Historia rolnictwa biodynamicznego zaczęła się 13 kilometrów od mojego domu, w miejscowości Koberwitz, dziś Kobierzyce. Na przełomie maja i czerwca roku 1924, do narzekających na nawozy niemieckich rolników przybywa twórca antropozofii Rudolf Steiner. Źródła odnotowują, że wśród 111 słuchaczy jego wykładów było 30 Polaków... i 8 księży. Steiner przekazuje im rolnicze prawdy, o kosmicznych rytmach, duchowych matrycach, biegunach witalności i innych farmazonach, a jego uczniowie niosą te mądrości w świat.

W 1930 na bazie tych bezcennych nauk powstaje w Niemczech Stowarzyszenie Rzeszy Na Rzecz Rolnictwa Biodynamicznego, zaś do końca lat 30-tych podobne twory działały już w wielu krajach Europy. Oczywiście, to że coś jest po niemiecku i z wiadomego okresu, nie znaczy że jest złe. Niestety akurat w tym wypadku oznacza. Skojarzenia z magią są tak nachalne, że astrofarmerom bardziej pasują w dłoniach różdżki niż widły.

Weźmy takie nawożenie. Oczywiście adepci agromagii nie mogą nawozić tym czym nawożą wszyscy. Ziemię wstępnie użyźnia się zwierzęcymi odchodami w "krowim rogu". Czemu akurat w krowim rogu? Do uzasadnienia dotarł niezrównany Brian Dunning: "Krowie rogi odzwierciedlają astralną formację sił, które następnie przenikają w systemie przemiany materii i za sprawą promieniowania z rogów i kopyt, powodują wzmożoną aktywność w przewodzie pokarmowym". Dalej jest tylko gorzej. Jest sześć elementów podtrzymujących naszą grządkę w trwaniu. Zakopuje się je na działce w obrysie specjalnego diagramu. Wierzchołkami tej figury jest pęcherz moczowy nadziewany krwawnikiem, rumianek w krowim jelicie, wyciąg z waleriany i kwiaty mniszka owinięte bydlęcą okrężnicą. W środku zakopuje się zwierzęcą czaszkę!

W najnowszej książce Dawkinsa "The Magic of Reality" Richard daje się wpuścić w maliny. Nie są to wielkie krzaki, raczej krzaczki, krzaczuszki, ale zawsze maliny. W rozdziale o naszych kosmicznych sąsiadach, całą stronę poświęca na zapisanie kilkunastozerowej liczby. Terroryzowanie tą przeogromną wartością jest ostatnim, najważniejszym i chyba jedynym argumentem na istnienie obcych cywilizacji. Jest to iloczyn setek miliardów gwiazd w galaktyce i setek miliardów galaktyk w obserwowalnym wszechświecie. Czy w takim bezmiarze kosmosu można wątpić w istnienie gwiezdnych braci? Dawkins wpisuje się w romantyczną modłę przytłaczania nas skalą kosmicznych możliwości. Podobnie jak inni przemilcza jednak, jak wiele z tego potencjału zostało już odhaczone, np. pod względem radiowym. Ile sprawdziliśmy z tych miliardów miliardów?

Projekt Cyklop, Projekt META, META II, Projekt BETA, MOP, SERENDIP - to tylko niektóre z systematycznych prób namierzenia kosmitów. Nowe możliwości da uruchomiony na półkuli północnej zespół teleskopów LOFAR i projektowany w Australii SKA. Wzrost wydajności jest przy tym ogromny. Świeżuteńki projekt Feniks jest 100 bilionów razy bardziej skuteczny niż sędziwy Ozma. Milowym krokiem w podsłuchiwaniu kosmitów był rok 1976, kiedy obserwatorium Arecibo nie skierowano na gwiazdę, lecz na całą galaktykę M33. Zamiast nastawiać ucho na słabe szmery z pobliskich gwiazd, przeskanowano całą galaktykę pod kątem potężnych cywilizacji. Albo nie potrafię tego znaleźć, albo nikomu nie chce się już nawet liczyć, ile galaktyk przeczesaliśmy do tej pory. Ostatnie tego typu dane to wykres Andrew LePage'a, opublikowany pod koniec lat 90-tych w Scientific American. Jak widać pomimo przeskanowania blisko 200 000 000 000 000 000 gwiazd na obecność cywilizacji na poziomie tych ze Star Treka, kosmos odpowiedział martwą ciszą. Sądzę, że owa liczba 200 biliardów gwiazd, przez te 12 lat urosła o kilka zer

Jeśli nie znaleźliśmy niczego w promieniu miliarda lat świetlnych, jaki sens mają dalsze poszukiwania? Od początku bardziej naukowych prób, a więc od lat 60-tych, mówiono o częstotliwości 1,42 GHz. Gdyby jakaś cywilizacja chciała zostać usłyszana, powinna nadawać w paśmie emisyjnym wodoru, najbardziej rozpowszechnionego pierwiastka we wszechświecie. Jako że, kosmici milczą, postanowiono przebadać wszystkie częstotliwości! Mimo, iż kosmici raczej nie tykają się radia, chłopaki z SETI mają co robić przez najbliższe tysiąc lat. Nie są to już jednak miliardy miliardów gwiazd, a miliardy miliardów częstotliwości.

Nie po raz pierwszy szczypta szaleństwa wkrada się do założeń fachowców z SETI. Przypomnę, iż od samego początku Frank Drake i Carl Sagan uważali, iż poza ludzką, na Ziemi istnieje jeszcze jedna inteligentna cywilizacja - delfiny. Przekonał ich do tego John Lilly, opowiadając niestworzone historie, jakoby delfiny posługiwały się równie skomplikowanym językiem, co ludzie. Dlaczego delfiny nie latają w kosmos, w ogóle niewiele robią poza uganianiem się za rybami? Lilly uważał, że delfiny nie tyle tego nie potrafią, co nie interesują się eksploracją kosmosu. Wierząc w to, Drake i Sagan nazwali nawet swoją pionierską grupę "Zakonem Delfina". Wkrótce potem delfiny Lilly popełniły samobójstwo, te które przeżyły wypuszczono na wolność, on sam zaś pochłonął się eksperymentom z LSD. Znów zostaliśmy sami w zimnym wszechświecie.

Nigdy nie ukrywałem swojej niezdrowej ciągoty do osobliwych danych. Tym razem przebiłem się przez wszystkie historie o duchach z lat 2008-2012, zamieszczonych w dziale „Nasze historie”, największego paranormalnego portalu tego kraju. Odrzuciłem wszystkie historie nie z pierwszej ręki, o tym jak „moja ciocia opowiadała…”, a tych była większość. Opracowałem pozostałe 198 opowiadań. Sporo z tych historii wyglądało na całkowicie zmyślonych. Jeśli duch przedstawia się jako Taylor i prosi o herbatę, tudzież tajemniczy głos mówi „zabij ją, a spełnię twoje 7 życzeń”, to trudno uwierzyć, aby takie zdarzenie miało miejsce. Kilkanaście większych i mniejszych bajek jest wśród tych dwustu historii. Z góry uprzedzam, iż badanie nie jest metodologicznym majstersztykiem. Dłuższe historie nie tyle czytałem, co oplatałem wzrokiem. Pod koniec szczerze nienawidziłem już tego zajęcia, więc radzę nie przywiązywać się do konkretnych liczb. Wyniki powinny dawać jednak ogólny obraz tego, co opisują w swoich historiach ludzie. Pytanie, jak wydarzenia opisane na forum mają się do historii "z życia" pozostawiam otwarte.

Co zaskoczyło mnie, starego wygę? Byłem przekonany, że przyjście ducha będzie związane ze śmiercią kogoś w rodzinie. Tak to pamiętałem jeszcze z czasów, kiedy rozmawiałem z nawiedzanymi przez duchy ludźmi. Gdybym wiedział, że zetknięcie się z duchem tuż po śmierci kogoś bliskiego to zaledwie 13% wszystkich historii, nawet bym tego nie notował. Najczęściej była to śmierć babci (9 przypadków) i dziadka (6 przypadków). Nie zaskoczyły miejsca które upodobały sobie duchy. Nie przepadają za tymi publicznymi, wolą nasze sypialnie, nie pogardzą też piwnicą. Seanse spirytystyczne zaowocowały tylko 6 historiami. Najdziwniejszym miejscem wywoływania duchów jakie zanotowałem była pieczarkarnia. Tylko w 58 przypadkach osoby opowiadające o wizycie ducha widziały jakąkolwiek postać. Z tego 17 widziało po prostu cień. Te bardziej "konkretne" duchy, widuje się zwykle w odbiciu telewizora lub w kształcie dymu z komina. Te wyraźniejsze widywane są przez mniej więcej sekundę tuż po naszym wybudzeniu. Penn Jillette pytał kiedyś, czemu przychodzące do nas duchy są ubrane? Czy idą do nieba w ciuchach, zabierają ze sobą jakiś tekstylny bagaż, świeże podkoszulki i skarpety na zmianę? Opis ubrań ducha jest rzadki, zatem domyślam się, że niczym się nie wyróżnia - acz zdarzały się duchy w płaszczach i kapturach. Tylko raz duch przyszedł nago. Nawiedzał dziewczynę, która miała z nim chyba romans.

Jeśli tylko ¼ odwiedzin duchów towarzyszy widzenie ducha, skąd pomysł, że odwiedza nas duch? Najczęściej przedstawianym dowodem, są różnego rodzaju uczucia. Niestety nie zaznaczałem tego  w mojej excelowskiej tabelce i nie wiem dla przykładu jak często autorzy tych historii czuli się obserwowani. Widniejące pod słupkami elementy występowały zwykle pojedynczo i podwójnie. Sytuacje z trzema czynnikami, kiedy np. komuś stłukł się kubek, zgasło światło i tego samego wieczoru drgnął jeszcze stolik, były rzadkością. Choć o każdym z tych słupków mógłbym wiele powiedzieć (czytaj pośmiać się), moim ulubionym jest "dziwne zachowanie zwierząt". Zdefiniujmy co znaczy dziwne: leniwy pies patrzy się tępo w ścianę – oznacza to, że patrzy na ducha; pies jest nazbyt aktywny – zapewne kręci się, bo widzi ducha; pies chce iść na spacer – chce uciec przed duchem; pies nie chce iść na spacer – nie chce nigdzie iść, bo jest zastraszony przez ducha. To nie ja wymyśliłem te cztery przykłady – pochodzą wprost z opowiadań ludzi.

Słupek "pozostałe" nie kryje nic lepszego: pojawienie się zgubionego worka od odkurzacza, zatrzymanie się windy, przesunięcie się pralki, dziwny zapach w samochodzie, wymiociny na meblach, kapiący kran, lewitujący długopis, wciąż gubiące się przedmioty, zdechłe ptaki, odgłos gwizdania w kominie, rozrzucone na drodze snopki siana, wybuch petardy, hałasujący piekarnik, ból zęba, pukanie w kaloryfer, poruszenie się szamponu, pojawienie się na ścianie pleśni, użądlenie osy ("a przecież godzinę wcześniej zmieniałem pościel, nie powinno jej tam być"). Wbrew pozorom nie wybrałem tych najbardziej trywialnych. Komuś spadnie doniczka, komuś obraz, komuś gazeta, inni słyszą trzask łamiących się gałęzi w lesie – tak opisywana jest większość nawiedzeń. Na koniec dwa wnioski z tej zabawy: 1) nie ma to jak zmarnować długi weekend na pierdoły 2) wszyscy macie duchy w swoich domach, tylko wasze zamknięte umysły nie chcą tego dostrzec.