęci z żyrafy wyciśnie się odrobinę owocowych cukierków. Jak wiemy z tego bloga, są ludzie którzy święcie w takie rzeczy wierzą - z naciskiem na święcie. Pogląd, według którego człowiek zdolny jest materializować różne przedmioty wiąże się z małą niedogodnością, jaką może być goszczeniem w swoim ciele diabła. Gdybym wiedział, że w czasie szatańskich spazmów wypluję, powiedzmy potrzebną mi teraz drylownice, z chęcią zaprzedałbym się diabłu. Niestety od wieków opętani plują tym samym zestawem śmieci, do którego należą pióra, guziki, druty, włosy, nitki itp. Obecnie najpopularniejsze są gwoździe. Licheński egzorcysta ks. Edmund Szaniawski nosi ze sobą nawet wiaderko z wyrzyganym przez opętanych żelastwem Aż prosi się ustawić takich opętanych w Castoramie, gdzie każdy mógłby do nich podejść i nabyć trochę świeżo zmaterializowanych gwoździ.


Pokazywanie wiaderka gwoździ jest takim dowodem na istnienie diabła, jak owocowe cukierki są dowodem na dojne żyrafy. Ultrasonografia momentu materializacji gwoździa? Rentgen? Jakieś nagrania wideo? Po co! Ludziom niech wystarczy widok śrubek w wiadrze. Egzorcyści zapewniają przy tym, że gwoździe w ustach opętanych nie są wynikiem sztuczek egzorcyzmowanych. Śmiem wątpić w umiejętności księży w rozszyfrowywaniu nawet najprostszej iluzji. Przypomnę choćby przypadek dziesięcioletniej Niemki Althe Ahlers, którą nieomal spalono po tym jak opanowała prostą sztuczkę "wyczarowywania" myszy z chusteczki. Mimo, że dziewczynka pokazała przed sądem, że sztuczka nie ma w sobie prawdziwej magi i opiera się jedynie na zręcznych palcach, duchowni wciąż domagali się poddania dziecka torturom i sądzenia za czary.

Historia dostarcza licznych dowodów na to, że wydalanie przez opętanych tego i owego, nie jest oznaką nadprzyrodzonych mocy. W 1620 roku niezwykłych rzeczy dokonywał niejaki William Perry. Dwunastolatek miał wszystkie objawy opętania. Na dźwięk słów Ewangelii wg św. Jana miotał się tak, że czterech chłopa nie mogło go utrzymać. Wymiotował szmatami, paznokciami, nićmi, wełną, słomą i różnym żelastwem. Oszustwo odkrył dopiero badający go biskup Thomas Morton. Chłopiec nie rozpoznał fragmentów ewangelii czytanych w innych językach, choć uważano, że diabeł powinien znać wszystkie (co ciekawe, obecnie nie przeprowadza się tego testu). Dzieciak przyznał się, że wszystkie przedmioty które zwracał, wcześniej sam ukradkiem wkładał do ust, zaś czarny mocz który oddawał był tylko nićmi nasączonymi atramentem, ukrytymi pod napletkiem. Podobny show w 1696 roku odstawiała jedenastoletnia Christine Shaw. Wiła się w konwulsjach, twierdząc że dręczą ją demony, wymiotując przy tym m.in skorupkami jaj, popiołem, kurzymi piórami, kłębkami włosów, sianem i śrubami. Mała poszła jednak dalej i z łatwością zidentyfikowała swoich astralnych oprawców. Oskarżyła łącznie 21 osób, w tym połowę swojej rodziny, ojca, babcie, kilku kuzynów. Siedmioro oskarżonych została powieszonych i spalonych na stosie. W 1839, w dawnej sypialni małej Shaw, obok jej łóżka odnaleziono ukryty w ścianie otwór, którym najprawdopodobniej przekazywano dziewczynce wypluwane przez nią przedmioty

Wybór do materializacji akurat gwoździ, wydaje się słabym posunięciem ze strony szatana. Niegdyś nie dało się o nich wiele powiedzieć. Identyfikowano je po prostu jako "gwoździe do zabijania okien" albo "gwoździe do zbijania kół u wozu". Dziś badając takie gwoździe moglibyśmy ustalić skąd pochodzą, kiedy je wyprodukowano, z jakich stopów i jaką metodą. Wiele powiedziałoby to o piekielnym przemyśle. Czy szatan przestrzega norm unijnych? Nie słyszałem aby kościół przekazał je do jakiejkolwiek analizy. Istnieje możliwość, że każdy z gwoździ jest szczegółowo badany i każdy okazuje się pochodzić z pobliskiego sklepu żelaznego, po czym wyniki tych ekspertyz lądują w biskupim koszu na śmieci.

Myjący się każdego dnia miastowi być może zastanawiają się, po co przed świńskim korytkiem rolnik ustawia utrudniające życie warchlakom kraty? Otóż niektóre świnie dają się ponieść atmosferze wyżerki do tego stopnia, że włażą do pełnego ziemniaków koryta. Kraty mają też chronić inne zwierzaki przed co bardziej szalonymi świniami. Pamiętam z dzieciństwa jak kura zeskoczyła z grzędy między świniaki, czego te nie potraktowały jak sąsiedzkich odwiedzin i kuraka najzwyczajniej wszamały.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że tak jak rolnik hoduje świnie, tak państwo hoduje swoich obywateli. W tym wypadku para najbardziej szczwanych knurów w imieniu całego świńskiego stada sama ustawia kraty, by inne świnie nie zadławiły się kartoflem i zbytnio nie rozpanoszyły po chlewiku. Dyskusja sprowadza się wyłącznie do tego gdzie ustawić kraty, nigdy nie rozmawiamy o tym, czy kraty są w ogóle konieczne.

Przez kraty rozumiem idee, że samo mówienie, patrzenie lub słuchanie pewnych rzeczy może być dla nas szkodliwe. Tak jakby sama możliwość spojrzenia na to co jest niewłaściwe był już czymś złym. Magiczna moc obrazu, która zamienia nas w to co widzimy. Przerażenie budzą więc parady gejów, jakby samo patrzenie na nich mogło "zarazić" homoseksualizmem. Wbrew temu jak przedstawiają to autorytety moralno-dziennikarskie, o tym co jest szkodliwe nie rozsądzi żadna dyskusja. Sfinansowaliśmy w tych tematach niewiarygodną wręcz ilość badań. Na przykład, zagadnienie przemocy w mediach doczekało się (w zależność kto co liczy) od 3500 (według American Academy of Pediatrics) do kilkuset (według Jonathana Freedmana), badań! Grzechem byłoby z tego nie korzystać.

Wymowną w temacie wolności słowa jest historia badań na temat zależności pomiędzy dostępem do pornografii, a przestępczością na tle seksualnym. Nim zaczęto badać te relacje, pokutowały jedynie zdroworozsądkowe założenia. Pornografia powodować miała szereg społecznych dolegliwości, w tym fale przemocy i gwałtów. Pogląd ten upadł w zasadzie od razu, kiedy tylko zaczęto go analizować. Co nie znaczy, że nie obeszło się bez kontrowersji i zażartych sporów.

Największy kontratak miał miejsce w latach 80tych, kiedy na moment udało się zrekonstruować obraz młodocianego, rozjuszonego czytelnika świerszczyków, który gwałci wszystko co wpadnie mu w klejące się łapska. Dziś panuje rzadki w badaniach społecznych konsensus, iż zebrane dotychczas wyniki pozwalają raz na zawsze odrzucić hipotezę, iż dostęp do pornografii przekłada się na wzrost napaści na tle seksualnym. Publikowane w ostatnich latach prace (np. tu, tu i tu) idą nawet dalej, dowodząc że dostępność do pornografii nie tylko nie zwiększa ilości gwałtów, ale wręcz zmniejsza!

Wiemy także, że omawiane często w mediach uzależnienie od pornografii po prostu nie istnieje! Takie wnioski nie tylko wymykają się prostej logice, są wręcz dezorientujące, na przykład dla środowisk feministycznych. Owy dualizm pornografii, która z jednej strony uprzedmiotawia i wyzyskuje kobiety, z drugiej wyzwala i kanalizuje agresje seksualną, doprowadził do podziału wśród anglosaskich feministek i wydarzeń znanych z historii jako Feminist Sex Wars lub Porn Wars. Czy zatem ścisły (dzięki zbliżającej się nowelizacji niedługo jeszcze ściślejszy) zakaz pornografii z udziałem nieletnich, aby na pewno je chroni? Rozsądek nakazuje mi nie rozważać tego pytania. Póki co nie chce aby ten blog zniknął z internetu

Za sprawą wyczerpujących się zasobów ropy, Norwegia uczyniła swoim towarem eksportowym muzykę black metalową. Ambasador Norwegii Karsten Klepsvik parę dni temu zorganizował z tej okazji koncert, oraz udzielił Wyborczej wywiadu. Jak pięknie. Przypomnę, że w 2004 roku za zorganizowanie koncertu norweskiego zespolu black metalowego Gorgoroth, ludzie usłyszeli w tym kraju wyroki skazujące, a zespól byl przesłuchiwany przez prokuraturę. W czasie koncertu nikogo nie pobito ani nikogo nie okradziono. Pokoncertowy tłum nie przewracał śmietników ani nie dewastował pociągów (jak mają to w zyczaju uczestnicy firmowanych przez władze imprez sportowych). Sama stylistyka, kilka nabitych na pal, sprowadzonych z ubojni owczych głów, była dla organów ścigania wystarczającym pretekstem.

Kiedy pobieżnie przeglądam co się o tym wówczas pisało i jak przedstawiały to dzienniki, jakoś nie mogę natrafić na obrońców zespołu Gorgoroth. Najbardziej wyrozumiałe wypowiedzi przypominały tę księdza Bonieckiego: "Jestem przeciwnikiem cenzury, ale jest jakaś granica w propagowaniu zła". Jaki mrok musi spowijać dusze ambasadora, skoro jest fanem takiej muzyk?. Jaki rodzaj wypaczenia kryje się w ciele przeciętnego Norwega, skoro dopuszcza do siebie coś takiego? Inaczej oznaczałoby to, że patrzenie na wokalistę liżącego obdarty ze skóry owczy łeb nie przynosi ze sobą kresu cywilizacji. Jeśli to nie jest groźne, to co? Przecież nie po to zainwestowaliśmy w kraty do chlewika, aby teraz  z nich rezygnować.

To była jedna z tych fejsbukowych kłótni, przy którychw których nie wypada zrobić nic innego jak tylko... pójść po chrupki i zabrać się do czytania. Długa na 180 komci ruchawka słowna miała miejsce na profilu Piotra Cieślińskiego i tyczyła się, a jakże, aborcji. Nie byłoby w tym nic atrakcyjnego, gdyby nie personalia głównych zawodników! Otóż w jednym z narożników stanął reprezentant cywilizacji śmierci, dziennikarz naukowy "Polityki" Marcin Rotkiewicz. Nienawidzi on prasłowiańskich zbóż porastających ziemie naszych ojców, a zamiast bursztynowego świerzopa i dzięcieliny woli GMO i Monsanto! Jak widać chory człowiek, ale dajmy mu szanse. W drugim narożniku, dziennikarz naukowy "Gościa Niedzielnego" Tomasz Rożek. Stanowczy wobec magi homeopatii, uległy wobec mocy święconej wody. Pan Tomasz lubi postraszyć chemią w jedzeniu. Najwidoczniej wierze, że im więcej sylab ma w swej nazwie związku chemicznego tym jest bardziej trujący. Trudno byłoby znaleźć bardziej zantagonizowaną światopoglądowo parę niż Rotkiewicz i Rożek. Ringową skuwaczkę podsuwałby Rożkowi chyba sam Archanioł Gabriel. Rotkiewiczowi sekundowałaba znana z apokalipsy siedmiogłowa bestia.

W takim temacie jak aborcja, pojedynek ludzi szanujących autorytet badań naukowych i z zasady uginających karku pod naporem fakty, to absolutny rarytas. Osobiście oczekiwałem fajerwerków. Fajerwerków nie było, ale sam przebieg dyskusji wiele mówi o ludziach, o poglądach i o nas samych.

Aborcja jest dość niewdzięcznym tematem jeśli chodzi o szermierkę faktami, co nie znaczy, że jest z nich całkowicie wyzbyta. W całej dyskusji tylko dwukrotnie pojawiły się odniesienia do mocnych danych. Pierwszym był link wklejany przez pana Tomka. Pokazywał popularność aborcji wśród nastoletnich mam w UK, pomimo refundacji na Wyspach antykoncepcji i prawdziwej (nie prowadzonej przez katechetki) edukacji seksualnej. Strona pro-lifen molestowała tym linkiem do obrzydzenia, praktycznie bez odzewu. A przecież nie mając innych danych, możnabyło w tej kwestii przyznać racje. Nauka ma jednak to do siebie, że czasem lubi spłatać figla/wyruchać cie (słownictwo do wyboru). Pod koniec dyskusji okazało się, że najlepsze dostępne dane pokazując coś zgoła przeciwnego - liberalna polityka przynosi spadek aborcji, a nie ich wzrost. Głupia sprawa - i co teraz, jak żyć? Jak zareagowali pro-lajfowcy? Oczywiście tak samo, jak pro-czojsowcy, kiedy myśleli, że badania w tej kwestii są dla nich nieprzychylne. "Tak w ogóle, to nie ma to znaczenia. Zresztą to tylko jakieś korelacje".

Chyba każdy zna te cholerne uczucie, kiedy dociera do nas smutna konstatacja, że to jednak nie do końca tak jak się nam wydawało. Jest to ból natury estetycznej, bo wszystko już pasowało, wszystko tak ładnie wyglądało. A tu nagle jeb, ni z tego, ni z owego pojawiają się fakty pasujące jak różowy mrówkojad do zielonej zmywarki. Pozostaje udać że ich nie ma, albo samemu zburzyć skrzydło misternie zbudowanego przez siebie pałacu. Oczywiście najlepiej w ogóle go nie budować. Paradoksalnie to właśnie niezaangażowanym świat pokazuje się takim jakim jest. W tym wypadku oznacza to niepłakanie po znalezionych w beczkach niemowlakach. Tudzież nie budzące emocji dwunastolatki zmuszane do rodzenia dzieci. Nie każdy (na szczęscie) potrafi być tak beznamiętny. Jeśli nie potrafimy oswoić się ze światem, w którym każda kobieta musi rodzić zawsze, i takim kiedy żadna nie musi rodzić nigdy, to być może debatowanie oparte na dowodach nie jest dla nas. Z drugiej strony, obsesyjne przywiązanie do słów "miłosierdzie" i "sumienie", kiedy wnioski płynące z badań miażdżą nam głowę, pokazuje coś jeszcze. Może, w przeciwieństwie do mnie, taki Rotkiewicz i Rożek to po prostu dobrzy ludzie.

Najsampierw chciałbym przeprosić tych bardziej inteligentnych czytelników, którzy nie interesują się rozrywkami plebsu. Z braku innego miejsca zostało mi strollować własny blog. I to czym? Chamskim futbolowym biadoleniem. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że jest to w zasadzie tekst o antykrytycznej stronie mundialu. O mundialu na którym nie wypada przyznać się do własnych intelektualnych ograniczeń.

Faulowanie rozumu zaczyna się jeszcze przed mundialem. Zaczyna się od zwierzęcego bukmacherstwa. Do typowania wyników nie zaciągnięto już chyba tylko bakterii kałowych. Cwany świniak łatwo czyta emocje swego pana, stąd zwierzaki często dokonują akurat takiego wyboru, który cieszy patrzącą na to wszystko gawiedź. Co tu dużo pisać, w odpowiednio dużym chlewiku i przy odpowiedniej liczbie prób, chcąc nie chcąc sporo prosiaków wytypuje zwycięzców wszystkich spotkań. Irytują mnie natomiast różnego rodzaju pseudonaukowe typowania. Z nauką mają tyle wspólnego, że robią je naukowcy, tudzież naukowcy je podpisują. Owe naukowe przewidywania są zwykle równie trafne co wybór rozochoconej świni pędzącej do wiaderka żołędzi z naklejoną flagą. W tym roku hitem okazały się typowania, o przepraszam, obliczenia Stephena Hawkinga.

Prawdziwe batożenie krytycznego widza zaczyna się wraz z dorwaniem się do mikrofonów komentatorów i telewizyjnych ekspertów. Do moich ulubionych zagrań tych panów należy powoływanie się na przepisy gry w piłkę nożną które nie istnieją - np. nietykalność bramkarza w obrębie 5 metrów od bramki. Tacy eksperci lubują się w dyskusjach o przyczynach zjawisk, które (jeszcze) nie miały miejsca. Jaki sens mają debaty dlaczego na mundialu w Brazylii pada tak dużo bramek, skoro nie wiemy ile ich jeszcze padnie i czy na pewno będzie ich więcej niż zwykle? Po co zużywać język na rozmowę o wielkiej ilości kontuzji. skoro nikt ich nie liczy, nie wiemy ile było ich rok temu, nie wiemy ile kontuzji mieliśmy np. w kwietniu. Skoro nikt nie wie ile, to skąd wiemy, że jest ich więcej? Skąd ta powszechna opinia, że sędziowie z Europy mylą się na mundialu rzadziej niż ci z Afryki, skoro nikt nie policzył ile mylą się ci pierwsi, a ile ci drudzy? Zapewniam, że mógłbym tak długo,

Na tegorocznym mundialu wciąż mówi się o potrzebie wprowadzenia powtórek wideo, z których mogliby korzystać sędziowie. Ironia tej sytuacji polega na tym, że najgłośniej domagają się ich komentatorzy telewizyjni, którzy korzystają z nich od 50 lat i którzy najlepiej powinni wiedzieć, że takie powtórki często niczego nie rozstrzygają. W meczu Hiszpania - Holandia, komentujący spotkania Dariusz Szpakowski i Grzegorz Mielcarski oglądali powtórkę karnego pięć razy, ciągle widząc "ewidentny faul" - mimo, że po meczu cały świat i niejako sam faulowany Diego Costa uznali, że faulu nie było. Po innym meczu i kilku powtórkach Jerzy Engel widzi "oczywisty spalony" zaś siedzący obok Stefan Szczepłek "absolutny brak spalonego. Jaki jest sens "rozstrzygających powtórek" skoro nadal interpretują je omylni ludzie? Ta potrzeba spekulacji jest tak permanentną częścią piłki nożnej, że jak pokazał mecz Francji z Hondurasem, nawet goal-line nie jest w stanie uciszyć tych sporów. Deliberacji było dokładnie tyle ile bez tej nowinki technicznej. "Co prawda technologia twierdzi że bramka padła, ale czy ja wiem..."

Jeśli chcesz kogoś ośmieszyć zrób z niego płaskoziemce. Obraz ciemnej średniowiecznej gawiedzi, która boi się, że spadnie z krawędzi Ziemi, pojawił się w XIX-wiecznych biografiach  Kolumba. Przekonanie, że ludzie w średniowieczu nie wiedzieli o kulistości Ziemi, rozpropagowali orędownicy świeckiego państwa między rokiem 1870 a 1920. Płaska Ziemia działała mocno na wyobraźnie. Płaska Ziemia mówiła: patrz, oto do czego prowadzi czytanie świętej księgi! Tymczasem każdy kto w średniowieczu otarł się o jakąś edukacje, albo chociaż otarł się o kogoś kto się o nią otarł, wiedział, że Ziemie jest kulą.

Niektórzy poszli w przypisywaniu głupoty innym znacznie dalej. Za cel obrano ciemnoskórych, a zatem i podejrzanych hindusów. Przy tym w co mieli wierzyć hindusi, średniowieczny pastuch obracający siano był tytanem intelektu. Czy to w ogóle możliwe, aby hindusi wyobrażali sobie świat jako dysk, dźwigany przez cztery słonie stojące na żółwiu? I to wszystko w kraju w którym tysiąc lat przed Kopernikiem wiedziano, że to Ziemia krąży dookoła Słońca?

Hinduska kosmologia nigdy nie rysowała przed swoimi wiernymi takiej wizji. Wyobrażenie Ziemi wspartej na słoniach, pojawia się po raz pierwszy... w Europie. W XVII wieku ksiądz Samuel Purchas opisał hindusów wierzących, że Ziemia ma dziewięć narożników, podtrzymywanych przez siedem słoni stojących na wielkim żółwiu. Skąd Purchas miał takie informacje? Nigdy nie był w Indiach. Historie zbierał w karczmach wypytując powracających stamtąd żeglarzy. Purchas nie jest postacią specjalnie znaną i najprawdopodobniej historia o słoniach i żółwiu odeszłaby w niepamięć, gdyby nie John Locke. W jego "Rozważaniach dotyczących rozumu ludzkiego" z 1670 wspomina o hindusach widzących świat, jako dysk spoczywający na słoniu, który z kolei stoi na żółwiu. W tej wersji nie ma już siedmiu słoni, jest jeden samotny słoń. O jednym słoniu pisali David Hume i Bertrand Russell. Wersja czterosłoniowa pojawiła się w wieku XIX. Nie wiele brakowało, aby najpopularniejszym dziś wariantem była opcja bezsłoniowa, gdyż na przełomie XIX i XX wieku, w niektórych europejskich opisach hinduskich wierzeń, świat spoczywał bezpośrednio na żółwiu z pominięciem słoni.

Dziś potrafimy nie tylko odtworzyć ewolucje tego mitu. Potrafimy też wskazać jego potencjalne źródła. Słoniowo-żółwiowa piramida z Ziemią na szczycie to najpewniej wynik nietrafionych interpretacji alegorycznych wschodnich wierzeń. Jest to europejska parodia różnych składowych hinduizmu, pokracznie sklecona w całość. Wisznu wśród swoich wielu awatarów miał trochę zwierząt. Wisznu zamieniał się m.in. w dzika, rybę, lwa, a także w żółwia. Był nim żółw imieniem Kurma, który na swym grzbiecie dźwigał mityczną górę Mandara. Najpewniej to Kurma pojawia się w opowieściach Europejczyków jako podstawka dla słoni.

Ludzie przypisujący innym tak dziwne wierzenia, zarazem nie doceniają jak i przeceniają dawne społeczeństwa. Dziś pomimo powszechnej edukacji, mało kogo interesuje budowa wszechświata. Coś mi się wydaje, że kiedyś było z tym gorzej. Ludzi nie obchodzi tak niepraktyczna wiedza. Intelektualne lenistwo jest barierą zarówno dla prawdy jak i szalonej głupoty.

Ogłupiony niebanalną kampanią reklamową, skusiłem się na horror Matta Olpina "Diabelskie nasienie". Wśród słów jakimi określiłbym film, wyraz 'niebanalny" jest ostatnim jaki przychodzi mi do głowy. Choć w słowniku są przecież takie słowa jak "kangur", "frezarka" czy "barometryczny", to i tak słowo "niebanalny' zostawiłbym na koniec.

Chyba jedyną zaletą tej produkcji jest to, że jej autor nie upiera się, iż film ma coś wspólnego z prawdą. Kiedy kręcono "Egzorcyzmy Emily Rose" wmawiano widzom, iż jest to ekranizacja przypadku Anneliese Michel. Fajne historie szybko się wyczerpały, a potrzeba  uwiarygodnienia w postaci nazwiska pozostała. Stąd "Egzorcyzmy Gail Bowers", "Egzorcyzmy Dorothy Mills", czy "Opętanie Amy Evans"

Najsłynniejsze egzorcyzmy w historii, będące przykładem dla tysięcy opętanych jeszcze do niedawna były sprawą anonimową. Od początku, a więc od 1973 wiedzieliśmy, że film "Egzorcysta" oparty jest na historii trzynastoletniego chłopca, znanego w literaturze jako "R". Film "Egzorcysta" jest podkoloryzowaną wersją noweli Williama Blatty z 1971, Sama nowela to też podkoloryzowaną wersją pewnie też podkoloryzowanych dzienników egzorcystów z 1949. Dzięki dziennikarstwu obywatelskiemu udało się ustalić, że "R" to były pracownik NASA Ronald Edwin Hunkeler, Wpierw wyśledzono miejscowość a następnie dom w którym dokonano egzorcyzmów. Niektórzy blogerzy wzięli sobie za punkt honoru zrobienie zdjęcia Hunkelerowi. Ten jednak nie ułatwia im zadania. Ostatni trop to grzywna jaką Hunkeler zapłacił w sądzie kilka lat temu. Jeśli żyje ma 78 lat.

Wbrew temu co pokazano na filmie, chłopak nie obracał głową o 360 stopni i nie mówił po łacinie (ewentualnie powtarzał tylko zasłyszane w czasie egzorcyzmów łacińskie zwroty). Nie zmieniał głosu na ochrypły ani nie miał nadludzkiej siły. Z relacji egzorcystów wiemy natomiast, że łóżko chłopca poruszało się, a na jego ciele pojawiały się dziwne napisy. Gdyby nie ustalenie personaliów chłopca, bylibyśmy zdani jedynie na relacje egzorcystów. Dziś wiemy jaki stosunek do tych wydarzeń mieli jego rodzice, jego sąsiedzi i przyjaciele z dzieciństwa. Okazało się, że Ronald Hunkeler był obrzydliwie rozpieszczonym, wrednym bachorem, który specjalizował się w straszeniu dzieci oraz oszukiwaniu swojej matki.

Gdyby duchowni poprzedzili egzorcyzmy wywiadem środowiskowym, myślę, że daliby sobie spokój. Dowiedzieliby się, że nie tylko on, ale wszyscy chłopcy w okolicy potrafili poruszać owym nieszczęsnym sprężynowym łóżkiem na kółkach. Do wymownej sytuacji doszło w szkole, kiedy obrażony Hunkeler zaczął trząść ławką w opętańczym spazmie. Nauczycielka wyrzuciła go z klasy a nadąsany chłopak wrócił do domu. Publiczne upokorzenie okazało się skuteczniejszą bronią w walce z diabłem niż wszystkie nocne modlitwy, wzywania Chrystusa, komunie i zaklęcia razem wzięte. Skala nadnaturalnych zjawisk musiała mocno odbiegać od tego co oglądamy na filmie zważywszy, że ojciec chłopca do końca twierdził, że mały symuluje, próbując zwrócić na siebie uwagę i manipulować matką.

Rany w postaci napisów na ciele Ronalda mogą stanowić tajemnice jedynie dla człowieka głębokiej wiary. Skąd rany u chłopca, który wcześniej barykaduje się w pokoju i wychodzi z niego pokryty diabelskimi słowami? Oczywiście to nie chłopak ale sam szatan przesuwał meble pod drzwi. Chłopak był dla egzorcystów poza podejrzeniem - nawet kiedy przyłapano go, jak wydrapuje sobie paznokciem na piersi słowo "piekło". Sama treść napisów była dość nietypowa. Były to polecenia, co należy zrobić aby pomóc chłopcu, co mu dać, gdzie go zabrać. Na ciele pojawiały się nazwy konkretnych miast, jak Saint Louis. Z napisami związana jest też zabawna historia. Pewnego dnia, kiedy nasz bohater nie chciał iść do szkoły, rozpiął koszule przed matką. Na jego ciele widniał wydrapany napis "no school".

Jedyny ksiądz biorący udział w egzorcyzmach, który wypowiadał się o nich publicznie ks. Walter Halloran, pod koniec życia sam zaczął w nie wątpić. Jak twierdził, nie jest w stanie ani potwierdzić ani wykluczyć, że R był naprawdę opętany. Trochę za późno księże Halloran. Machina już ruszyła i zbiera żniwo. A ponoć w 73' dystrybutor filmu nie chciał zgodzić się na tytuł "Egzorcysta" twierdząc, że widzowie nie będą wiedzieli co on oznacza. Jak widać wiele się od tej pory zmieniło.

Wciąż nie rozumiem co uratowało najnowszy tom "Zakazanej Psychologii' przed publicznym, przykładnym spaleniem. Chyba tylko to, że ludziom dzierżącym na co dzień widły i pochodnie, brakuje dodatkowych rąk by potrzymać czasem książkę. Składam zatem obywatelki donos. Lubieżny autor tej publikacji, niejaki Tomasz Witkowski, śmie w niej przywoływać metaanalizę Bruca Rinda. Po przewertowaniu 52 badań Rind doszedł do bulwersującej konkluzji, iż nie ma dowodów na trwale, negatywne skutki molestowania seksualnego dzieci.

Wynik okazał się wysoce niestosowny. W filmach molestowani nawet po 20 latach wciąż budzą się w środku nocy oblani potem. Czy wolno mówić takie rzeczy, nawet jeśli mają potwierdzenie w badaniach? Biedny Witkowski najwyraźniej zdaje sobie sprawy z tego jaka jest odpowiedz. Mniej więcej na każdej stronie podkreśla, że nie jest pedofilem, ani nawet nie użyczał swoich dzieci sąsiadom, on tylko przytacza dane.

Wyobraźmy sobie, że Abp Michalik zamiast powiedzieć, iż to dzieci lgną i szukają miłości (co jest raczej nieprawdą), powiedziałby, że ponad 90% molestowanych dzieci, nie widzi w samym jego akcie czegoś strasznego (co jest akurat prawdą). Za drugie stwierdzenie nie przepraszałby arcybiskup, ale chyba sam papież.

Wspominam o tym w kontekście ostatnich wypowiedzi Janusza Korwin-Mikke. JKM chodzi po Polsatach i innych TVNach krzycząc, że mężczyźni górują inteligencją nad kobietami. Niespecjalnie interesuje mnie kto ma ten 1 IQ więcej, natomiast zastanawia mnie, czy w ogóle można o tym w Polsce rozmawiać? Czy gdyby kobiety okazały się mniej inteligentne, wolno byłoby o tym dyskutować? Z tego co widzę, chyba nie.

Lubię o sobie myśleć jako o kimś kto nie gra w drużynie żadnego polityka. Szczególnie pana Janusza, który potrafi skompromitować każdą idee. JKM nawet twierdzenie 2+2 potrafiłby obudować takimi argumentami, że normalny człowiek zastanawia się czy to nie przypadkiem 5, A nawet jeśli 4, to czy z pobudek moralnych, nie wypadałoby optować za 5. Tak czy owak Korwin ma racje, twierdząc iż wiele badań wskazuje na wyższy poziom IQ mężczyzn. Wydaje się, że w ramach odpowiedzi. należałoby wykazać statystyczną nieistotność tych wyników; pokazać ich niuanse; wskazać na badania, które pokazują brak różnić. Z łatwością można podważyć też sam sens takich badań. Każdy z tych podpunktów jest banalny do zrealizowania. Tymczasem jaka jest odpowiedź? Manifesty, listy oburzonych i petycje domagające się odebrania głosu JKM.

W Polsce brakuje czegoś pokroju Foundation for Individual Rights in Education, a więc instytucji walczącej z cenzurą poprawności politycznej. Prawnicy FIRE interweniują w momentach, kiedy dochodzi do próby powstrzymania badań lub ograniczenia wolności słowa, ze względu na interes określonej grupy. Nie szczędzą przy tym nikogo. Nie ważne czy wierzysz w Boga, jesteś homoseksualistą, rdzennym mieszkańcem Ameryki lub masz czarny kolor skóry - nie masz prawa nikogo kneblować. Oczywiście inicjatorzy takich akcji nie kwestionują mało sympatycznych rzeczy jakie dotykały i dotykają niektóre mniejszości. Jednocześnie nikt nie może być wyłączony spod krytyki, tylko dlatego, że jest Żydem, bo jest otyły lub rudy.

Brak wolności w dyskusji jest w dłuższej perspektywie o wiele groźniejszy, niż ewentualne paszkwile jakie mogą na tym wypłynąć. Grup, które mają prawo czuć się sponiewierane jest tak dużo, że w zasadzie każdy należy do którejś z nich. Jak w praktyce wygląda takie blokowanie wszystkich przez wszystkich, widać w naszym pięknym kraju. Nasza państwo aby przypadkiem nikogo nie skrzywdzić, postanowiła dyskryminować wszystkich bez wyjątku. A nie może krytykować B, bo obrazi uczucia religijne B; B nie może skrytykować ułomności C, bo C był więźniem politycznym; nie można krytykować także A, bo ten z kolei siedział w KL Auschwitz. Dzięki czemu dochodzi do kuriozalnych sytuacji, kiedy dyskryminowani czują się u nas zarówno wierzący jak i ateiści.

Jeśli komuś się nudzi tudzież pracuje na komputerze, a nie chce siedzieć w ciszy - polecam debatę na temat świadomości. Stara ale jara produkcja, jeszcze z czasów istnienia ATVNu. Wśród zgrai fizyków, biologów i neurologów jest też prawdziwy rodzynek, profesor wielu katolickich uczelni Mieczysław Gogacz. Wypowiedzi Pana Mieczysława są niczym podróż wehikułem czasu wprost do średniowiecza. Każdy argument profesora Gogacza zaczyna się i kończy ną św. Tomaszu. Jeśli coś nie mają zaczepienia u Arystotelesa, nie robi to na profesorze żadnego wrażenia.

Ktoś, kto nie studiował czegoś z humanistyczno-społecznej działki może pomyśleć, że ma tu do czynienia z niechlubnym wyjątkiem. Nic podobnego. Niepowołanie się na Maksa Webera jest w pewnych kręgach większym faux pas niż wytarcie sobie nosa w rękaw. Jeśli ktoś cytuje wypowiedzi Webera sprzed 100 lat to i tak nie najgorzej. Bezpieczniej jest zacytować klasyka, którego wiedza o świecie była mniejsza niż dzisiejszego gimbusa, niż silić się na zbierane dziś dane. Być może problem starowiedzy, a więc nieaktualnej, przestarzałej wiedzy, jest większy, niż często omawiane tu pseudonaukowe duperele.

W środowisku fizyków, kiedy chce się kogoś obrazić, mówi się o nim arystotelik. Arystetelik to typ (lub typiara), który nie nadąża i wciąż widzi fizykę, taką jaką była, powiedzmy 20 lat temu. Kiedy przedstawiciele tzw. miękkich nauk cytują autorytety sprzed 300 lat to nikogo to nie dziwi. Po co się męczyć i analizować Big Data, skoro wszystko o społeczeństwie powiedział już Rousseau w XVIII wieku

Pamiętam dyskusje radiową, w której uczestniczył jeden z najbardziej znanych polskich socjologów. Na początku programy gospodyni poprosiła zebranych gości o wyłączenie telefonów. Wszyscy jeszcze raz upewnili się, że wyłączyli swoje komórki i zaczęli rozmawiać. Głownie narzekali na młodzież. Że głupia, że zginie we współczesnym świecie jeśli nie nie zacznie czytać Żeromskiego. Mniej więcej w odstępach 5-minutowych każdemu z zebranych zadzwonił telefon, przy czym wyróżnił się socjolog. Jemu telefon zadzwonił trzy razy, przy czym za każdy razem pan profesor był przekonany, że teraz to już go na pewno wyłączył.

W takich okolicznościach lubię wyobrażać sobie hipotetyczną scenę, dziejącą się gdzieś na rubieżach Polski. Ostatni kowal we wsi, żali się swojemu sąsiadowi zdunowi: "Boguś. Mój syn to debil. Krowy nie zapalikuje bo się boi, konia nie podkuje, wideł do gnoju wykuć nie umie! Ten chłopak zginie w życiu, mowie ci. Tylko siedzi przy tej piekielnej maszynie liczącej, stuka swoimi małymi palcami, którymi by nawet miecha w kuźni nie utrzymał i pisze te swoje programy. Tragedia, mówi ci! Co za głąb!"

Szanuję ludzi walczących ze szczepieniami. Powiedzmy sobie szczerze - to nie jest łatwa walka. Musisz desperacko łapać się każdego newsa i udawać, że nie jest tak debilny jak w istocie jest. Prowadzenie walki z rzeczywistością nie jest proste. Antyszczepionkowcy są jak dzikie warchlaki, radośnie pokwikujących na widok kartofli w paśniku. Szczęśliwie merdają swymi małymi ogonkami, nie bacząc na myśliwską ambonę tuż nad paśnikiem. Ceną za te ziemniaczki, moje kochane świniaki, może być wasze życie. Wiele takich radosnych pochrumkiwań w środowisku antyszczepionkowców wywołał przypadek Desiree Jennings, cheerleaderki ze stanu Wirginia. U dwudziestopięciolatki wystąpił efekt poszczepienny w postaci dystonii - bezwarunkowych ruchów i skurczy dłoni, ramion, tułowia, twarzy, w zasadzie wszystkich części ciała. Byłoby to straszne gdyby nie było żenujące.

Natknąłem się na dwa teksty, skądinąd poczytnych autorów, na temat tak zwanej "pseudosymetrii autorytetu naukowego" i nie jestem pewien, czy się z nimi zgadzam. Czym jest i jak wygląda w praktyce to cholerstwo? Wyobraźmy sobie telewizyjną debatę na temat bezpieczeństwa. Dyskusja dotyczy spadku przestępczości w Nowym Jorku w ostatnich 20 latach. Jeden z siedzących w studiu ekspertów uważa, że to zasługą poczynań policji. Drugi ekspert kategorycznie się z tym nie zgadza. Uważa, że to spadek bezrobocia i walka z ubóstwem poprawiły bezpieczeństwo nowojorczyków! Mniej więcej tak wygląda większość telewizyjnych sporów. Rozsądek podpowiada nam, że najpewniej w obu opiniach kryje się odrobinę racji i tak naprawdę wszystkie te czynniki odegrały swoją rolę. Odczuwamy naturalny opór przed obraniem skrajnego stanowiska w temacie, w którym nie mamy wyrobionego zdania. Choć w codziennym życiu strategia ta przynosi korzyści, to w sporze opartym na dowodach nie ma racji bytu. W powyższym przykładzie rację miał pierwszy z ekspertów. To działania policji odegrały kluczowa rolę w walce z nowojorskim bezprawiem. Nawet z pozoru w wyrównanym sporze, może zdarzyć się, że racja leży w całości tylko po jednej ze stron. Prawda nie zawsze leży po środku.

W tematach w których brak nam wiedzy asekuracyjnie nie optujemy za skrajnościami. Istnieje zatem pokusa naświetlenia problemu w ten sposób, aby nasze zdanie znalazło się gdzieś pośrodku. Jeśli uda nam się przedstawić problem tak, że to nasz pogląd będzie tym umiarkowanym, zasada prawdośrodkizmu wepchnie ludzi w nasze brudne łapska.


Dla przykładu zobaczmy jak robi to dziennikarz Edwin Bendyk w przypadku GMO. Według Bendyka, rozprawiając na temat organizmów modyfikowanych genetycznie należy przekreślić dwa skrajnie, fundamentalne stanowiska. No i słusznie, zatem przekreślamy. Po jednej stronie entuzjastycznie nastawieni naukowcy,. Po przeciwnej ludzi przychodzący na manifestacje z doszytymi ogonami szczura.. Przekreślamy, ciach! Zostaje pogląd, że w sumie z GMO to nic nie wiadomo, a jak nie wiadomo to jednak NIE. Pytanie, dlaczego po jednej stronie odjęliśmy bioinżynierów, a po drugiej oszołomów przebranych za zmutowane szczury? Czy po tamtej stronie nie należało odjąć adekwatny poziom oszołomstwa, powiedzmy osoby zakochane w GMO i przebierające się za gigantyczne pomidory? Dość łatwo jest przesunąć i rozszerzyć skale, tak aby nasz pogląd znalazł się pośrodku. Tym sposobem każdy, nawet radykalny pogląd, da się przedstawić jako umiarkowany. 

Jednym z najstraszniejszych momentów mojego dzieciństwie, było wysłuchiwanie bajek Hansa Christiana Andersena. Na szczęście niewiele z nich pamiętam. Kojarzę okładkę kasety, były na niej łabędzie. Pamiętam też, że główna bohaterka szyła ubrania z pokrzyw zerwanych na cmentarzu. Tak! Właśnie takie bajki puszczali mi moi rodzice! Nie wiem czy nie powinienem ich za to pozwać. Obecnie jako (wciąż jeszcze) dwudziestoparolatek nadal boję się łabędzi i icj złowieszczych dziobów.

Szukając odpowiedzi na pytanie czy padłem ofiarą maltretowania, natrafiłem na książkę You Might Be a Zombie o animowanych postaciach ze zwichrowanym dzieciństwem. Jeśli byliście niekochani i zaniedbywani przez rodziców, to może pocieszy was że, w kreskówkowym świecie z grubsza 80 procent wszystkich dzieci to szwendające się bez celu sieroty. Gdzie są rodzice siostrzeńców Kaczora Donalda? Według oryginalnego komiksu rodzice Hyzia, Dyzia i Zyzia wciąż żyją, a jakoś nie interesują się losami swoich dzieci. Jeszcze gorzej trafiły Wojownicze Żólwie Ninja. Ze wszystkich możliwych miejsc na Ziemi, trafiły do wielkiego zmutowanego szczura, który nakłaniał je do bicia i przetrzymywał w kanałach niczym Josef Fritzl.

"Czerwony Kapturek i "Królewna Śnieżka", mają niewiele wspólnego ze swoimi średniowiecznymi pierwowzorami. W XX wieku większość bajek (może poza "Jasiem i Małgosią") pozbawiono brutalnych scen i ociosano z szokujących wątków. Tymczasem oryginalne fabuły tych wszystkich "Królowych Śniegu" i "Kopciuszków" to pełne zboczeń rzeźnie! "Czerwony Kapturek" jakiego kojarzymy, inspirowany jest na edycji Le Petit Chaperon Rouge z roku 1697. Historia wygląda bardzo podobnie, z tym, że ta z 1697... kończy się w momencie w którym wilk wszystkich zżera. Nie ma w niej bohaterskiego leśniczego ani dobrego zakończenia. Mimo to, jest to jedna z najbardziej lajtowych wersji Kapturka jakich znamy. W większości średniowiecznych wersji, takich jak XIV wieczna włoska baśń "Fałszywa babcia", mamy zarówno seks jak i kanibalizm. Zwykle wilk nie zjada babci, a podaje ją kapturkowi do kolacji, Mała szamie własną babcie i kończy w łóżku z wilkiem.

Jeszcze większą ilość wątków kanibalistycznych znajdziemy w "Królewnie Śnieżce". Zła królowa, zazdrosna o urodę Śnieżki, postanawia ją zabić. W dzisiejszych wersjach od biedy usłyszymy, iż jako dowód morderstwa pragnie zobaczyć serce Śnieżki. Jeszcze niedawno, chciała owe serce także zjeść. W wersji braci Grimm z 1812, chce zjeść nie tylko serce, ale także jej wątrobę, płuca i jelita. Dodajmy, że u braci Grimm Śnieżka ma zaledwie 7 lat. Książę, którego pocałunek ratuje Śnieżkę, ma zatem dość oryginalne preferencje seksualne.

Niektóre z bajek tak ocenzurowano, że straciły sens. Taką bajką, w której nie wiadomo o co chodzi, jest "Śpiąca Królewna": księżniczka po ukłuci się wrzecionem w palec zapada w sen, z którego budzi ją pocałunek przystojnego księcia. Na pierwszy rzut oka widać, że ktoś mocno majstrował w fabule. Wątki wybitnie się nie kleją. Dlaczego pocałunek miałby odczynić magiczne ukłucie? Wszystko wyjaśnia się w najwcześniejszej wersji "Śpiącej Królewny" pióra Giambattisty Basilea. Książę, który przybywa do królewny bynajmniej nie zadowala się pocałunkiem. Frywolnie sobie z nią poczyna, do tego stopnia, że ta rodzi mu dzieci. Wszystko to bez budzenia się! Głodny niemowlak, chce dobrać się do cycuszków mamusi przez pomyłkę ssie jej palec. Ten sam palec, którym ukłuła się w felerne wrzeciono. Malec wysysa zły czar, księżniczka budzi się i wszyscy żyją długo i szczęśliwie.

Wśród bajek spisanych przez Basilea, mamy także pierwszą wersje Kopciuszka. Poza motywem księcia szukającego swej wybranki po buciku, nic nie jest w tej bajce takie jakie znamy. Wersja Kopciuszka jaką wszyscy mamy w pamięci, pochodzi od Charlesa Perrault. Wariant braci Grimm nie znalazł sobie tylu entuzjastów. Być może dlatego, że jest na każdym kroku straszliwie brutalny. Na przykład, kiedy złe siostry chcą dostosować swoje stopy do rozmiaru pantofla obcinają sobie palce i pięty! Po wszystkim, kiedy książę rozpoznaje już Kopciuszka, ptaki wydziobują siostrom oczy! Koszule z pokrzyw Andersena nie wyglądają przy tym tak najgorzej.

Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu (...) (Dzieje Apostolskie 1, 9-10)

W taki weekend jak ten tylko ostatnia, zawszona szuja, może nie kontemplować zmartwychwstania i czepiać się pojedynczych słówek. Czując się zatem wywołanym do tablicy przypominam, że Nowy Testament nie jest zgodny, co do tego kiedy Jezus zrobił użytek z chmury i skąd powędrował na niej do nieba. Według Dziejów Apostolskich dokonał tego 40 dni po swoim zmartwychwstaniu. Ewangelia wg św. Łukasza nie wspomina o 40 dniach. U Łukasza Jezus wniebowstąpił w ten sam dzień, w którym ocucił się w grobie, a więc jutro. Według Łukasza wniebowstąpienie miało miejsce w Betanii. Według Dziejów Apostolskiej 1,5 km dalej, na Górze Oliwnej. Pytanie zasadnicze: czy do tego przedsięwzięcia w ogóle potrzebna jest góra? Czy wniebowstąpienie w piwnicy byłoby większym wyzwaniem? Czy Jezus nie przebiłby się przez strop? Czy szczyt góry zapewnia lepszy start? Nie licząc chińskiego kosmodromu, ziemskie rakiety posyłane są z terenów nizinnych (Bajkonur, Kourou, Przylądek Canaveral). Tym, którzy planują umrzeć, zmartwychwstać i poszybować do nieba podpowiadam zatem - góry nie pomagają. Nie mniej, trochę otwartej przestrzeni nie zaszkodzi. W tym miejscu na scenę wkracza nasza chmura. W starożytności wniebowstąpienie na chmurze było zaskakująco powszechne. Wniebowstąpienie przy pomocy chmury było tym samym co dziś pochowanie na Wawelu. Jeśli było się kimś naprawdę ważnym, wypadało posłużyć się chmurą.

Nieregularnie miesiączkujesz, masz czkawkę, śnią ci się sowy, swędzi cię pomiędzy udami, byłaś nieposłuszna wobec męża, tańczyłaś lub słuchałaś muzyki? Ty piekielna nałożnico! Jesteś opętana przez dżina!

Przytoczone objawy wyczytałem na stronie islamicexorcism.com. Znajdziemy tam szereg bezcennych porad dotyczących walki z dżinami, w tym wskazówki jak odróżnić prawdziwego muzułmańskiego egzorcystę od udającego egzorcystę czarownika. Otóż czarownik.... pyta o imię twojej matki i używa cytryn. Szukając materiałów o dżinach zaznałem prawa Poe w najczystszej postaci. Prawo Nathana Poe mówi, że ekstremalne formy fundamentalizmu są nieodróżnialne od parodii tegoż fundamentalizmu. Kiedy oglądam na youtube wywiad z dżinem, doprawdy trudno powiedzieć, czy to żart czy ktoś w to naprawdę wierzy. Kolejne filmy pokazują, że niestety to drugie.

O ile oswoiliśmy się z opętanymi przez diabła - wtedy, jak wiadomo, wykręcamy głowę o 360 stopni i mówimy po aramejsku - o tyle dżiny brzmią egzotycznie. Opętanych przez dżiny jest w krajach islamskich więcej niż opętanych przez diabła w krajach zachodu. Walka z dżinami jest jednym z priorytetów nowych władz Czeczeni. O 5 lat w Grozny działa Centrum Medycyny Islamskiej, założone przez osobistego lekarza prezydenta Czeczeni Ramzana Kadyrowa. Opętane (dżin, podobnie jak diabeł, czyha głównie na kobiety) mają do dyspozycji 15 imamów-egzorcystów. Dyżurujący duchowni mają pełne ręce roboty. W ciągu pierwszych 2 lat przyjęli 60 tys wiernych!

Do częstych przypadłości należy zakochanie się dżina w mężatce, którą zazdrosny dżin namawia do opuszczenia swojego męża. Wtedy wkracza imam i paroma wersetami z Koranu załatwia sprawę. Islamskie egzorcyzmy są częścią większej całości, znanej jako medycyna proroka (tudzież prorocza). Jest to "medycyna" oparta na zaleceniach Koranu, gdzie groźne choroby leczy się solą, oliwą i miodem. Ze względu na cenę, pierwszym krokiem w walce z dżinem nie jest imam, a rożnego rodzaju roślinki. W Indonezji egzorcysta to wydatek około 12 dolarów, zaś mieszanka ziół chodzi już po 5 dolców. Na fali popularność prezydenta USA Baracka Obamy, który dzieciństwo spędził w Indonezji, jedna z bardziej chodliwych mikstur nosi nazwę Obaham.

J-nn znaczy coś niewidzialnego, ukrytego przed światem. Oczywiście w hadisach znajdziemy parę wyjątków. "Jeśli słyszysz szczekanie psów lub ryk osła w nocy, szukaj schronienia w Boga przed złem, bo one już widzą, to czego ty jeszcze nie widzisz". Najciekawszym źródłem wiedzy o dżinach są strony internetowe ludzi na tyle ciemnych, by wierzyć w klątwy i czary, a zarazem na tyle nowoczesnych by używać internetu. Islam-today twierdzi na przykład, że kobieta może "nabawić się klątwy"... depilując brwi.

Konsekwencje wiary w małe duszki, czmychające na dźwięk religijnych zaklęć, są zarówno zabawne jak i przerażające. W 2010 w Pakistanie chory na padaczkę mężczyzna przypłacił ten zabobon życiem, po tym jak miejscowy łowca czarownic, próbował przepędzić z niego chorobę przy pomocy metalowych prętów. Miesiąc temu zamordowano w Pakistanie nastolatkę, której dżin nie chciał opuścić, mimo zmuszania dziewczyny do picia wody z kilogramami soli.

Dżiny które przybyły do nas w walizach imigrantów, także w Europie dają o sobie znać. Trzy lata temu Brytyjka zasztyletowała swoją własną córkę, próbując trafić mieszkającego w wątrobie dżina. Dwa lata temu w Belgi ruszył proces o zamordowanie młodej muzułmanki. Jej mąż, wraz z kumplami z Maroka, poddawał ją kilkutygodniowym egzorcyzmom (czytaj torturom). Pomimo rytmicznego bicia kijem w takt wersetów Koranu, zły duch najwyraźniej nie opuszczał kobiety, gdyż ta wciąż nie zachodziła w ciąże. Trzy tygodnie temu, w trakcie islamskich egzorcyzmów, swojego 3 letniego syna utopił Marcell Washington, mieszkaniec stanu Nowy Jork.