Jednym z najstraszniejszych momentów mojego dzieciństwie, było wysłuchiwanie bajek Hansa Christiana Andersena. Na szczęście niewiele z nich pamiętam. Kojarzę okładkę kasety, były na niej łabędzie. Pamiętam też, że główna bohaterka szyła ubrania z pokrzyw zerwanych na cmentarzu. Tak! Właśnie takie bajki puszczali mi moi rodzice! Nie wiem czy nie powinienem ich za to pozwać. Obecnie jako (wciąż jeszcze) dwudziestoparolatek nadal boję się łabędzi i icj złowieszczych dziobów.

Szukając odpowiedzi na pytanie czy padłem ofiarą maltretowania, natrafiłem na książkę You Might Be a Zombie o animowanych postaciach ze zwichrowanym dzieciństwem. Jeśli byliście niekochani i zaniedbywani przez rodziców, to może pocieszy was że, w kreskówkowym świecie z grubsza 80 procent wszystkich dzieci to szwendające się bez celu sieroty. Gdzie są rodzice siostrzeńców Kaczora Donalda? Według oryginalnego komiksu rodzice Hyzia, Dyzia i Zyzia wciąż żyją, a jakoś nie interesują się losami swoich dzieci. Jeszcze gorzej trafiły Wojownicze Żólwie Ninja. Ze wszystkich możliwych miejsc na Ziemi, trafiły do wielkiego zmutowanego szczura, który nakłaniał je do bicia i przetrzymywał w kanałach niczym Josef Fritzl.

"Czerwony Kapturek i "Królewna Śnieżka", mają niewiele wspólnego ze swoimi średniowiecznymi pierwowzorami. W XX wieku większość bajek (może poza "Jasiem i Małgosią") pozbawiono brutalnych scen i ociosano z szokujących wątków. Tymczasem oryginalne fabuły tych wszystkich "Królowych Śniegu" i "Kopciuszków" to pełne zboczeń rzeźnie! "Czerwony Kapturek" jakiego kojarzymy, inspirowany jest na edycji Le Petit Chaperon Rouge z roku 1697. Historia wygląda bardzo podobnie, z tym, że ta z 1697... kończy się w momencie w którym wilk wszystkich zżera. Nie ma w niej bohaterskiego leśniczego ani dobrego zakończenia. Mimo to, jest to jedna z najbardziej lajtowych wersji Kapturka jakich znamy. W większości średniowiecznych wersji, takich jak XIV wieczna włoska baśń "Fałszywa babcia", mamy zarówno seks jak i kanibalizm. Zwykle wilk nie zjada babci, a podaje ją kapturkowi do kolacji, Mała szamie własną babcie i kończy w łóżku z wilkiem.

Jeszcze większą ilość wątków kanibalistycznych znajdziemy w "Królewnie Śnieżce". Zła królowa, zazdrosna o urodę Śnieżki, postanawia ją zabić. W dzisiejszych wersjach od biedy usłyszymy, iż jako dowód morderstwa pragnie zobaczyć serce Śnieżki. Jeszcze niedawno, chciała owe serce także zjeść. W wersji braci Grimm z 1812, chce zjeść nie tylko serce, ale także jej wątrobę, płuca i jelita. Dodajmy, że u braci Grimm Śnieżka ma zaledwie 7 lat. Książę, którego pocałunek ratuje Śnieżkę, ma zatem dość oryginalne preferencje seksualne.

Niektóre z bajek tak ocenzurowano, że straciły sens. Taką bajką, w której nie wiadomo o co chodzi, jest "Śpiąca Królewna": księżniczka po ukłuci się wrzecionem w palec zapada w sen, z którego budzi ją pocałunek przystojnego księcia. Na pierwszy rzut oka widać, że ktoś mocno majstrował w fabule. Wątki wybitnie się nie kleją. Dlaczego pocałunek miałby odczynić magiczne ukłucie? Wszystko wyjaśnia się w najwcześniejszej wersji "Śpiącej Królewny" pióra Giambattisty Basilea. Książę, który przybywa do królewny bynajmniej nie zadowala się pocałunkiem. Frywolnie sobie z nią poczyna, do tego stopnia, że ta rodzi mu dzieci. Wszystko to bez budzenia się! Głodny niemowlak, chce dobrać się do cycuszków mamusi przez pomyłkę ssie jej palec. Ten sam palec, którym ukłuła się w felerne wrzeciono. Malec wysysa zły czar, księżniczka budzi się i wszyscy żyją długo i szczęśliwie.

Wśród bajek spisanych przez Basilea, mamy także pierwszą wersje Kopciuszka. Poza motywem księcia szukającego swej wybranki po buciku, nic nie jest w tej bajce takie jakie znamy. Wersja Kopciuszka jaką wszyscy mamy w pamięci, pochodzi od Charlesa Perrault. Wariant braci Grimm nie znalazł sobie tylu entuzjastów. Być może dlatego, że jest na każdym kroku straszliwie brutalny. Na przykład, kiedy złe siostry chcą dostosować swoje stopy do rozmiaru pantofla obcinają sobie palce i pięty! Po wszystkim, kiedy książę rozpoznaje już Kopciuszka, ptaki wydziobują siostrom oczy! Koszule z pokrzyw Andersena nie wyglądają przy tym tak najgorzej.

Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu (...) (Dzieje Apostolskie 1, 9-10)

W taki weekend jak ten tylko ostatnia, zawszona szuja, może nie kontemplować zmartwychwstania i czepiać się pojedynczych słówek. Czując się zatem wywołanym do tablicy przypominam, że Nowy Testament nie jest zgodny, co do tego kiedy Jezus zrobił użytek z chmury i skąd powędrował na niej do nieba. Według Dziejów Apostolskich dokonał tego 40 dni po swoim zmartwychwstaniu. Ewangelia wg św. Łukasza nie wspomina o 40 dniach. U Łukasza Jezus wniebowstąpił w ten sam dzień, w którym ocucił się w grobie, a więc jutro. Według Łukasza wniebowstąpienie miało miejsce w Betanii. Według Dziejów Apostolskiej 1,5 km dalej, na Górze Oliwnej. Pytanie zasadnicze: czy do tego przedsięwzięcia w ogóle potrzebna jest góra? Czy wniebowstąpienie w piwnicy byłoby większym wyzwaniem? Czy Jezus nie przebiłby się przez strop? Czy szczyt góry zapewnia lepszy start? Nie licząc chińskiego kosmodromu, ziemskie rakiety posyłane są z terenów nizinnych (Bajkonur, Kourou, Przylądek Canaveral). Tym, którzy planują umrzeć, zmartwychwstać i poszybować do nieba podpowiadam zatem - góry nie pomagają. Nie mniej, trochę otwartej przestrzeni nie zaszkodzi. W tym miejscu na scenę wkracza nasza chmura. W starożytności wniebowstąpienie na chmurze było zaskakująco powszechne. Wniebowstąpienie przy pomocy chmury było tym samym co dziś pochowanie na Wawelu. Jeśli było się kimś naprawdę ważnym, wypadało posłużyć się chmurą.

Nieregularnie miesiączkujesz, masz czkawkę, śnią ci się sowy, swędzi cię pomiędzy udami, byłaś nieposłuszna wobec męża, tańczyłaś lub słuchałaś muzyki? Ty piekielna nałożnico! Jesteś opętana przez dżina!

Przytoczone objawy wyczytałem na stronie islamicexorcism.com. Znajdziemy tam szereg bezcennych porad dotyczących walki z dżinami, w tym wskazówki jak odróżnić prawdziwego muzułmańskiego egzorcystę od udającego egzorcystę czarownika. Otóż czarownik.... pyta o imię twojej matki i używa cytryn. Szukając materiałów o dżinach zaznałem prawa Poe w najczystszej postaci. Prawo Nathana Poe mówi, że ekstremalne formy fundamentalizmu są nieodróżnialne od parodii tegoż fundamentalizmu. Kiedy oglądam na youtube wywiad z dżinem, doprawdy trudno powiedzieć, czy to żart czy ktoś w to naprawdę wierzy. Kolejne filmy pokazują, że niestety to drugie.

O ile oswoiliśmy się z opętanymi przez diabła - wtedy, jak wiadomo, wykręcamy głowę o 360 stopni i mówimy po aramejsku - o tyle dżiny brzmią egzotycznie. Opętanych przez dżiny jest w krajach islamskich więcej niż opętanych przez diabła w krajach zachodu. Walka z dżinami jest jednym z priorytetów nowych władz Czeczeni. O 5 lat w Grozny działa Centrum Medycyny Islamskiej, założone przez osobistego lekarza prezydenta Czeczeni Ramzana Kadyrowa. Opętane (dżin, podobnie jak diabeł, czyha głównie na kobiety) mają do dyspozycji 15 imamów-egzorcystów. Dyżurujący duchowni mają pełne ręce roboty. W ciągu pierwszych 2 lat przyjęli 60 tys wiernych!

Do częstych przypadłości należy zakochanie się dżina w mężatce, którą zazdrosny dżin namawia do opuszczenia swojego męża. Wtedy wkracza imam i paroma wersetami z Koranu załatwia sprawę. Islamskie egzorcyzmy są częścią większej całości, znanej jako medycyna proroka (tudzież prorocza). Jest to "medycyna" oparta na zaleceniach Koranu, gdzie groźne choroby leczy się solą, oliwą i miodem. Ze względu na cenę, pierwszym krokiem w walce z dżinem nie jest imam, a rożnego rodzaju roślinki. W Indonezji egzorcysta to wydatek około 12 dolarów, zaś mieszanka ziół chodzi już po 5 dolców. Na fali popularność prezydenta USA Baracka Obamy, który dzieciństwo spędził w Indonezji, jedna z bardziej chodliwych mikstur nosi nazwę Obaham.

J-nn znaczy coś niewidzialnego, ukrytego przed światem. Oczywiście w hadisach znajdziemy parę wyjątków. "Jeśli słyszysz szczekanie psów lub ryk osła w nocy, szukaj schronienia w Boga przed złem, bo one już widzą, to czego ty jeszcze nie widzisz". Najciekawszym źródłem wiedzy o dżinach są strony internetowe ludzi na tyle ciemnych, by wierzyć w klątwy i czary, a zarazem na tyle nowoczesnych by używać internetu. Islam-today twierdzi na przykład, że kobieta może "nabawić się klątwy"... depilując brwi.

Konsekwencje wiary w małe duszki, czmychające na dźwięk religijnych zaklęć, są zarówno zabawne jak i przerażające. W 2010 w Pakistanie chory na padaczkę mężczyzna przypłacił ten zabobon życiem, po tym jak miejscowy łowca czarownic, próbował przepędzić z niego chorobę przy pomocy metalowych prętów. Miesiąc temu zamordowano w Pakistanie nastolatkę, której dżin nie chciał opuścić, mimo zmuszania dziewczyny do picia wody z kilogramami soli.

Dżiny które przybyły do nas w walizach imigrantów, także w Europie dają o sobie znać. Trzy lata temu Brytyjka zasztyletowała swoją własną córkę, próbując trafić mieszkającego w wątrobie dżina. Dwa lata temu w Belgi ruszył proces o zamordowanie młodej muzułmanki. Jej mąż, wraz z kumplami z Maroka, poddawał ją kilkutygodniowym egzorcyzmom (czytaj torturom). Pomimo rytmicznego bicia kijem w takt wersetów Koranu, zły duch najwyraźniej nie opuszczał kobiety, gdyż ta wciąż nie zachodziła w ciąże. Trzy tygodnie temu, w trakcie islamskich egzorcyzmów, swojego 3 letniego syna utopił Marcell Washington, mieszkaniec stanu Nowy Jork.

Jeszcze niespenetrowanym w Polsce wątkiem, luźno powiązanym z katastrofą Smoleńską, jest postać Grigori Grabowoja. Grabowoj, jak sam twierdzi, odpowiadał za bezpieczeństwo lotów prezydenta Putina oraz innych prezydentów Wspólnoty Niepodległych Państw. Ba, kontrolował stan techniczny Międzynarodowej Stacji Kosmicznej kiedy przebywali na niej Rosjanie. Jako człowiek na tak ważnym stanowisku był prawdziwym celebrytą. Panoszył się w rosyjskiej telewizji i udzielał ekskluzywnych wywiadów dla Echa Moskwy. Ci, którzy wyobrażają sobie Grabowoja jako zarobionego inżyniera mogą się srogo rozczarować.Otóż Grabowoj nadzorował samoloty telepatycznie! Nasamprzód zapomniałem chyba napisać, że Grabowoj to przykład człowieka który ma kompletnego zajoba. Poza telekinetycznym nadzorem ruchu lotniczego zasłynął ofertą wskrzeszenia 150 dzieciaków, które zginęły w Biesłanie, żądając po 1,3 tys dolarów za każdego malca. W czasie katastrofy Smoleńskiej Grabowoj odsiadywał akurat wyrok za malwersacje. Co ciekawe, trzy tygodnie po katastrofie Putin ułaskawił Grabowoja. Przypadek? Nie wydaje mi się. No dobra, przypadek - ale jak to brzmi!

Jedną z ciekawszych rzeczy jaką przeczytałem o Smoleńsku, jest napisana 20 lat temu książka Davida Beaty The Naked Pilot. Są to zapiski rozmów z roztrzaskanych kokpitów samolotów, z komentarzami Pana Davida. Jeśli ktoś wciąż łudzi się, iż w Smoleńsku wydarzyło się coś nieprawdopodobnego, po tej lekturze przestanie mieć wątpliwości. Beaty, psycholog i pilot, opisuje dziesiątki katastrof Smoleńskich, łudząco podobnych do naszej narodowej tragedii.

Mylenie wartości QFE (wysokość względna, nad lotniskiem), z wartością QNH (wysokość bezwzględna, nad poziomem morza) to jeden z najczęstszych błędów popełnianych przez załogi samolotów. Piloci notoryczne ignorują alarmy systemów bezpieczeństwa. Dla przykładu, rok 1983, Boeing 747 lecący z Paryża do Madrytu przygotowuje się do lądowania. Przez 10 sekund pilot nie reaguje na rozlegające się w kabinie komendy "pull up! pull up!" ("w górę chłopie! w górę!"). Po 15 sekundach błagań komputera znudzony kapitan odpowiada "OK, OK". Pięć sekund później samolot zahacza o wzgórze, ginie 181 z 192 osób na pokładzie. Jeszcze inny przykład. Katastrofa samolotu Dan Air na Teneryfie. System GPWS, krzyczy do pilota "pull up! pull up!". Pilot odpowiada "shut up!", a następnie przekrzykuje się z komputerem aż do momentu katastrofy, w której ginie 148 osób.

To i tak nie najgłupsze rzeczy jakie robią piloci. W 1989 w amazońskiej dżungli rozbił się samolot, po tym jak w trakcie lotu kapitan zamiast kontrolować kierunek lotu oglądał mecz Brazylia Chile. W 1973 jeden z silników samolotu DC-10 eksplodował (zabijając jednego z pasażerów), po tym jak mechanik z kapitanem z nudów bawili się ciągiem silników. Książka Beatiego nie jest jednak paszkwilem na pilotów. Jest to próba odmitologizowania pilotów jako nieomylnych herosów. Tymczasem są to ludzie popełniający błędy równie często jak my. Głównym powodem wypadków lotniczych jest dobra wola, aby nie zawieść pasażerów, aby się nie spóźnić, aby dowieźć ładunek we wcześnie ustalone miejsce. W 1966 Boeing 707 rozpadł się w powietrzu nad góra Fudż, po serii manewrów, które miały zapewnić pasażerom piękny widok zza okna. Taką samą przyczynę miała katastrofa w okolicach lodowca Mount Gilbert, oraz zderzenie DC-7 z samolotem Constellation nad Wielkim Kanionem Kolorado.

Jedyną katastrofą lotniczą jaką sprokurowałem, był stworzony przeze mnie wielometrowy latawiec, którego licha konstrukcja nie ostała się podmuchom wiatru. Może i nie znam się na lataniu, ale na manipulowanie ludźmi jestem wyczulony niczym świnia na trufle. Trudno wyobrazić sobie katastrofę bardziej typową niż ta w Smoleńsku. Wystarczy spojrzeć w statystykę. Około 8% wypadków przytrafia się w momencie startu, 3,8% przy lądowaniu i 25,7% w końcowej fazie podejścia do lądowania.

Choć samoloty to urządzenia "pilotoodporne" i same potrafią skorygować drobne błędy załogi, większa ilości problemów może okazać się śmiertelnie niebezpieczna. Jeśli samolot ląduje przy nieodpowiedniej pogodzie, z nieodpowiednim naprowadzaniem, do tego z błędami po stronie pilota, to nawet komputer może sobie z tym nie poradzić. Piloci DC-8 w czasie lądowania w Orlando, byli tak zaabsorbowani wypatrywaniem innych samolotów na pasie, iż nie zwrócili uwagi na syrenę alarmującą o niewypuszczonym podwoziu. W 1978 w USA jeden z samolotów spadł 10 km przed lotniskiem, tylko dlatego, iż załoga tak przejęła się zablokowanym podwoziem, że nie zauważyła kończącego się paliwa. W 1972 lecąca nad Florydą załoga, była tak zajęta problemem z wysunięciem podwozia (jak się później okazało przepaloną żarówką), że kiedy kapitan próbował każdej kombinacji przełączników i bezpieczników, samolot spadł i rozbił się na moczarach w Everglades.

W przypadku Smoleńska nawet późniejsze przerzucanie się odpowiedzialnością za wypadek, to najzwyklejsza klasyka katastrof lotniczych. W 1980 po katastrofie Boeinga 727 w górach Pica de Chinguel, w wydanym przez Hiszpanów raporcie winę ponosił kapitan statku. Brytyjczycy uzupełnili więc raport o uchybienia kontrolera lotu. Kiedy jambo jet linii Pan American zderzył się z jumbo jetem linii KLM w tych samych górach, to z kolei Holendrzy podważyli hiszpański raport, pisząc swoją własną wersje. Przyczyny katastrof lotniczych są przerażająco banalne. W naturze ludzkiej najwyraźniej siedzi jednak jakaś mała wesz, która woli słuchać o tym, że to kosmici porwali malezyjski samolot (dla złota, lub w innej wersji, dla bezcennej chińskiej technologii), niż nudnych, prozaicznych wyjaśnień.