Seriale zza oceanu uczą dwóch rzeczy. 1) jeśli pojawiasz się na ekranie tylko po to, aby towarzyszyć głównemu bohaterowi w trudnej misji, to zaraz zginiesz. 2) dzieci nie powinny jeść cukru, bo po nim wariują. Wystarczy, że dzieciak napije się słodzonego napoju i robi się naprawdę dziwnie. W bajkach ich źrenice zamieniają się w spirale. W Simpsonach po zjedzeniu cukru Bart z Milhousem robią sobie tatuaże i zachowują się irracjonalnie. W serialu Big Mouth jedna z bohaterek po wypiciu słodzonej coli ma halucynacje i całuje się z psem. W amerykańskiej kulturze połączenie cukru i szaleństwa jest tak naturalne, jak dla nas połączenie deszczu i przeziębienia.

Czemu ta cukrowa przypadłość atakuje jedynie amerykańskie dzieci? Czemu polscy rodzice nie obserwują tego samego? Dzięki badaniom (choćby tym i tym), w meczu USA vs Reszta Świata, wygrywa ta ostatnia. Słodycze nie wpływają na zachowanie dzieci. Cukier nie popycha do robienia tatuaży ani całowania się z psem. Wiem, że zaraz ktoś pomyśli o placebo. Dzieciaki oczekują haju po czekoladzie więc go dostają. Tym razem to nie placebo. To nie dzieci zgłaszają owe objawy, a rodzice.

Wiem, nie wypada wytykać takich rzeczy białym ludziom. Podobnych zachowań szukamy wśród czarnych dzikusów z przebitymi nosami. Na przykład ciężarnym kobietom z Malezji szkodzi mięso dużych zwierząt. Mogą jeść tylko wiewiórki, żaby, małe ryby oraz inne zwierzaki o podobnych gabarytach. No - i to pasuje do mieszkańców dżungli. Gdyby jeszcze tak walili się kokosem po głowie po czymś kwaśnym i głupio podskakiwali po gorzkim. Wszystko by się zgadzało - dzicy tak mają. Tymczasem szaleństwo po słodyczach ma miejsce niemal pod naszym nosem, a my przechodzimy nad tym do porządku dziennego. Ta dziwna wiara, kwitnie za oceanem przynajmniej od lat 70. i szybko nie zwiędnie.

Amerykańska kultura lubi majstrować w fizjologii. Każdy kto ogląda amerykańskie produkcje spotkał się z tzw. obrzękiem Quinckego. Najpewniej wiele razy widzieliście go na filmach i pewnie nigdy na żywo. Jest to opuchlizna twarzy wywołana alergią. W Polsce alergie pokarmowe objawiają się głównie zaczerwienieniem skóry i są generalnie ignorowane przez rodaków. Ciała Amerykanów są jednak inne. Alergie pokarmowe są tam poważną i niebezpieczną chorobą. Uczulonym na rodzynki, orzechy albo maliny, wystarczy je powąchać, aby dusząc się wylądować w szpitalu. Amerykański serial, musi mieć odcinek, kiedy ktoś coś niechcący zje i kończy się to deformacją twarzy. Nie ma powodów sądzić, że tak ciężka anafilaksja jest w USA częstsza niż w Polsce. Ich przemysł rozrywkowy oddziałuje jednak na tyle mocno, że potrafi przeforsować swoją wizje świata. Amerykańskie widzenie alergii, choć dziwne i przesadzone, uchodzi im na sucho.

Nie dopuszczamy myśli, że za jakąś reakcją organizmu stać może kultura. Tymczasem życie lubi zaskakiwać. Ekranizacje polskich powieści, napisanych w XIX wieku borykają się z małym problemem. Normalną reakcją na stres, było dla tamtych kobiet omdlenie. Dziś Polki co najwyżej czerwienią się z zakłopotania. Tymczasem jeszcze 200 lat temu mdlały. Jest to tak dziwne, że filmowcom trudno ukazać to jako coś naturalnego. Dla nas wygląda to sztucznie i kuriozalnie. Nie mniej omdlenia pod wpływem silnych emocji traktowano wówczas jako coś normalnego.  Za sto lat, kiedy "naturalną" reakcją na skrępowanie będzie mruganie oczami, albo coś podobnego, nasze czerwone policzki mogą wyglądać równie sztucznie.

Dlaczego nauka nic o tym nie mówi? Nie chce mówić też o intuicji zwierząt, szczepionkach, wolnej energii, bretarianizmie, zmianach prędkości światła. Podobnie jest z seksem bez ejakulacji, ale wśród iluminatów temat jest znany. Do tej pory wiedzę tą mieli jedynie królowie. Nie była ona dla pospólstwa. Prosty człowiek, który potrafiłby zapanować nad energią seksualną szybko doszedłby do wielu rzeczy, dla niego niedostępnych.

Koniec zaglądania na półki z przecenioną żywnością! Nareszcie wiem jak zarabiać na pisaniu. Przeanalizowałem styl pisarza który odniósł światowy sukces. Jakoś tak się złożyło, że w łapska wpadł mi Graham Hancock, obecnie chyba najpopularniejszy na świecie "badacz tajemnic". Ma na koncie 10 milionów sprzedanych książek, więc raczej nie kupuje w Lidlu sera z dwudniową datą przydatności. Twierdzi, że kilkanaście tysięcy lat temu istniała na Ziemi super cywilizacja, którą załatwiły komety. Ci którzy przeżyli założyli wszystkie starożytne kultury jakie znamy. Przebrnąłem przez dwie jego prace, obie wydane u nas w 2016, obie w wydawnictwie Amber. "Magów bogów" czytałem jako pierwszych. Niestety nie przypuszczałem jakie arcydzieło mam przed sobą i nie robiłem notatek. Przy "Śladach palców bogów" nie popełniłem już tego błędu. Numery stron będą się odnosić do tej drugiej książki. Jak zatem zbić miliony na pisaniu?

Podsumowując. Jeśli planujecie sprzedać miliony książek to traktujcie ludzi jak idiotów. Nie trzeba nawet niczego wymyślać. Można użyć bzdetów krążących w środowisku paranormalnym od dziesięcioleci. "Ślady palców bogów", choć u nas świeżo wydane, powstały pod koniec lat 90. W książce roi się od wzmianek o końcu świata Majów, który jak wiemy, miał miejsce w 2012. Hancock analizuje też inne daty. Przekonuje, że koniunkcja planet 5 maja 2000 roku doprowadzi do "nadzwyczajnych rzeczy" (s. 237). Jeśli za kilka lat rozpoznacie mnie w roli telewizyjnego wróża, albo tropiciela starożytnych kosmitów, proszę, nie oceniajcie mnie. Naprawdę chciałbym się kiedyś przekonać, czy ser z 3-tygodniowym terminem przydatności smakuje inaczej, niż ten kupiony na ostatnią chwilę.

Zacznę od tego co wiele osób wie, a reszta się domyśla. Jestem debilem. To był mój pierwszy rok studiów. Ambitnie kserowałem i czytałem wszystko co mi kazali. Niestety przeoczyłem, że pan w ksero namotał coś z kolejnością stron. Były kompletnie wymieszane. Zupełnie mi to nie przeszkadzało. Zorientowałem się kiedy już wszystko przeczytałem. Jak trzeba nie rozumieć tekstu, by nie zauważyć, że czyta się losowo ułożone strony?

Poza moją głupotą ważną rolę odgrywa tu coś jeszcze. Po dekadach pozbawionych wyników badań, humaniści postanowili odzyskać pewność siebie. Mniej więcej pół wieku temu wymyślili jak przywrócić swój dawny autorytet. Upragniony sukces przynieść miała nowa umiejętność. Polegała na przebieraniu każdej, nawet trywialnej myśl w możliwie najtrudniejsze terminy. Nazywamy to "efektem doktora Foxa" - im piszesz bardziej skomplikowanie i niejasno, tym wydajesz się bardziej kompetentny.

Spory udział miał w tym postmodernizm. Postmodernizm, jest tym kolesiem, który na drętwą imprezę przynosi narkotyki. Jest postacią dwuznaczną. Jedni chwalą go za uratowanie wieczoru, inni kręcą głową z niedowierzaniem. Należę raczej do tych drugich. Tak czy owak, od tego momentu wszyscy byli na haju. Postmodernizm zaprzeczył istnieniu obiektywnej prawdy, znaczeniu wiedzy i  postępu. Z wszystkim tym można dyskutować gdyby nie to, że nie da się tego czytać. Osoby zielone w temacie odsyłam do generatora tekstów postmodernistycznych (niestety po angielsku). Znakiem rozpoznawczym są tu rozwlekłe zdania najeżone trudnymi słowami.

Język stał się tak skomplikowany, że zgubili się w nim sami autorzy. W latach 90. Alanowi Sokalowi udało się opublikować artykuł o wymownym tytule "Transgresja granic - ku transformatywnej hermeneutyce grawitacji kwantowej". Tekst był mądrze brzmiącym bełkotem, mimo to redakcja czasopisma zatwierdziła publikację. W 2016 dwóm francuskim filozofom udała się podobna prowokacja. Tym razem artykuł nosił tytuł "Ontologiczna neutralność i dążenie do (nie)bycie queer w oparciu o prace Alaina Badiou". W istocie był to zlepek nic nieznaczących zdań, udających wzniosłe, intelektualne rozważania. Smaczku tej sprawie dodaje fakt, że redaktorem czasopisma w którym się ukazał, był wspomniany w tytule Alain Badiou. Nie odróżnił on własnych myśli i od udającej poważne refleksje, sieczki słownej.

Studiowanie na takich kierunkach jak kulturoznawstwo to w dużej mierze nauka rozszyfrowywania tego zawiłego do granic możliwości żargonu. Język wywołujący u czytelników poczucie głębi stał się oficjalnym językiem humanistów. Racjonaliści i sceptycy lubią się nad tym pastwić, przy okazji wyśmiewając zakodowane nim treści. W 2017 Lindsay i Boghossian przepchnęli w czasopiśmie Cogent Social Sciences tekst "Konceptualny penis jako konstrukt społeczny". Przedstawia on męski narząd płciowy "w obrębie dynamiki społecznej jako performatywne, hegemoniczne źródło zmian klimatu". Tekst naszpikowany "dialektycznymi izomorfizmami" był w rzeczywistości luźną zbitką myśli kręcącymi się wokół słowa 'penis". Napisany przy pomocy wspomnianego generatora zyskał uznanie recenzentów, ale sama prowokacja udała się tak sobie. Artykuł nie ośmieszył teorii gender. Udowodnił raczej, że za 600 dolarów drapieżne czasopismo opublikuje wszystko.

Konceptualny penis i związana z nim zmiana klimatu nawiązywały do opublikowanego w 2016 prawdziwego tekstu "Lodowce, gender i nauka: feministyczne ramy glacjologi dla badań nad zmianami klimatu". Artykuł wywołał furore, komentowano go de redditcie i różnych ateistyczno-racjonalnych stronach. Przeczytałem go. Rzeczywiście jest straszny, ale wbrew pogłoskom jego autorzy nie zastanawiają się nad orientacją seksualną lodowców. Trochę jest o islandzkiej sztuce i o tym do jakich grup społecznych trafia woda wypływająca z lodowców. Nie zamierzam też go jakoś specjalnie bronić. Jeśli jego autorzy widzą w pobieraniu rdzeni lodowca nawiązanie do seksualnej penetracji, to sami wystawiają swoim przeciwnikom piłkę do ściny. Nie wpisuję się jednak w modny wśród racjonalistów trend krytykowania pewnych postaw (jak walka z dyskryminacją), tylko dlatego że piszą o tym postmoderniści.

Taką samą uwagę wystosował do racjonalistów Marko Kovic na Skeptikerze. Odruchowe krytykowanie wszelkich kwestii powiązanych z postmodernizmem wydaje się ślepą uliczką. Niepostrzeżenie na celowniku racjonalistów obok antyszczepionkowców i astrologów wylądował feminizm oraz idee sprawiedliwości społecznej. Dobrze to widać na polskim youtubie. Największy tego typu kanał - racjonalista.tv - walczy głównie z przyjmowaniem uchodźców. Naukowy sceptycyzm nie odpowiada na takie pytania, jak to czy Polska powinna przyjąć emigrantów. Takie tematy nie leżą w ogóle w sferze tego co racjonalne i nieracjonalne. Tak jak nie ma racjonalnej odpowiedzi na to kto powinien wygrać 11 edycję "Mam Talent". Punktowanie postmodernistycznego, pseudonaukowego bełkotu to fajna sprawa. Bycie alfonsem racjonalizmu, który posyła go na ulice w imię polityki, jest już mniej szlachetne.

Prezydent Andrzej Duda, nim stał się samodzielnym politykiem jakiego znamy, zdradzał pewne symptomy uległości. Od kilku tygodni media rozgrzebują historię z 2014. Na zdjęciu widać jak Andrzej Duda klęczy przed Myrną Nazzour, a ta smaruje go czymś co przypomina tłuszcz z kurczaka.

Myrne określa się mianem "mistyczki" lub "stygmatyczki". Oficjalna historia podawana przez katolickie portale wygląda następująco. Po tym jak Myrna (Maria) Nazzour zamieszkała ze świeżo poślubionym mężem w Damaszku, na jej dłoniach i twarzy pojawił się olej. Olej zauważono też na ikonie jaka wisiała w ich domu. Nazzour zaczęła odwiedzać Matka Boska, a z czasem na ciele Syryjki pojawiły się też stygmaty. Oczywiście zdarzały się uzdrowienia, materializacje różańców i inne pomniejsze cuda. Jednak to z czego Nazzour jest znana to olej i stygmaty.

Dla Polaków pierwszą dziwną rzeczą jest olej. Pisałem już o tym kilka razy, więc tylko przypomnę. Katolickie obrazy i figurki mają tendencje do płakania krwią. Czasem płaczą wodą, ale dla pełnego szczęścia wymagana jest strużka krwi z okolic oczu. Prawosławne obrazy płaczą natomiast olejami. Matka Boska najwyraźniej świadoma jest różnic kulturowych i uwzględnia je w swoich cudach. Olej u Nazzourów nie wziął się znikąd. Choć Myrna jest katoliczką, jej mąż Mikołaj jest prawosławny. Mikołaj przywiózł obraz z Bułgarii. Gdyby przywiózł go z Rzymu pewnie płakałby krwią. Myrna Nazzour jest przykładem fajnego synkretyzmu religijnego. Łączy w sobie olej charakterystyczny dla chrześcijaństwa wschodniego z zachodnią tradycją stygmatów.

Nim olej pojawił się na obrazie, widywano go na dłoniach i głowie Myrny. Być może pojawił się na ikonie, aby nadać religijny sens olejom z dłoni i twarzy. Warunkiem koniecznym był dom Myrny. Z obrazu przestało kapać, kiedy syryjskie służby zabrały go na badania. Olej przestał kapać również wtedy, kiedy przeniesiono go do pobliskiej cerkwi. Zupełnie jakby cudowna ikona potrzebowała Myrny.

Nie wiem czy Myrna Nazzour ukradkiem nanosiła na siebie olej. Jednak warunki w jakich olej pojawiał się na jej ciele były do tego stworzone. Nazzour ma przede wszystkim długie czarne rękawy. Na filmie pokazującym pojawienie się oleju, kamerzysta nawet ich nie kontroluje, co chwile tracąc dłonie z pola widzenia. W czasie olejowych ekstaz sprawa miała się jeszcze gorzej. Odbywały się kiedy Nazzour leżała w łóżku przykryta grubą kołdrą. Nagrany przez telewizję przypadek okazał się oczywiście najkrótszym i najmniej efektownym. Nie widać na nim absolutnie nic niezwykłego. Narrator uważa, że cudem jest to, że Nazzour nie rażą światła kamer. Nie rażą bo najpewniej "przebija je światło Maryi, która właśnie objawia się Myrnie". Największy niesmak budzi scena kiedy Nazzour sprytnie nanosi sobie olej na twarz, pod pozorem chwytania się za głowę w geście bólu.

Podobnie ma się sprawa stygmatów. Stygmaty na jej boku pojawiają się w dogodnym dla niej momencie - kiedy leży zakryta kocem. Również rana na czole pojawia się, kiedy Nazzour schowana jest pod kocem. Wyłania się spod niego z już krwawiącym czołem. Cud! Mam też obiekcje przed nazywaniem tych ran stygmatami. Nie widzę możliwości aby połączyć je z obrażeniami osoby ukrzyżowanej. To co widzicie powyżej to najbardziej efektowne zdjęcia jakie znalazłem. Na innych fotografiach widać, że to zwykłe zadrapania. Niestety dla Myrny mamy też nagranie na którym widać jak wydrapuje swoje dłonie paznokciem. 

Mimo to nie nazwałbym Myrny oszustką. Pomiędzy prawdą a oszustwem jest wiele odcieni szarości. Istnieją dziesiątki powodów dla których okłamujemy siebie i widzimy rzeczy których nie ma. Pojawienie się świętego oleju nastąpiło tuż po ślubie nastoletniej Myrny z już wówczas starym i obleśnym Mikołajem. Małżonków dzieliła różnica pokoleń, ale Mikołaj był na tyle zamożny, iż zyskał akceptacje rodziny. Od momentu objawień para przestała współżyć, gdyż pierwszym nakazem Matki Boskiej było pozostawienie domu wciąż otwartym. Sam Mikołaj przyznał, że od tamtej pory przestał nawet dotykać Myrny, gdyż wybrał i naznaczył ją sam Bóg. Nie chce sugerować, że miało to jakieś znaczenie. Chcę tylko pokazać, że istnieje niezliczona ilość powodów, które mogły "skłonić dziewczynę do cudów". Nie wiem co zaszło w domu Nazzourów. Nie sądzę jednak aby wyjaśnienie nadnaturalne było tu jedyną możliwością. Czy to co widzimy na nagraniach z Myrną jest niewytłumaczalne (nie mylić z niewytłumaczone)? Czy  mamy tu do czynienia z jakąś wielką tajemnicą? No i oczywiście - czy nasz prezydent musi przed nią klękać?

Należę do elitarnego grona subskrybentów Tomasza i Sandry Kowalczyków. Świat poznał panią Sandrę na nagraniu, gdzie przeszkadza interweniującej straży miejskiej. Strażnicy udzielający pomocy choremu na padaczkę musieli użerać się z odprawiającą egzorcyzmy kobietą. Nagranie wygląda tak kuriozalnie, że niektórzy uważają je za fake. Jako wierny fan Kowalczyków dementuję - to jak najbardziej ich poziom. 

Ich kanał zaliczyłbym do religijnego patostreamu. Pan Tomasz nawrócił się w ciekawych okolicznościach. Po tym jak pobił Sandrę tak, że ta trafiła do szpitala, poszedł w las topić smutki w wódce. Po schlaniu się do granic nieprzytomności przyszedł do niego... Jezus. Jezus przebaczył mu wszystkie grzechy i wybrał na swego apostoła. Podobne świadectwo prezentuje Sandra. Jezus zastał ją w narkotycznej agonii, kiedy leżała na ławce w parku. Tak, to by wiele wyjaśniało. Małżeństwo nie ma oporów, aby opowiadać o swojej przeszłości - okradaniu samochodów, mieszkań i starszych ludzi. Z ich filmów dowiemy się wiele o ich życiu uczuciowym. Polecam poczytać napisy na kafelkach w ich łazience. Widać je, kiedy Sandra chrzci swoją matkę w wannie.

Oboje żyją w przeświadczeniu misji, a ich świat przepełniają cuda. Mają ich kilka na kanale, specjalizują się w uzdrowieniach. Wyleczyli wzrok koledze i uwolnili go od potrzeby wstawania w nocy siku. Cudownym remedium okazała się musztarda. Na ten genialny pomysł wpadła Sandra, która zauważyła, że ból jest ostry jak ostra musztarda. Chyba tak narodziła się homeopatia. Na co dzień małżeństwo pałęta się po różnych miastach. Przy pomocy megafonu wołają o nawrócenie. Najtrudniej ewangelizowało im się przy ogródkach piwnych. Choć Jezus ponoć całkowicie odmienił i naprawił ich życie, wciąż mają problemy z policją. Znamienne są słowa pana Tomasza, którego w trakcie spisywania najbardziej boli to, że "lesbijki i pedały mogą sobie chodzić", a im nie wolno mówić o Bogu.

Incydent z próbą wypędzenia demona w Legionowie miał miejsce podczas takiej, ulicznej ewangelizacji. Stąd u Sandry mikrofon i kamera, które uczyniły całą sytuacje groteskową. Na filmie słyszymy przechodniów, którzy zgadzają się z Kowalczykami, że odpowiednią reakcją na napad padaczkowy jest modlitwa. Wymowne są słowa jednej z pań: "może padaczka jest chorobą, tylko czemu zaatakowała akurat teraz?". W ten sposób cudownie nawiązała do Evans-Pritcharda. Przed wojną obserwował on czarowników plemienia Azande. Jego rozmówcy wiedzieli, że dachy walą się od korników, spróchniałych belek i silnego wiatru. Jednak to, że walą się akurat wtedy, kiedy w domach są tacy a nie inni ludzie, było już zasługą złych duchów. Czy powiedzonko "100 lat za murzynami' nie nabiera nowego, dosłownego znaczenia?

Sytuacja w której wiemy, że epilepsja to choroba, a jednocześnie atak epilepsji przypisujemy demonom, ma w antropologii kilka nazw. Najczęściej mówi się o świadomości nierozróżniającej, umysłowości prelogicznej lub podwójności. Psycholodzy pewnie mają swoje własne nazwy, ale nie wiem jakie. Dla polskiej religijności opisał to już Jacek Olędzik. Pod koniec lat 80. przebadał listy dziękczynne spływające do naszych sanktuariów. Opisywane w nich cuda nie kłóciły się z racjonalnym podejściem ich autorów. Ludzie zdawali sobie sprawę, że wyleczyły ich leki. Jednak to, że mieli do nich dostęp, że zadziałały i wyleczyły akurat ich, przypisywali już boskim siłom. 

Obraz szalonej dziewczyny modlącej się nad wymagającym pomocy epileptykiem mógł podnieść ciśnienie. Jednak w gruncie rzeczy nie różni się od tego, co robimy na co dzień. Kowalczykowie są prostymi ludźmi, dzięki czemu łatwiej prześwietlić ich umysły. Wszystko u nich jest bardziej jaskrawe i kontrastowe. Ich nawrócenie, przeżycia religijne i postrzeganie cudów z zasady nie różni się od doświadczeń wielu Polaków. Ja cieszę się z całego zamieszania. To kolejne krzywe zwierciadło (po "buzie widzę w tym tęczu") które odbija nasze na co dzień skrywane ułomności.