Co zobaczą twoje oczy kiedy zamkniesz je po raz ostatni? Co skrywa horyzont życia? Na te jak i inne pytania odpowiedź brzmi: live na youtubie z Krzysztofem Jackowskim. Dokładnie to czeka nas po śmierci. Mnie na pewno, ale to dlatego, że pójdę do piekła. Wczorajsze nagranie Krzysztofa Jackowskiego ("Zmarła Kora Jackowska - myślę, że wcale nie zmarła, a jest już wolna") pokazało nieznaną twarz Pana Krzysztofa. Zobaczyłem oblicze romantyka, wrażliwca, powiedziałbym nawet podrywacza. Krzysiek pozdrawiał Korę na wizji, czytał jej poezje, adorował. Zauważył, że piosenkarka zmarła podczas zaćmienia Księżyca. Jackowski połączył zaćmienie z jej utworem "ta noc do innych niepodobna". Strasznie tym sobie zaimponował, bo powtórzył to z 10 razy. Chciałem przytoczyć kilka piosenek disco polo z nocą w tytule i wysnuć z tego przepowiednie dla ich wykonawców, ale odpuszczę wam czerstwych żartów.

Albo jednak nie odpuszczę. Moim zdaniem martwa Kora mogła być wczoraj na żywo u Jackowskiego. To już się w historii zdarzało, szczególnie z duchami artystów. Przedwojenną wywoływaczkę duchów - Jadwigę Domańską - odwiedzał Juliusz Słowacki. Dyktował jej nowe wiersze, a Domańska wydawała je jako twórczość zmarłego wieszcza. Do tej pory jest to jeden z najlepszych dowodów na nieistnienie duchów. Gdyby duch Słowackiego istniał, na pewno wkroczyłby do akcji widząc jaki chłam podpisuje się jego nazwiskiem. Mieliśmy też mediumicznych malarzy - Mariana Grużewskiego i  Kazimierza Stabrowskiego. Panowie użyczali swych dłoni dawnym mistrzom, którzy za ich pośrednictwem tworzyli kolejne obrazy. Korę powinien zainteresować przypadek Rosemary Brown. Brytyjka zasłynęła jako pośredniczka zmarłych kompozytorów, m.in Chopina.

W ramach opowieści o Korze jasnowidz przytoczył kilka dowodów na życie po śmierci. Nie musiał, ale zrobił to dla świętego spokoju. Otóż Krzyśkowi spadł ze stołu worek. Ubrał wtedy klapki i wsiadł do windy. Na którymś z pięter drzwi otworzyły się, ale nikogo nie było. Koniec. Szach-mat sceptycy! Serio, to były te dowody. Widać, że wizja zaświatów Jackowskiego jest nieprzemyślana. Trochę w niej chrześcijaństwa, trochę reinkarnacji. Osobiście skłaniam się do wersji z serialu "Dobre Miejsce". Według niej wszystkie religie pomyliły się. Miały najwyżej 5% racji. Najbliżej był Doug Forcett, żyjący w latach 70. narkoman z Kanady. Pewnej nocy Doug najadł się halucynogennych grzybów. Wtedy jego kumpel zapytał: "Jak myślisz, co jest po śmierci?". Doug na haju wygłosił monolog, który w 92% odzwierciedla rzeczywistość. Nam pozostaje nadzieja, że Doug dzieli się teraz z Korą swym najlepszym towarem.

Nie mam wygórowanych oczekiwań w stosunku do ludzi. Uważam, że wiedzę o świecie czerpiemy dziś głównie z reklam, napisów na opakowaniach i śmiesznych filmików. Większym echem odbija się promocja kurczaków w biedrze, niż wyszukana kampania edukacyjna. Nie są to tylko moje czcze przemyślenia jak zawsze. Mamy na to dowody w pełnym tego słowa znaczeniu. Postrzeganie choroby przez pryzmat seriali o lekarzach ma już nawet swoją nazwę -  efekt Grey's Anatomy.

Rzadko zdarza się abym zrozumiał tekst z British Medical Journal. Ta odświętna chwila dopadła mnie wraz z marcowym wydaniem. Dwóch lekarzy podjęło się w nim heroicznego wyczynu. Obejrzeli 12 sezonów Grey's Anatomy, spisując wszystko co zobaczyli. Pal licho ratowanie ludzi, to jest dopiero wyczyn! Wiem co mówię, widziałem pierwszy sezon. To co dzieje się z pacjentami w serialu porównali z tym jak wygląda to w prawdziwym życiu. Okazało się, że seksowny, serialowy personel stosuje wiele niecodziennych praktyk. Pacjenci z izby przyjęć zwykle lądują od razu na sali operacyjnej. Nawet po ciężkich urazach nie przebywają w szpitalu dłużej niż tydzień. Serialowi pacjenci są średnio o 7 lat młodsi za to umierają 3 razy częściej niż prawdziwi.

Oczywiście wynika to z serialowej konwencji. Pytanie, czy ta konwencja nam szkodzi? W tym miejscu kłania się dość kontrowersyjna teoria kultywacji (cultivation theory). Mówi ona, że media są w stanie tak kształtować widzów, że świat stworzony na potrzeby telewizji staje się w końcu rzeczywistością. Jest to stanowisko radykalne i raczej błędne. Nie zmienia to faktu, że seriale o lekarzach wiele mogą. Wykazano, że ich zagorzali miłośnicy (tzw. heavy viewers) są na swój sposób ułomni. Mają gorsze rozeznanie w skali zagrożeń niż reszta społeczeństwa. Przeceniają rolę urazów w ogólnej liczbie zgonów. Traktują raka niemal jak pewną śmierć. Nie doceniają natomiast zagrożeń ze strony chorób przewlekłych. Nadreprezentacja dziwacznych problemów nakierowuje widzów na fałszywe tory odnośnie ich własnego zdrowia. Często doszukują się rzadkich schorzeń, ignorując przy tym ważne problemy jak nadwaga czy nadciśnienie.

Joseph Turow który prześledził seriale o lekarzach z ostatnich 60 lat stwierdził, że dobrze już było. Wczesne produkcje tworzono we współpracy z Amerykańskim Towarzystwem Medycznym. Towarzystwo udostępniało filmowcom sale i specjalistyczne instrumenty medyczne. W zamian lekarze mieli wgląd w scenariusz. Dzięki temu w serialach promowano szczepienia i higienę. Ze współpracy nic nie zostało. Producenci zatrudniają co prawda konsultantów, ale ci dbają głównie o fachowy żargon. Obraz choroby jaki dociera do widzów nikogo nie interesuje. Wszyscy bagatelizują znaczenie tych przekazów. Póki Jerzy Zięba nie zostanie konsultantem w "Na dobre i na złe" nie wzbudza to niczyjej troski. Szkoda.

Jak poznać czy dana osoba istniała, mając jedynie historyjki z jej życia? Rzekomo wystarczy ustalić charakterystyczne cechy bohatera mitycznego. Przodują w tym głównie antropolodzy amatorzy. Zestawiają bohaterów z różnych kultur, po czym orientują się, że profile tych postaci są prawie identyczne. Zważywszy jak  popularny był w Polsce Zeitgeist, taka zbieżność robi na nas duże wrażenie. Biografie mitycznych osobników są tak podobne, że zaczęto spisywać najczęściej powtarzające się w nich wątki. Tak powstał ogólny rysopis osoby legendarnej, będący listą najbardziej pożądanych wątków z życiorysu. Mamy wiele takich list liczących od 8 do 31 wydarzeń. Najpopularniejsze zawierają 17 i 22. Użyjemy tej ostatniej, znanej jako skala Raglana.

Pan Reglan stworzył swoją liste analizując herosów kulturowych. Taki heros to kluczowa postać kultury, folkloru lub jakiejś religii. O ich losach opowiadają eposy, legendy i święte księgi. Na podstawie tych podań Reglan wyznaczył 22 cechy typowe dla mitycznego bohatera. Im ktoś miał ich więcej, tym wydawał się mniej realny, a bardziej literacki. Taki Edyp miał aż 21 z 22 możliwych. Mojżesz uzbierał 20, król Artur 19, a na przykład Aleksander Wielki tylko 7. Nim zdekonstruujemy Lecha Kaczyńskiego dodajmy, że cechy te są dość ogólne. Można uzyskać różny wynik w zależności kto liczy. Choć sam Reglan nigdy nie odważył się przebadać Jezusa, to Thomas Sienkewicz znalazł Chrystusowi 18 cech, zaś Robert Price aż 20. Zresztą, kogo obchodzi Jezus. Sprawdźmy ile cech ma śp. Pan Prezydent, prof. Lech Kaczyński.

Lech Kaczyński uzbierał 11 punktów, tyle samo co Apollo. Nie jest to oszałamiający wynik, choć i tak dużo, jak na kogoś kto przecież istniał. Prawda jest taka, że mu pożałowałem. Sekretem tej analizy jest jej dowolność. Czy próbowano go zabić kiedy był mały? Jeśli przyjąć narracje matki, to tak. Atmosfera jaka panowała w ich rodzinnym domu była naprawdę złowieszcza. Bliźniacy żyli w poczuciu zagrożenia w którym utwierdzała ich matka. Czy Lech Kaczyński zginał na szczycie góry? Poniekąd tak. Nieoczekiwane przez pilotów podnoszenie się terenu było nawet jedną z przyczyn jego śmierci. Prawie każde pytanie można tak nagiąć. Robią to nagminnie ludzie wykorzystujący mitologie porównawczą do własnych celów. Żerują przy tym na potocznym rozumieniu przymiotnika "mityczny", czyli "nierealny". Tymczasem w antropologii "mityczny" oznacza tyle co "wyjaśniający rzeczywistość".

To, że mityczne postacie są do siebie podobne, nie jest niczym dziwnym. Jeśli spojrzymy w życiorysy internetowych tuzów dostrzeżemy identyczne podobieństwa. Tacy ludzie lubią kreować się na luzaków w bluzach, nerdów bez formalnego wykształcenia, zaczynających biznes w garażu. Ich biografie wyrastają z tego samego pnia. W każdej grupie funkcjonuje jakiś obraz idealnego pierwowzoru. Chcąc za takiego uchodzić wcielamy się w tę rolę. Jeśli brakuje ci cech takiego wzorca, zostaje wyolbrzymiać co się ma bądź zmyślać. Mogą to robić za ciebie twoi wyznawcy. To jednak nie znaczy, że nie istniejesz.

Tło wydarzeń jest chyba wszystkim znane. Popularna teoria spiskowa głosi, że Amerykanie nie wylądowali na Księżycu. Pomysł na wielkie księżycowe oszustwo pojawił się pod koniec lat 70. W latach 80. istniało już wiele wersji tego spisku, w tym interesująca nas opcja z Kubrickiem. Czemu akurat Stanley Kubrick maczał w tym palce? Spiskowcy szukali kogoś kto nakręciłby lądowanie na księżycu. Kubrick zasłynął dobrze wyglądającą "2001: Odyseją kosmiczną". To wystarczyło aby wmieszać go w intrygę. Myślę, że gdyby wokół astronautów fruwały na Księżycu ptaki, spiskowcy podejrzewaliby o to Hitchcocka. Historia o Kubricku powoli dreptała w stronę sterty gnoju, z rozkładających się teorii spiskowych. Kiedy miała już spokojnie zgnić, w 2002 nieoczekiwanie odżyła.

Wszystko za sprawą Francuskiego reżysera Williama Karela. Jego dokument "Ciemna strona Księżyca" to arcydzieło trollingu spiskowego. W filmie jest dosłownie wszystko. Kubrick kręci lądowanie na Księżycu. Nixon po pijaku wydaje wyrok śmierci na ekipę filmową. Nim rano wytrzeźwieje płatni zabójcy są już w drodze i nie może ich odwołać. Ekipa ukrywa się w Wietnamie, gdzie USA wysyła tysięcy żołnierzy aby ją odnaleźć. Pojawiają się też Żydzi tuszujący spisek. W filmie widzimy doradców prezydenta Nixona, bliskich Kubricka i byłych astronautów. Czytają przygotowane kwestie bądź odpowiadają na inne pytania niż widzimy na ekranie. Niektórych rozmówców grają aktorzy. Ich imiona i nazwiska zaczerpnięto z filmów Kubricka. Producent lądowania na księżycu to Jack Torrance, główny bohater "Lśnienia". Film kończą surowe sceny, na których widzimy jak manipulowano wywiadami aby skleić sensacyjną historię. Wszystko to zostało wyemitowane przez stację SBS 1 kwietnia 2003 - w prima aprilis. 1 kwietnia 2004 film puściło 10 kolejnych telewizji, w tym francuska Arte.

Wiem, kliknęliście dla JP2, zaraz się pojawi. Przechodzimy do kolejnego prima aprilis, tym razem 1 kwietnia 2005. "Ciemna strona Księżyca" znalazła się w ramówce TVP. Wiem, że czyta mnie bezbożna hołota która nie kojarzy tej świętej daty, dodam więc, że następnego dnia zmarł Jan Paweł II. Przełom marca i kwietnia był dziwny. Nie emitowano reklam, a program od rana do nocy wypełniały filmy o papieżu. Reporterzy płakali na wizji, a ludzie prześcigali się w okazywaniu miłości do Ojca Świętego. Jakiekolwiek telewizyjne żarty zostały schowane do szuflady, a program zmieniono w oczekiwaniu na informacje z Watykanu. "Ciemną stronę Księżyca" wyemitowano dopiero wiele miesięcy później. Chyba na wakacje, bo pamiętam jak wracałem z boiska. Film poleciał około godziny 20. 

Sęk w tym, że odrywanie go od 1 kwietnia jest niebezpieczne. W prima aprilis wyszedłby z tego fajny żart. Nadanie go w inny dzień, to już pokładanie (złudnej) nadziei w rozsądek widzów. Dla postronnego widza wszystko to może nie być takie oczywiste. Poza idiotyczną fabułą, mamy Rumsfelda, Kissingera, Buzza Aldrina i wdowę po Kubricku przyznających, że lądowanie na księżycu nakręcono w studiu. Co gorsza, jeśli ktoś nie doczekał do końca, stracił fragment mówiący "to żart!". Chyba nie muszę dodawać że fragmenty tego dokumentu krążą po youtube jako dowody, że ludzie nie wylądowali na Księżycu. Katolicy lubią podkreślać niezwykłość daty śmierci Papieża. Może powinni uwzględnić też księżycowy kontekst. Co w ten sposób chciał osiągnąć Bóg? Czy też nie wierzy w lądowanie na Księżycu?

Przyszły i nie chcą odejść. Złe duchy zadomowiły się w naszych ciałach, skąd warczą i plują na egzorcystów. Złośliwe, sceptyczne, szumowiny twierdzą, że na opętanie najlepsza jest edukacja i nauka krytycznego myślenia. Nie zgadzam się. Nadziei szukam w sprawdzonych już metodach. Tak, sprawdzonych, ponieważ już raz ludzie przestali wierzyć w opętania. Na przełomie XVIII/XIX wieku diabły dały za wygraną. Okoliczności w jakich pozamiatano egzorcyzmy kilkaset lat temu coraz bardziej przypominają nasze czasy.

Przede wszystkim na opętanie trzeba sobie zasłużyć. Od zawsze obcowanie z demonami było domeną świętych. To dość dziwna cecha szatana, ale nie nam oceniać. Jego cyrk, jego małpy. W opętaniach od wieków brylują zakonnice. W XVI wieku mieliśmy łącznie kilkanaście opętanych żeńskich klasztorów, głównie we Włoszech, Francji, Niemczech i Hiszpanii. W XVII wieku zanotowano już ponad 20 takich przypadków. W XVIII wieku moda na opętania podupadła. Spotkało to zaledwie cztery klasztory: we Włoszech (1721), Niemczech (1738) Meksyku i Rio de Janeiro (oba w latach 50).

W pewnym momencie opętanie przestało być trendy. Dostało się egzorcystom. Zarzucono im, że dają się wodzić za nos zakonnicom. Oskarżenie o bycie marionetką kobiety było wówczas równoznaczny z napluciem w twarz z rozmazaniem. Również stosunki pomiędzy egzorcystami, a opętanymi siostrami dalece wykraczały poza przyjęte normy (z podkreśleniem na "stosunki"). Najgorszy był jednak kult towarzyszący opętanym. Nic nie wywołuje takiego drżenia pod sutanną jak kobieta odgrywająca nieprzewidzianą dla siebie rolę. Zamiast obcować na plebani z miotłą i szufelką dziewczęta wolały obcować z demonami. Taka ścieżka kariery wyglądała jak zarzewie feministycznej rewolucji. Czego jak czego, ale wychylanie się baby przed szereg kościół nie toleruje.

Jak wyglądało to w praktyce pokazuje przypadek klasztoru Sant'Ambrogio. Na przełomie XVIII i XIX wieku władała nim charyzmatyczna mniszka Marii Firrao. Firrao miała wszystkie argumenty na to stanowisko. Panna uwielbiała umartwiać swoje ciało, doczepiając sobie do języka ciężkie kamienie. Chodziła też w masce z nabitymi kolcami, zdrowo się przy tym biczując. Oczywiście takie szczytne zachowanie nie umknęło uwadze szatana. Męczył ją okrutnie. Firrao popadała w trans i wizje. Nie przewidziała jednak, że jej romans z księdzem ujrzy światło dzienne. Musiała opuścić zakon, ale to nie koniec opowieści. Jakiś czas potem, władze w Sant'Ambrogio objęła młodziutka siostra Maria Luisa. Ona także nie stroniła od demonów, które wpadały do niej kiedy była w ekstazie. Nie tylko one. Wieczorami wpadała też Matka Boska, przynosząc jej listy i biżuterie. Mając taką fankę Luisa wzbudzała większe zainteresowanie niż papież. Wkrótce wyszło na jaw, że i ona ma romans ze swoim spowiednikiem. Luisa oskarżyła o wszystko udające ją demony. Demony nie przyznały się do winy, a ciągłe skandale doprowadziły do zamknięcia zakonu w Sant'Ambrogio.

Ktoś kojarzy podobną historię? W latach 2006-2007 Betanki skupione wokół charyzmatycznej siostry Jadwigi Ligockiej nie chciały opuścić zakonu w Kazimierzu Dolnym. Siostry wpadały w ekstazę, mdlały i mówiły w nieznanych językach. Ligocka utrzymywała kontakty z Jezusem i bliżej nieopisane kontakty z księdzem Romanem K. Sprawa była cholernie niewygodna dla kościoła. Media relacjonowały ją niemal na żywo spod bram klasztoru. Podobnie niezręczne okazały się egzorcyzmy Anneliese Michel. Aura świętości jaka unosi się nad Anneliese jest kulą u nogi niemieckiego Kościoła. W trakcie egzorcyzmów dziewczyna potrafiła pouczać Niemieckich biskupów. Oczywiście, wszystko w diabelskiej konwencji, na zasadzie: "To ja, Szatan. Bardzo by mi zaszkodziło gdyby niemiecki episkopat uznał te i te objawienie". Głównie były to trywialne upomnienia np. "To ja, Szatan. Bardzo by mi zaszkodziło gdyby niemieccy księża przestali chodzić w spodniach".

W Polsce jesteśmy pod tym względem dwa kręgi piekielne niżej. Niektóre egzorcyzmy mają u nas charakter erotycznego show z udziałem księży i młodych kobiet. Szczegóły tych praktyk opisano w 2018 w książce "Żeby nie było zgorszenia" (fragment: tutaj). Opisy te współgrają z tajemniczym zakazem dla najsłynniejszego polskiego egzorcysty ojca Aleksandra Posackiego. Od kilku lat obowiązuje go zakaz kontaktu z wiernymi w konsekwencji jego stylu życia i podejścia do ślubów zakonnych, cokolwiek miałoby to znaczyć. Egzorcyzmy są nierozerwalnie splecione z obyczajowymi skandalami. W końcu to pieprznie, a opinie publiczną zaleją gorszące historie. Wówczas media utemperują demony lepiej niż najlepsza święcona woda.

Kiedy nie możesz znaleźć miłości swego życia, idź na cmentarz i ją sobie wykop. Jest to stara dewiza ufologów (i nekrofilów). Wobec braku współczesnych materiałów ufolodzy szukają kosmitów wśród starych czaszek. Fani latających spodków nie mają w tych kwestiach kompetencji, stąd interesują się jedynie głowami. Kość udowa kosmity byłaby równie niesamowita, ale kto by ją rozpoznał? Z czaszką jest prościej. Wystarczy, że jest zbyt mała, za duża lub pokrzywiona - z miejsca staje się czaszką ufoludka. Wychowani na Archiwum X szukają czaszek z wielkimi oczodołami. Fani "Obcego" wolą zdeformowane kości ciemieniowe. Takie czaszki robią potem za tło do programów o starożytnych kosmitach. Pojawiają się na krótkich przebitkach, zwykle bez komentarza. A to przecież odkrycia wszechczasów! Jeśli posiadamy czaszki kosmitów pokażmy je światu!

1) Czaszka z Adygei. Odnaleziono ją w Rosji kilka lat temu, w tajnej niemieckiej skrytce z czasów II Wojny. Jeśli to prawda Niemcy mieli poczucie humoru. Następnie czaszka wylądowała w lokalnym muzeum podejrzanie przypominającym sklep. Eksponowano ją na zaszczytnym miejscu - wisiała na gwoździu koło okna. W istocie mamy do czynienia z tylną częścią czaszki kozła. To co wygląda jak oczy to zatoki czołowe. Dziurki w nosie to zaś fragmenty kości sitowej. Po bokach czaszki widać nawet ułamane rogi. Trudno powiedzieć czemu Naziści trzymali fragment czaszki kozy w skrzyni oznaczonej jako ściśle tajne. Może ta koza była z kosmosu?

2) Czaszka z Rodopy. Odkryta w Bułgarii w roku 2001. Można powiedzieć, że odkryli ją sami kosmici. Jej znalazca miał dziwny sen. Pięciu ludzi w żółtych, metalowych kostiumach kazało mu iść pod wskazane miejsce i odkopać czaszkę. Ponownie mamy tu do czynienia ze zwierzęcą czaszką z odłamanym pyskiem. Tym razem za kosmitę robi cielak. To co widzimy to wewnętrzna struktura górnej części czaszki krowy. Kiedy wśród ufologów zrobiło się o niej głośno, zaproponowano aby sprawdzić jej DNA. Wtedy nagle zaginęła i tyle ją widzieliśmy.

3) Czaszka z Zelandii. Odkryta rzekomo w Dani w 2007 roku. Jest gwiazdą ufologicznych mediów od 2010. Instytut Bohra datował ją metodą C14 na XIII wiek. Niestety nic nie wie o tym Instytut Bohra. Ujawnił to Donald Prothero w wydanej w zeszłym roku książce UFOs, Chemtrails, and Aliens. W zasadzie to nic o czaszce nie wiemy, ponieważ znana jest tylko ze zdjęć. Nie wiadomo kto robił te zdjęcia, gdzie w tej chwili jest i czy w ogóle istnieje. Równie dobrze może być z gipsu. Wszystko co mamy to krążące w internecie memy. Prothero przyglądał się tym fotkom i zauważył dziwną budowę żuchwy i łuku jarzmowego. Życzmy kosmitom aby czaszka była atrapą. Przy takiej budowie dolna szczęka byłaby nieruchoma, a kosmita nie otworzyłby ust.

4) Czaszka "Gwiezdnego Dziecka". Chyba najsłynniejsza czaszka kosmity. Nie ma żadnej wątpliwości, że należy do człowieka. Potwierdziły to badania DNA. Mimo to jej właściciel Lloyd Pye, zbudował na czaszce międzynarodową markę. Odwiedził nawet Polskę, na co poświęciłem osobny tekst 9 lat temu. 9 lat, o kurwa, minęło 9 lat! A pamiętam jak to pisałem siedząc przy biurku. Od tej pory zarówno mi jak i czaszce nie przytrafiło się nic niezwykłego. Projekt zapoczątkowany przez Pye wciąż istnieje, choć sam Pey zmarł w 2013.

5) Czaszka z Paracas, choć jest to nie tyle czaszka co kilka podobnych do siebie czaszek. Są wydłużone i spłaszczone. Uzyskuje się je ściskając czaszkę między 1 a 6 miesiącem życia, kiedy czaszka jest jeszcze elastyczna. Takie kształtowanie głów było popularnym zajęciem prawie na wszystkich kontynentach. Te z Paracas różni komunikat jaki poszedł w świat w 2014 roku od Briena Foerstera, zastępcy dyrektora Muzeum Historii Paracas. Ogłosił, że badania DNA wykazały, iż czaszki nie należą do ludzi. Brzmi poważnie prawda? Niestety nie jest. Owe muzeum to komercyjna placówka będąca nazwą dla prywatnej firmy. Sam Foerster ma zaś bogate ufologiczne doświadczenie. Foerster nie wysłał próbek do żadnej poważnej instytucji, ale do Lloyda Pye. Dokładnie tego z akapitu wyżej. Pye znalazł mu genetyka w postaci Melby Ketchum, naszej znajomej, o której pisałem przy okazji DNA Wielkiej Stopy. Towarzystwo nie w kij dmuchał. Szaleństwo napędzane obłędem poganiane urojeniem.

6) Prawdziwa czaszka kosmity. Znalazłem ją na której z facebookowych grup. Jedyne co mam to zdjęcie. Połowa z omówionych tu czaszek to tylko zdjęcia, więc moja nie odbiega od reszty. Znalezisko pochodzi z internetu więc musi być prawdziwe. Nie wykryto w niej DNA kosmity, ale w żadnej z tu opisanych go nie znaleziono. Ma za to fajny antyczny kształt. Zresztą, co ja się będę tłumaczył. Moim zdaniem to czaszka kosmity, a jak ktoś się z tym nie zgadza niech udowodni, że tak nie jest.