Tak jak niektóre kobiety nie potrafią odejść od męża alkoholika, tak ja nie mogę porzucić "Klątwy Wyspy Dębów". Kanał History emituje właśnie 5 sezon tego serialu. Ponad 60 odcinków o poszukiwaczach skarbów, którzy odnajdują jedynie guziki pozostawione przez wcześniejszych poszukiwaczy skarbów. Bohaterami są łowcy tajemnic przekopujący małą, kanadyjską wysepkę w poszukiwaniu czegoś. Dokładnie nie wiadomo czego, bo to zmienia się z sezonu na sezon. Pierwszy sezon krążył wokół pirackich skarbów. W drugim sezonie mówiono o arce przymierza ukrytej przez Fenicjan. Sporo było też o masonach. W trzecim sezonie pojawił się motyw Rzymian, złota Azteków i Krzysztofa Kolumba. Czwarty sezon to już złoto Inków, rękopisy Szekspira i templariusze. Mamy do czynienia z klasyczną historią o otwartym zakończeniu, gdzie cel zależy od fantazji widzów. Skoro niczego nie odnaleziono i nie ma przesłanek na cokolwiek, wszystkie opcje są nadal w grze.

Sam pomysł, że mała wysepka skrywa jakieś skarby, to mieszanka mitów i faktów, ale głównie mitów. Trudno odróżnić co jest legendą a co prawdą. Pod koniec XVIII wieku na pomysł odnalezienia skarbu wpadł niejaki Daniel MacGinnis. Odnalazł małe zapadlisko pod dębem - teraz uwaga - na gałęziach którego zwisały kawałki pirackiego statku. Jest to dość osobliwy sposób "ukrycia" skarbu. Dobrze, że nie zaznaczono tego miejsca czaszką ze skrzyżowanymi piszczelami. A przepraszam, zaznaczono. Na niektórych plakatach promujących film, producent tak właśnie przedstawia wyspę - jako piracką czaszkę. Wróćmy do MacGinnisa. Kopiąc pod dębem odnalazł sporo drewnianych kłód, co wydawało się czymś niezwykłym. Dziś wiemy, że to specyfika tamtej okolicy, wtedy jednak budziło niezdrowe emocje. Pirackie statki są przecież z drewna, skrzynie ze złotem są z drewna - kawałki drewna muszą coś znaczyć! Niestety nie znaczyły, MacGinnis poddał się po wykopaniu kilkumetrowego dołu

W XIX wieku w miejscu w którym kopał MacGinnis swego szczęścia szukała firma Onslow. Po tym jak chłopcy wydrążyli 25 metrową dziurę wyczerpały się fundusze. Wtedy odkopali tajemniczy kamień, który pojawia się w zajawce każdego odcinka serialu. Kamień zawierał tajemnicze symbole, składające się na napis, "czterdzieści stóp poniżej zakopano dwa miliony funtów ". Nie śmiejcie się. Będąc Wikingami, uciekinierami z Atlantydy albo Krzyżowcami, zrobilibyście to samo. To normalne, że ukrywając skarb przed innymi, przy okazji wykuwasz kamienne wskazówki dla postronnych poszukiwaczy. Ekipa z Onslow dotarła w końcu do czegoś drewnianego, co uznali za wieko skrzyni ze złotem. Postanowili wydobyć skrzynie na następny dzień - i masz ci los - przez noc ich dół zalała woda. Ot taka klątwa wyspy dębów.

Kiedy kolejni odkrywcy mieli już wydobyć skarb zawsze coś się działo. Tak wyspa "z prawie już odkopanym skarbem " przechodziła z rąk do rąk przez blisko 200 lat. Naiwni poszukiwacze odsprzedawali ją innym naiwnym poszukiwaczom. W XX wieku na wyspę sprowadzono dźwigi i rozkopano ją na skalę przemysłową. Wszystko to na nic. Aż kilka lat temu bracia Lagina za kilka milionów dolarów kupili połowę wyspy, rozpoczynając nowy sezon poszukiwań. A dokładnie 5 sezonów.

"Klątwa wyspy dębów" stanowi swoisty drogowskaz dla innych seriali dokumentalnych. Same poszukiwania skarbu na najbardziej przekopanej wyspie świata z pozoru może nie być najlepszym pomysłem. Jednak tylko z pozoru, bo sens tego co widzimy nie polega na szukaniu, a na wywoływaniu emocji. Dlatego warto szukać w nawet przebadanych, ale wciąż owianych tajemnicą miejscach. Bardziej ekscytują nas wiercenia w Piramidzie Chopsa, albo kopanie dziur pod Stonehenge, niż eksploracja nieznanych jeszcze miejsc. Nie ważne ile sezonów wyspy dębów nakręcą, w głębi serca wiemy, że nic tam nie znajdą.

Niespełnione obietnice to stały element wszystkich odcinków. Tuż przed przerwą na reklamę ktoś krzyczy, że coś znalazł. Po przerwie okazuje się że był to kamień. W zapowiedzi odcinka widać ludzi niosących ubrudzoną błotem skrzynie. Pół godziny potem skrzynia okazuje się przywiezionym z Nowego Yorku rekwizytem, który wpadł w błoto przy wyciąganiu z samochodu. Za każdym razem słyszymy, że jeśli tylko coś tam jest, to teraz to znajdą, po czym tego nie znajdują. Wszystko zgodnie z niewidzialną umową pomiędzy widzem, a producentem. On obiecuje Ci sensacje, a Ty zgadzasz się na bycie oszukanym.

Panie, kiedyś to były teorie spiskowe, nie to co teraz. Teorie spiskowe którymi obecnie podniecają się media sprowadzają się do roztrząsania śmierci młodych kobiet. Oczywiście pod warunkiem, że zaginiona była ładna. Jeśli była gruba i brzydka wówczas jej śmierć przechodzi cichaczem. Mamy do czynienia z prawdziwym kryzysem na rynku klasycznych teorii spiskowych. Łatka spiskowca zaczęła uwierać, a stare, dobre teorie wyglądają dziś na mocno sfatygowane. Powszechnie wyśmiewa się kultowe czapki chroniące przed czytaniem w myślach. Prawie sto lat udało się przetrwać tej perwersji umysłowej. Dziś człowiek z folią aluminiową na głowie jest symbolem szaleństwa. Nawet wierzący w zamach pod Smoleńskiem wolą mówić "nie wiemy jak było".

Z tą większą radością przywitałem szaloną teorię spiskową mówiącą, że nie istnieje taki kraj jak Finlandia. Kilka miesięcy temu nasza teoria pojawiła się nawet w tvnowskich Faktach. A trzeba przyznać, że intryga jest naprawdę ostra. Cała Skandynawia jest ostatnio kreowana na miejsce magiczne i tajemnicze. Nakręcony rok temu "Rytuał" pokazuje szwedzką prowincje jako siedlisko mitycznych stworów, którym pokłony oddają plemiona kanibali. Aby jednak mityczną ojczyznę Mikołaja postrzegać dosłownie jako mityczną, to nowość.

Zgodnie z teorią kraj znany jako Finlandia to jedynie spisek rosyjsko-japoński. W miejscu w którym leży Finlandia jest w istocie ogromna zatoka. Autorem teorii jest 22-letni Jack, który pod nickiem Raregans opisał ją na Reddicie w grudniu 2014. Wszystko to w wątku: "co dziwnego mówili wam rodzice, a co uznawaliście w dzieciństwie za normalne?". Ludzie zwierzali się tam z naprawdę dziwnych rzeczy. Jednego z użytkowników rodzice zamykali co noc w sypialni, co on uważał wówczas za całkowicie normalne. Gwiazdą wątku został jednak Raregans, którego rodzice utwierdzali w nieistnieniu Finlandii. Jego post wirusowo rozprzestrzenił się po serwisach pokroju 4Chan, uzyskując międzynarodową sławę.

Mam swoja własną teorię na temat tej teorii. Moim zdaniem nawet przez sekundę nikt w nią nie wierzył. Nawet jeśli ktoś wierzy w wyparowanie Finlandii, to stosunek wierzących do wyśmiewających jest taki, jak w przypadku płaskiej ziemi. Na jednego płaskoziemce, przypada milion szydzących z niego ludzi. Sam Raregans zwierzył się w udzielonym wywiadzie, że nigdy w to nie wierzył. Kręcił coś o eksperymencie społecznym, co stawia pod znakiem zapytania historię o jego rodzicach. Mieliśmy jeszcze garstkę forumowiczów zaciekle broniących zasłyszanej przed chwilą teorii. Najpewniej więcej było w tym sarkazmu niż prawdziwych przekonań. Sam lubię pospierać się w dziwnych tematach, dla zabawy broniąc tez nie do obrony. 

Jeśli nikt nie wierzył w historię o Finlandii, więcej mówi to o nas niż o spiskowcach. Weszliśmy na wyższy poziom fake newsów, w którym zmyślamy na temat zmyślania innych. Sam termin fake news stracił swoje pierwotne znaczenie. Fake news nie odnosi się już do fałszywych informacji. To kolejny rodzaj pogardy. Tak jak wykrzykiwanie słów "pedał" i "żyd" nie wskazuje na geja z Bliskiego Wschodu. Ten sam los spotkał teorie spiskowe. Dziś kiedy chcemy oczernić czyjeś poglądy nazywamy je "teorią spiskową". Teorie spiskowe pełnią teraz funkcje rozrywkowe. Przyznajcie się, kliknęliście na tekst z zamysłem pośmiania się z ciemnej tłuszczy? Najlepsze są do tego teorie na tyle wiarygodne byśmy mogli uwierzyć że ktoś w nie wierzy, ale na tyle absurdalne byśmy mieli z tego bekę. Rozpłynięcie się Finlandii w morzu głupoty pasuje jak ulał.

Pod koniec XIX wieku Brytyjczyk Ernest Thompson opisał historię niezwykle cwanych lisów. Te rude futrzaki odkryły oryginalny sposób ucieczki przed sforą psów. Wybiegały na tory kolejowe, aby przejeżdżający pociąg zatarł ich trop, a przy okazji przejechał tropiące je psy. Koniec XIX wieku był epoką zupełnie bajkowych doniesień o zdolnościach zwierząt, znaną jako nature fakers. Mniej więcej w tym czasie po raz pierwszy przyjęto psy do pracy kryminalnej. Jednym z pionierów był Charles Warren, który użył psów w sprawie niejakiego Kuby Rozpruwacza. Psy nie popisały się w dochodzeniu, pogryzły Charlesa i uciekły. Używanie czworonogów do poszukiwań rozkrzewiło się w Europie w połowie XX wieku. Z Europy psia profesja przeniosła się za ocean, gdzie nadano jej amerykańskiego rozmachu. Obecnie psy wywąchują tak abstrakcyjne przedmioty jak telefony komórkowe, banknoty, bomby, a nawet tropią zagrożone gatunki.

Pies tropiący, obok księdza detektywa, jest stałym elementem polskich seriali kryminalnych. Programy rozrywkowe testują umiejętności psów, gdzie te kilometrami ścigają podstawionych uciekinierów. Problem w tym, że im dokładniej je badamy, tym te wydają się coraz słabsze. Kiedy w ostatnich latach zwiększono rygor testów, psie nosy okazały się zaskakująco mizerne. Najlepiej pokazuje to robota, która dla psów powinna być najprostsza - wykrywanie narkotyków.

W 2011 certyfikowane psy do wykrywania narkotyków ruszyły w teren, gdzie notowano każdą ich interwencje. Patrolowały australijskie dworce, nocne kluby i koncerty, gdzie "wskazały" ponad 14 tys osób. "Wskazały" wstawiam w cudzysłów - potem wyjaśnię czemu. Kilkanaście tysięcy ludzi to niezły wynik, gdyby nie to że 80% z tych ludzi była niewinna. Psy myliły się w 4 na 5 przypadkach, dając znać o narkotykach których nie było. Być może ktoś zastanawia się ile razy pomyliły się w drugą stronę. Ile razy narkotyki przeszły niezauważone pod psim nosem? I to zbadali dociekliwi Australijczycy. Przeprowadzono wywiady z 2 tysiącami użytkowników ekstazy na temat ich doświadczeń z psami policyjnymi. Okazało się, że w codziennych warunkach psy wyczuwały jedynie 7% osób. Przepraszam was zwierzaki ale nie wygląda to najlepiej. Przepuszczacie 93% narkotyków, zaś kiedy decydujecie się zareagować mylicie się w 80% przypadków. 

Choć wciąż powtarza się, że to psy nie podołały zadaniu, zwierzaki mogą czuć się pokrzywdzone. Tak naprawdę to nie one odgrywają kluczową rolę. Ta należy do prowadzących je policjantów. To policjant musi stale zachęcać psa do poszukiwań wskazując mu potencjalne miejsca lub kierunki. To policjant interpretuje zachowanie psa. Pies policyjny może sygnalizować znalezisko na wiele sposobów. Może szczekać lub drapać (tzw. alarmy aktywne) albo zwyczajnie się położyć ("alarmy pasywne"). To policjant decyduje co mówi pies. Jeśli pies szczeka na ławkę z młodym dresiarzem i starą babcią, to policjant wybiera osobę do rewizji.

Jeśli ktoś ma wątpliwości kto w tej parze decyduje, niech posłucha tego. Niejaka Lisa Lit przeprowadziła pomysłowy eksperyment. Policjanci uzbrojeni w psy mieli odnaleźć paczki z marihuaną. Kiedy policjantów uprzedzono gdzie znajdują się próbki narkotyków, umiejętności psów znacznie się podniosły. Psy zaczęły masowo wskazywać znane policjantom miejsca z ukrytą marihuaną. Sęk w tym, że nie było w nich marihuany, w tych i wszystkich innych, zero narkotyków. Policjanci zostali oszukani i jak widać oszukanie policjanta oznacza tez oszukanie psa. Psy mają nie tylko świetny węch. Równie dobrze wyczuwają nasze emocje. Kiedy pies zbliżał się do miejsca które budzi nadzieje policjanta, zwierzak odbierał nieświadome sygnały swojego opiekuna i wskazywał je jako podejrzane.


Badania z ostatnich lat pokazują, że coś złego dzieje się w szkoleniu psów. Najpewniej zdarzają się psy wybitne. Jednak średnia wśród tego psiego fachu jest mizerna. Wielu ekspertów wątpi czy psy wnoszą coś do walki z narkotykami. Jest jednak kraj, gdzie wszystko jest lepsze, nawet psy policyjne. Tak, to Polska. W 2014 roku przebadano blisko 100 psów należących do polskiej policji uzyskując fantastyczny wynik - 87% trafień. Gdzie leży sekret naszych psów? Otóż psy szukały narkotyków w obecności osób które je podkładały! Mam jeszcze jeden pomysł skąd tak dobry wynik. Badanie było częścią egzaminu tych sympatycznych zwierzaków. Czy będąc komisją egzaminacyjną i mając na uwadze niepewny los psów które obleją, wybralibyście rzetelność badania, czy dobro zwierząt? Tak myślałem, ja też dobro zwierząt. Druga opcja zadowala wszystkich. Opiekunowie cieszą się z sukcesu pupila, policja cieszy się bo ma więcej psów, a przestępcy cieszą się, że są jakie są.

Co łączy: dzieci, chorych na schizofrenie i upośledzonych umysłowo? Jeśli jest to film o duchu, to oni jako pierwsi nawiążą kontakt. Kiedy dorośli śmieją się z wyobraźni malucha, on w swoim pokoju już rozmawia z widmem, które na koniec wymorduje połowę jego rodziny. To samo dotyczy osób upośledzonych. Bohaterom rozwiązującym tajemnice radze od razu zgłosić się do mamroczącego w kącie upośledzonego chłopca. Tego, który wciąż powtarza te same bezsensowne słowa. Pod koniec okażą się kluczowe dla wyjaśnienia całej sprawy.

Im ktoś się bardziej różni, tym jest dla nas bardziej tajemniczy. Jeśli czyjeś zachowanie odbiega od przyjętych  norm, ten szybko wypada z kategorii zwyczajnych ludzi. Im jesteś dziwniejszy tym dalej ci od tego co przyziemne. Dziwność pcha w stronę rzeczy z nie z tego świata. Obraz osoby upośledzonej serwowany przez kulturę, to postać żyjąca pomiędzy światami. Mrocznie kiwająca się kobieta robi to właśnie dlatego, że dzieli swój umysł pomiędzy tą a inną rzeczywistość. Nie ma z nią kontaktu, bo część jej świadomości utknęła gdzieś w innym świecie. Do tego świata zwykle można dostać się przy pomocy magi lub zjawisk paranormalnych. W innym wymiarze kobieta ta jest całkowicie normalna, ale zwykle nie ma zbyt wiele czasu na pogaduchy i "trzeba się śpieszyć". Pustka w oczach ludzi z którymi nie ma kontaktu, oznacza że ich umysł opuścił ciało. Osoba z syndromem zamknięcia jest tylko z pozoru niemrawa. W rzeczywistości jej umysł hula po świecie niedostępnym nam normalsom.

Bycie osobą inteligentną przy wyglądzie osoby ciężko upośledzonej nie pozwala się łatwo sklasyfikować. Nasz umysł uwielbia klasyfikować, w zasadzie zajmuje się głównie tym. Wszystko co widzimy i słyszymy mózg na prędko wrzuca do odpowiednich koszyków. Żywe - martwe, swoje - obce, osobowe - bezosobowe, etc. Jeśli coś nie trafia i wpada pomiędzy koszyki nabiera cech nadprzyrodzonych. Zombie chodzą, a zatem są żywe, będąc jednocześnie martwe. Wilkołak jest jednocześnie zwierzęciem i człowiekiem. Duch jest materialny i niematerialny zarazem. Smok jest jednocześnie wężem pełzającym blisko ziemi ale i skrzydlatym, fruwającym stworem. Przeciwstawne cechy nadają nadzwyczajnego, mitycznego wręcz charakteru. Media lubią pisać o chorobie znanej jako zespoł sawanta. Jest to rodzaj autyzmu, w którym osoby  niesprawne intelektualnie, maja szereg wybitnych zdolności. Jednak nawet sawant, będący "upośledzonym geniuszem", nie uosabia aż tak wielkiego kontrastu. Osoba genialna a jednocześnie całkowicie niekomunikatywna, lepiej wpisuje się w idee postaci nadprzyrodzonej.

Josef Mengele oprowadza dziennikarza BBC po obozie w Auschwitz. Wspólnie zwiedzają wcześniej wybrany barak, w którym uśmiechnięci więźniowie opowiadają o trudach obozowego życia. Dziennikarz czuje się oszukany kiedy nie może zajrzeć do innych baraków. Tymczasem Mengele pytany o zarzuty jakie alianci kierują wobec obozów jedynie wzrusza ramionami. Pytani o to samo więźniowie z "modelowego baraku" wybuchają śmiechem. Z podejrzanie niemieckim akcentem krzyczą "czy my wyglądamy na głodnych i zabiedzonych Polaków?" Dokument kończy komentarz wysłannika BBC, że pomimo potwornego odoru rozkładających się ciał, należy uszanować niemiecką narracje. Film który trudno sobie wyobrazić, od niedawna dostępny jest na polskim netflix'e. Dokument "The Propaganda Game" nominowano nawet do kilku nagród, a dotyczy Korei Północnej.

Jego autor, hiszpański reżyser Alvaro Longoria daje się zabrać na wycieczkę po ojczyźnie Kim Dzong Una. Jego "opiekunowie" wożą go z miejsca na miejsce a on podziwia uroki Korei. Alvaro zdaje sobie sprawę że jest świadkiem farsy. W oglądanych mieszkaniach czy zakładach pracy wszystkie sprzęty są nowe i nieużywane, jakby dopiero wyjęte z opakowania. Nie jest to jednak typowy film dla hołoty, ale kino dla intelektualistów. Hiszpański reżyser jest w tym wszystkim skrajnie neutralny. Bity i bijący mają tu równe prawa  do oceny kto w tym wszystkim bardziej cierpi. Opowieści uciekinierów o publicznych egzekucjach są zestawione z klaszczącą prezenterką z tamtejszej telewizji. Bicie i przyjmowanie ciosów są "równymi sobie narracjami". 

Od czasów II Wojny Światowej mocno namieszaliśmy w znaczeniu słowa prawda. Myślę, że o takim obrocie spraw nie mógł marzyć nawet Goebbels w najbardziej sprośnych snach. Wykształceni humaniści nie uznają dziś czegoś takiego jak obiektywna prawda. Nie poznajemy już faktów a jedynie dyskursy. Dokumenty kręcone z myślą o inteligentnym odbiorcy pozbawia się komentarzy. Widz czuje się wówczas dowartościowany tym, że dostał surowy materiał i to on sam dokona oceny. Oczywiście to bzdura, bo nawet jeśli autor filmu głośno nie ocenia postaw swoich bohaterów, to sam dobór scen i ich montaż steruje emocjami widza. Nie wolno jednak otwarcie ganić ani chwalić jakichkolwiek zachowań, gdyż te są jedynie subiektywnym odczuciem. Już 40 lat temu francuski filozof Michel Foucault brutalne prześladowania opozycji w rządzonym przez Chomeiniego Iranie nazwał " interesującym poziomem znaczeń"

Choć każdy może zobaczyć koreańskie obozy na mapach google, to mówienie o ich istnieniu jest terrorem wobec poglądów innych osób. Dla twórcy "The Propaganda Game" największym nietaktem jaki można popełnić, jest narzucenie własnego zdania. Ojej, ambitna widownia mogłoby poczuć się urażona. Jest to bardziej niestosowne niż pozostanie biernym wobec pół miliona zagłodzonych Koreańczyków.

Szczególnie sceptyczni wobec możliwości istnienia obiektywnej prawdy stajemy się, kiedy ta prawda nam nie leży. Kiedy producent kilku filmów o bohaterach komunizmu, jakim jest Alvaro Longoria, teraz musi potępić Koreańczyków z Północy, łatwiej mu zaprzeczyć istnieniu rzeczywistości niż skarcić ukochany ustrój. Łatwiej uwierzyć wychudzonemu Koreańczykowi opowiadającemu o dobrobycie, niż przyznać się do własnej naiwności.

Historia ta wydarzyła się zeszłego roku w jednym z dużych warszawskich szpitali. Dużo czytałem o krioterapii i jej wątpliwych walorach. Swymi wątpliwościami zaraziłem jedną z pracujących tam lekarek. Postanowiła podjąć temat na porannym zebraniu. W szpitalach lekarze przechodzą poranną odprawę, na której ustalają porządek dnia. Uzbrojona w ksera nasza doktor zdecydowała się rozruszać zaspane towarzystwo. Tym bardziej, że w owym szpitalu funkcjonuje komora do krioterapii. Jak zareagowali lekarze broniący tych wątpliwych zabiegów? "Pacjenci mówią że im pomaga!". "Pacjenci mówią że czują się lepiej!". Bez jednego głosu sprzeciwu. Chuj z badaniami, najważniejsze są odczucia pacjentów.

Wszyscy marzymy o superbohaterach. Ludzie zainteresowani nauką upatrują przeciwników dla medycznych krętaczy w środowisku lekarskim. Tymczasem jedynymi przeciwnikami szarlatanów jesteśmy my sami. Walka z kłamliwymi reklamami suplementów, czy innymi naciągaczami, nigdy nie znalazła się na długich listach postulatów, któregokolwiek z lekarskich strajków. Naiwne wyobrażamy sobie lekarza jak kogoś takiego jak my sami z dodatkiem udokumentowanej wiedzy. Skąd ten pomysł, że lekarze interesują się nauką? Skąd przekonanie że lekarza w ogóle interesują się medycyną? Większość Polaków po skończeniu studiów z ulgą przyjmuje możliwość nieczytania naukowej prasy. Wierzymy, że z lekarzami jest inaczej. Każdy kto ukończył medycynę powinien wciąż ją kochać.

Zakładamy, że pracujący lekarze różnią się od pracujących Polaków. Polaków którzy nienawidzą wstawać do pracy i tylko marzą aby wrócić do domu i o niej zapomnieć. Oczywiście są w Polsce księgowe śledzące nowe funkcje excela. Albo informatycy rozwijający po godzinach linuxa. Są też lekarza czytający BMJ. Może jestem pesymistą ale większość polskich lekarzy nie wie co znaczy skrót BMJ. 

Wypominamy bałamutne bzdury Lewandowskiej czy innej Pawlikowskiej. Co jednak z setkami specjalistów z portalu znanylekarz.pl trudniących się homeopatią? W ciągu dnia są to chirurdzy, onkolodzy, neurolodzy, być może całkiem nieźli w swym fachu. Rano przeprowadzają operacje a wieczorami, niczym Josef Fritzl, oddają się swoim mrocznym pasjom, lecząc woskiem z psiego ucha. Wszystko to przy cichej akceptacji prawie całego środowiska medycznego. W Polsce mamy takie organizację jak Polskie Stowarzyszenie Homeopatów i Lekarzy Farmaceutów. Jak dotąd nie doczekaliśmy się Polskiego Towarzystwa Lekarzy Litujących się nad Oszukiwanym Pacjentem.. Dodajmy do tego już czterocyfrową liczbę lekarzy którzy podpisali deklaracje wiary. Ci Państwo ponad wyniki badań przekładają opinię księdza proboszcza.

Zdaje sobie sprawę jak strasznie to brzmi. Może powinniśmy to przemilczeć dla dobra i tak nadszarpniętego zaufania do medycyny głównego nurtu. Rozumiem, że istnienie mitu trzeźwo myślących lekarzy daje większe korzyści niż obmalowanie ich w rzeczywistych kolorach. Pozostaje jednak otwarte pytanie, czy zależy nam na naprawianiu świata czy docieraniu do prawdy.

Polskie horrory są naprawdę straszne. Straszne w znaczeniu dziadowskie. Za ten stan winię siebie. Jako Polak nie zostałem nauczony bać się słysząc język polski. Mając to na względzie, Mariusz Kuczewski reżyser filmu "Silent Lake" zatrudnił nawet angielskich aktorów. Chciał odciągnąć uwagę widzów od najstraszniejszej rzeczy w filmie, czyli tego że jest polski. Nasi rodacy potrafią bać się zombie, wilkołaków i duchów, ale to musi dziać się gdzieś indziej. Możemy przyjąć, że jakiś John czy Francisco zmieniają się w wampira ale nie pan Wiesław spod czwórki.

Trochę żartuję, ale tylko trochę. Horrory rzeczywiście odzwierciedlają nasze lęki i trwogi. Niedawno obejrzałem niemiecki serial Dark. Nie wiem co to za gatunek, nazwijmy go horror sci-fi. Choć to świeżynka pomysł na fabułę bazuje na mentalności lat 60. Na dekadzie która przyniosła sławę zespołowi "Trubadurzy" ale też strach przed wojną atomową. Jądro atomu skrywało wówczas ukryte moce, a władający nim ludzie wydawali się potężni.

Obecnie energia atomowa liczy sobie 70 lat i nie wydaje się już tak tajemnicza i nieznana. Nie dla wszystkich. W serialu "Dark" to ciągle magiczna siła, której bliżej do wrót piekła niż zwykłej elektrowni. Co ja będę gadać, po prosu zaspoileruję. W serialu elektrownia atomowa umożliwia podróże w czasie! Przypomina to przypadek Otto Rösslera. Niemieckiego naukowca który interweniował w Europejskim Trybunale Praw Człowieka aby nie dopuścić do uruchomienia LHC. Wielki Zderzacz Hadronów miał doprowadzić do stworzenia czarnych dziur i zagłady Ziemi.

Nie przez przypadek wszystko to dzieje się w Niemczech. Niemcy panicznie boją się energii jądrowej. Po japońskim tsunami i awarii elektrowni w Fukushimie, Niemcy wyłączyli 8 swoich elektrowni atomowych. Jednocześnie zapowiedzieli że do 2022 to samo zrobią z resztą. Ich koncepcja, znana w świecie jako Energiewende to niskoemisyjna gospodarka oparta na odnawialnych źródłach energii. Niemcy do tego stopnia nie ufają energii atomowej, że zrezygnowali z niej kosztem utrzymania elektrowni węglowych. To daje do myślenia, czy w tym wszystkim chodziło bardziej o ekologie czy pozbycie się atomowych straszydeł.

Lęk przed technologia jądrową prowadzi zielone społeczeństwo na brudne hałdy. Niemieccy ekolodzy toczą obecnie bój z wycinką lasu pod kopalnie węgla brunatnego. Wyłączenie zeroemisyjnych elektrowni atomowych rekompensuje się spalając wysokemisyjny węgiel. W konsekwencji w ciągu ostatnich dwóch lat, emisja CO2 u naszych sąsiadów zamiast spaść, wzrosła. Irracjonalne lęki w końcu wystawią rachunek. Marzy mi się niemiecki serial, w którym górnicy kopiący węgiel odnajdują starożytne narzędzie zagłady. Broń którą unieszkodliwić może jedynie grupa pracowników z pobliskiej elektrowni atomowej.