Sceptycyzm to bez wątpienia rodzaj upośledzenia. Wada umysłu za sprawą której obsesyjnie poszukujemy informacji niezgodnych z naszymi dotychczasowymi wyobrażeniami o świecie. Zamiast szukać informacji które utwierdzałyby nas w swoich przekonaniach, sceptycy czerpie niezdrową przyjemność z obalania swoich własnych poglądów. Wielokrotnie na blogu siliłem się na uszczypliwe uwagi pod adresem Wikipedii. Dziś z przyjemnością posypię sobie głowę wirtualnym popiołem.

Istnieje sporo badań, które za cel obrało sobie zweryfikowanie informacji zamieszczanych na Wiki. Wypadają zaskakująco korzystnie. W pierwszej chwili pomyślałem sobie, czarcie smołę gotuj, nie może być! Wikipedia wiarygodnym źródłem? Wtedy w mojej głowie zaświecił szatański pomysł: a gdyby tak porównać Wikipedię z Britanniką?

Czy pamiętacie jeszcze Hołdysa, który zarzekał się, że woli płacić za treści w Britannice niż bazować na Wikipedii? Pierwsze badanie porównujące Wikipedię i Britannice to rok 2005 i Uniwersytet Kalifornijski. Artykuły z Wikipedii wypadły nie gorzej, a czami nawet odrobinę lepiej niż te z Britanniki. Najsłynniejsze jak do tej pory porównanie, pochodzi z grudnia 2005. Wówczas słynne czasopismo Nature publikuje zaślepione badanie, w którym porównuje się rzetelność Wikipedii i Britanniki. Próbka zawiera 42 losowe artykuły o tematyce naukowej. Pomijając drobne błędy, które zawierały obie encyklopedie, w Wikipedii odnaleziono 4 błędy sklasyfikowane jak poważne. Niby źle, ale 4 tego typu błędy odnaleziono też w Britannice. Remis, nie mniej przecież wszyscy oczekiwali, iż to Britannica wygra w cuglach. W zasadzie remis ten trwa po dziś dzień, czasami ze wskazaniem na Wiki. Wiki wygrała z Britanniką np. jeśli chodzi o artykuły z działu psychiatrii. W najnowszych, tegorocznych badaniach, w których pod lupę trfiło 490 artykułów z Wikipedii i Britanniki (245 par), ponowie górą okazała się Wikipedia.

To co razi w tego typu porównaniach to ich niski poziom (czasami tak niski, że wręcz nieznany). W oczy rzuca się, że Wikipedia wypada szczególnie dobrze w porównaniach, kiedy badanie przeprowadza środowisko związane z nowymi technologiami. Tak było w przypadku testów, wykonanych przez magazyny komputerowe: niemiecki C't, brytyjski PC Pro i PC plus, oraz australijskiego PC Authority. Przypadek? Aj dont fink soł.

Niektóre badania wyglądają jak anegdoty. Na przykład w 2008 profesor Hamlet Isakhanli porównał to co można znaleźć o Azerbejdżanie na Wikipedii i w Britannice. Wikipedia okazała się bardziej dokładna, ale co z tego wynika - nie wiadomo. Oczywiście, gdyby to Britannica okazała się lepsza, newsa by nie było, nawet byśmy nie wiedzieli że ktoś coś porównywał. Moje krytyka nie przekreślą oczywiście tego, że w chwili obecnej angielska Wikipedia jest prawdopodobnie co najmniej tak dobra jak Britannica. W tym świetle zabawnie wyglądają uwagi nauczycieli, którzy piętnują swoich uczniów za powoływanie się na Wiki, zamiast na papierowe tomiska. 

Od czasów kiedy Tato Muminka wyleczył przeziębienie jagodami, chyba żaden specyfik nie miał takiej reklamy. Tabuny Polaków szturmują apteki, wszystko dla miserikordyny. Toż to sam papież, w ostatnią niedziele machał pudełkiem miserikordyny, chwaląc jej działanie! Reklamowana przez Franciszka jako lek nasercowy miserikordyna nie jest oczywiście żadnym farmaceutykiem, a chwytliwą nazwą zestawu różańcowego.

Miserikordyna posłuży mi jako pretekst, aby pozrzędzić nad niebezpiecznym flirtem religii i medycyny. Mistyczne pojmowanie choroby, gdzie choroba jest karą zesłaną przez Boga, a uniwersalnym lekarstwem jest pokuta i żal za grzechy, skutecznie skracało życie chorych. Jednym z ostatnich masowych przejawów tego medyczno-religijnego fatalizmu, była epidemia ospy w Montrealu w 1885. Katoliccy księża namawiali wówczas wiernych do poddania się chorobie i odstawienia szczepionki. W końcu to nie wypada krzyżować boskie plany, a te są takie, że powinieneś mieć ospę! Chrześcijaństwo, z małymi wyjątkami (np. choroba psychiczna jako demon, którego zwalczyć może żarliwa modlitwa) raczej nie macha dziś lekarzom biblią przed oczami. Wydaje mi się, że inne religie mają tu więcej na sumieniu. Łapy myślenia magicznego religii wschodu wydają się sięgać dalej.

Kuba opisał u siebie, jak światłe umysły islamu głowią się, aby dopasować ludzką anatomie, do tego co napisano w Koranie. Indyjska ajurweda to w dużej mierze translacja hinduskiej mitologii na rożnego typu prozdrowotne banialuki. Nie wiem jak kiedyś, ale do niedawna wszyscy którym trafiała się mikroaudiencja u Dalajlamy, dostawali w prezencie paczuszkę bezużytecznych tabletek ziołowych, rzekomo leczących przeziębienie i kaszel. Religie, mimo iż oficjalnie leczą jedynie "ducha", w istocie prowadzą ze swoimi wiernymi chorą grę. Ojciec Bashobora przylatuje aby wzmocnić naszą wiarę w Chrystusie, zaś w tle szerokim pasmem płynie do wiernych przekaz o wskrzeszeniach i uzdrowieniach. 

Jeśli spojrzeć na medycynę transcendentalną szerzej, na Ojca Klimuszkę, na benedyktyńskie apteki, pomysł na religijne farmaceutyki opiera się głównie na suszonych roślinach. Metody serwowane nam przez religie pochodzą jeszcze z mrocznych wieków medycyny, z czasów kiedy lekarze częściej zabijali niż leczyli. Skąd zamiłowanie do roślin i kamieni, u bogobojnej części tej planety? Jeśli dla kogoś świat nie jest owocem ślepego losu, jeśli wszystko ma swój sens i nic nie powstało przez przypadek  - niechybnie zioła są tylko po to by nas leczyć.

Niestety po świecie szwenda się sporo ludzi, którym wydaje się, że rozszyfrowali ten boski zamysł, dzięki czemu na każdą chorobę mają w swojej saszetce osobną roślinkę. Gorączka i ból głowy - kora wierzby! Kora wierzby, zawiera salicynę, zatem jest szansa, że pomoże. Niestety taki wywar ma wady. Nigdy nie wiadomo, co w lesie sikało na ową wierzbę, a także ile salicyny znajduje się akurat w naszym kawałku. Jeśli będzie jej za dużo, czeka nas biegunka i wymioty. Pod koniec XIX wieku udało się zsyntetyzować substancje bardzo podobną w działaniu do salicyny, nie powodującą jednak aż tak przykrych skutków ubocznych - kwas acetylosalicylowy. Pytanie zatem - po co karmić się wywarem z wierzby, który jest nie tylko mniej skuteczny ale i bardziej niebezpieczny?

Matka natura nie po to stworzyła rośliny, byśmy teraz coś z nich wybierali! Albo pałaszujemy całego krzaka albo nic! Lekarstwem jest cała roślina, nie jakieś tam substancje aktywne, należy zeżreć całą, z korzeniem, a najlepiej z ziemią na korzeniu. Ucztować w pojedynczym związku chemicznym, zamiast delektować się całą łodygą to jakby nie ufać Bogu. Istoty nadprzyrodzone zmajstrowały dla nas kwiatki i kolorowe liście, a my bezczelnie wolimy owoc ludzkiej myśli. Kiedy wybierasz korę wierzby zamiast aspirynę - Jezus płacze. 

Kiedy zachodnioeuropejski dziennikarz ma w 2 sekundy zobrazować polską wieś, zwykle stawia na obsranego konia ciągnącego wóz z burakami. Ten sakramentalny już, obsrany koń ma od niedawna małą, oślizgłą konkurencje. Znakiem rozpoznawczym tej części Europy (przynajmniej w serialach podróżniczych) staje się hirudoterapia - leczenie pijawkami.

Oto, aby nasz kraj kojarzył się ze średniowieczną ciemnotą dbają nasi szarlatani, przedstawiając pijawki jako starą, dobrą metodę leczenia, każdej polskiej gospodyni. Dumą napawa ich wizja Polski, w której ludzi leczy się niedźwiedzim sadłem, pajęczyną zagniecioną z chlebem i pijawkami. Filozofia na której opiera się pijawkowy interes, jest taka sama jak w przypadku innych leśnych badziewi: przyroda nas kocha i wszystko zostało stworzone by nas leczyć. Matka natura jest matką i jak każda mama chce wszystkiego dobrego dla swoich dzieci!

W Polsce mamy około 40 gatunków pijawek, z czego praktycznie tylko jedna ma zakusy na człowieka - pijawka lekarska (sporadycznie do ludzi przyczepia się jeszcze pijawka żółwia). Mniej więcej tak jak czarny lud nieomal wytępił nosorożce dla ich "leczniczych" rogów, tak nasi dziadkowie nieomal wytrzebili pijawkę. W chwili obecnej pijawka lekarska jest objęta ochroną prawną, jako gatunek zagrożony wyginięciem.

Ciemnota zwykle jest podekscytowana, kiedy jakiś zabieg sięga czasów, w których średnia długość życia oscylowała koło trzydziestki. Promotorzy pijawek robią przy tym wszystko, aby odwieść nasze myśli od barbarzyńskich praktyk upuszczania krwi. Niestety, ale właśnie do tego stosowano pijawki. Wszędzie tam, gdzie trudno było upuścić krwi za pomocą lancetu, tam właśnie przykładano naszą obślizgłą bohaterkę. Wcześniej przycinano ją z tyłu, aby wyssana przez nią krew wypływała na zewnątrz. Pijawka nie mogła najeść się do syta, co zmuszało ją do niekończącej się uczty. Obecnie mamy do czynienia co najmniej z kilkoma rodzajami hirudoterapii. Ta najbardziej prymitywna to całkowita szarlataneria, która zaleca pijawki na wszystko, zupełnie jak za króla Ćwieczka. Problemy z nerkami - pijawki na plecy, bezsenność - pijawki na głowę, zaparcia - pijawka na brzuszek, itd.

Jestem świeżo po lekturze książki "Paranormalność” Richarda Wisemana i przyznaje, że poczułem się mile zaskoczony. Wiseman, psycholog-iluzjonista, kojarzył mi się głownie z barowymi trickami, pokroju tego jak z ręcznika uformować kurczaka (chyba jedyny jaki opanowałem). Tymczasem książka jest interesująca, pełna niewyświechtanych przykładów, a przede wszystkim zabawna! Do notki zainspirował mnie rozdział o Gefie - gadającej manguście. Mangusta mieszkała w ścianie jednego z domów na wyspie Man. W latach 30tych do domu mangusty ciągnęły rzesze turystów, aby prosić ją o radę w życiowych rozterkach. Choć nie ma dowodów na to, że Gef w ogóle istniał, został najsłynniejszym gadającym zwierzakiem futerkowym w historii. Nie jedynym.

Osobiście zaimponował mi koń Maroko. Ten żyjący w XVI wieku jegomość posiadał niezwykle przydatną umiejętność wskazywanie dziewic z otaczającego go tłumu! Był w tym tak dobry, że on i jego pan Richard Bankes omal nie przypłacili tego życiem. Konia oskarżono o czary i służbę szatanowi. Przed stosem uratowało ich dopiero publiczne uklęknięcie konia przed krzyżem.

Oczywiście, takich cwanych koni, gęsi, psów i świń było co niemiara. Mnie interesują jednak zwierzaki, które dosłownie mówią! Charles Fort, który połowę swojego życia zmarnował na wynajdywanie dziwnych prasówek (coś mi to przypomina), odnotował kilka przypadków mówiących zwierząt. W 1847 w Nowym Orleanie widziano gadającego kota, w 1908 gazety w Nowym Jorku donosiły o mówiącym psie, zaś w 1930 ludzkim głosem miała przemówić mysz.


W 1930 w niemieckiej Leutenberdze powstało coś naprawdę dziwnego - szkoła gadających psów Margaret Schmidt (Hundesprechschule Asra). Według świadków, psy ze szkoły Asra potrafiły wydawać z siebie pojedyncze zwroty, niestety mało zrozumiałe. Jeden z psów potrafił rzekomo wyszczekać "Mein! Fuhrer!". Szkoła dobrze wpasowywała się w obsesję jaką naziści mieli na punkcie psów. Sam Adolf przypisywał im ludzkie cechy, zaś niemieccy naukowcy uczyli psy nie tylko mówić, ale też pisać, a nawet usiłowali porozumieć się z nimi telepatycznie.

W krajach rozwiniętych chyba nie spotkamy dziś mówiącymi zwierzakami, w klasycznym słowa tego znaczeniu (poza wigilią). Co innego w Afryce. Kilka takich historii opisał m.in Paul Sieveking. W Kenii mówiąca krowa nakazała lokalnej społeczności wybudować kościół. W czerwcu 1992 ugandyjskie radiostacje twierdziły, że w miejscowości Kyabagala koza poinformowała wieśniaków, że AIDS jest boską karą za nieprzestrzeganie Dziesięciu Przykazań.

Jak to możliwe, aby zwierzę było wstanie cokolwiek powiedzieć? Podpowiedz przynosi youtube, gdzie gadających psów jest co niemiara. Blisko pół miliona ludzi subskrybuje Miszkę, gadającego psa husky. Ułamek subskrybentów interesujących się Miszką ma mówiący kot Tiggy, mimo, że na moje kulawe ucho, jest od Miszki znacznie lepszy. Swego czasu karierę robił gadający kot Oh Long Johnson i rozmowny słoń Kosik. Trzeba dużo wyobraźni, aby w tych dźwiękach doszukać się słów, co nie znaczy, że się nie da. Niestety są to zwykłe paternifikacje, doszukiwanie się znaczeń w niejednoznacznych dla naszego mózgu, akustycznych modulacjach. Równie dobrze mówić mogą do nas szumiące liście.

Kiedy otumanione bromem i arsenem, nieświadome niczego społeczeństwo wcina niedzielny rosół, trwa ogólnoświatowa akcja "Stop Chemtrails!" Na dziś zaplanowano ponad 150 eventów na 5 kontynentach. Ponoć jakieś demonstracje mają się odbyć także w Polsce, ale niestety nie znam szczegółów. Jeśli ktoś nie wie czym są chemtrails (dosłownie "szlaki chemiczne"), polecam wyedukować się na tekście Bartka. W spiskowym języku chemtrails oznacza smugę kondensacyjną ciągnąca się za lecącym wysoko samolotem, nierzadko przeradzającą się w fikuśnego cirrussa. Taka chmurzasta krecha.

Według naszych dzielnych wojowników walczących z owymi chmurami, ataki gazowe w Syrii to przy tej złowieszczej smudze babie lato. Chemtrails to spisek tak tajny, że nawet najbardziej otwarte umysły, tak otwarte ze przeciąg hula w ich głowach, nie wiedzą dokładnie czym są i do czego służą chemtrails. Najpewniej jest to chemiczny oprysk o nieznanym składzie, jakaś nieznana toksyna, może jakaś tajna broń, generalnie "sama chemia". Wiadomo też, że w spisku biorą udział miliony. Twój sąsiad stróżujący na lotnisku, Pani Basia sprzątająca terminal, oni wszyscy są w tym umoczeni po szyje! Każdy, kto nie kupuje tego spisku, traktowany jako aktywny członek konspiracji. Wszystko byłoby zabawne, gdyby nie to, że masa ludzi święcie w to wierzy!

W ogólnopolskich mediach temat chemtrails pojawił się tylko raz. W rolę whistleblower'a, przestrzegającego nas przed "dziwnymi chmurami", wcielił się sam rzecznik prasowy Jasnej Góry o. Stanisław Tomoń. W swoim sławetnym artykule grzmiał na Sanepid, czemu nie zajmuje się groźnymi opryskami rozpylanymi na naszym niebie. Tłumacząc na polski: czemu Sanepid nie bada czegoś, czego nie ma.


Nie znaczy to, że nasi rycerze, że nasi obrońcy nieba, siedząc na co dzień cicho. Przypominam, że owe indywidua wystosunkowały w 2011 list otwarty do Ministra Obrony Narodowej, domagając się w nim natychmiastowego zaprzestania opryskiwania nieba "sztuczną zawiesiną", a nawet grążąc podjęciem "kroków prawnych, związanych z pociągnięciem do odpowiedzialności osób, winnych tego skandalicznego procederu". O dziwo, ministerstwo wystosowało odpowiedź (1, 2), podpisaną przez Zastępcę Dowódcy Sił Powietrznych, gen, Sławomira Kałuzińskiego. Lotnicy tłumaczą się w nim, że to co widzimy na niebie, to nie opryski rozpylane z samolotu, a kondensująca para wodna. Rzecz jasna, nie tylko nie przekonało to spiskowców - ich choroba wręcz się nasila. Tajemnicze są już nie tylko chmury, ale także kształty jakie tworzą krzyżujące się na niebie linie. Dla kogo są to znaki i co oznaczają? Strach się bać

Jeśli i wy kiwacie nosem na te wojskowe kłamstwa, nie lękajcie się! Postanowiłem przyłączyć się do dzisiejszej akcji i koło południa zbudowałem za domem rozpraszacz sztucznych chmur! Wszystko wedle instrukcji znalezionej w internecie. Kilka splecionych ze sobą rurek. Łopatologiczna konstrukcja, nawet jak dla mnie. Interesujące, że kiedy tylko mój cloudbuster stanął na trawniku, niebo rzeczywiście jakby pojaśniało. Chmury wydawały się zanikać, ślady po samolotach wręcz rozsuwały się od miejsca wyznaczonego osią mojego rozpraszacza. W centrum niebo jakby poczerwieniało, a tworząca się zorza zaczęła  promieniście rozchodzić się na boki! Nagle niebo rozstąpiło się, a moim oczom ukazał się anioł! No dobra, przyznaje się, nic się nie wydarzyło. Chmury nawet nie drgnęły, przynajmniej na moim niebie. Jednak w internetowej specyfikacji chembustera napisano, że jego zasięg dochodzi do 190 km! Więc jeśli ktoś z Katowic lub Poznania widział idącą po niebie fale niszczącą ślady po samolotach - to był mój rozpraszacz! Oczywiście jak każdy majsterkowicz, dopiero po wszystkim zajrzałem do zasad bezpieczeństwa. I co czytam: dotknięcie nierozładowanego cloudbuster może doprowadzić do porażenie "energią orgonalną", czego skutkiem może być trwałe kalectwo. Fuck, jeszcze mogłem przy tym zginać!

Wszyscy przyzwyczailiśmy się, iż co chwile jakiś gatunek trafia na listę wytrzebionych. Media informują nas o żyjących w jakimś tam zoo dwóch ostatnich sowach, czy o kozach, które widuje się już tylko na jednej górze i to raz na 10 lat. Niemniej, niecodzienną zdarza się, aby zagrożoną wyginięciem była roślina, rosnąca na parapecie prawie wszystkich babć odwiedzanych przez wnuki. W Czerwonej Księdze, gdzieś pomiędzy pandą a tygrysem, widnieje dziś marihuana!

Marihuanę wypiera niezwykle inwazyjny gatunek – marihuana medyczna! Już nikt nie pali zioła rekreacyjnie – teraz wszyscy się leczą. Spoglądam na to i sam nie wiem co o tym myśleć. Czy oglądam farmaceutyczną komedie wymuszoną presją społeczną z domieszką polityki? Czy mamy do czynienia z rzeczywistym przełamaniem się środowiska medycznego do tej używki? Czy to może powrót do leczenia leśnymi wywarami? Z zielarzem zamiast lekarza i apteką w kompostowniku?

Nietrudno zweryfikować, czy marihuana medyczna jest jakiś medykamentem. Wyrocznia, czyli FDA stwierdza jednoznacznie: marihuana nie zyskała akceptacji do zastosowań medycznego. Z naukowego punktu widzenia, w ogóle nie można rozpatrywać jej w kategoriach leku, jako że przy braku dobrze kontrolowanych badań klinicznych nie sposób było choćby rozpocząć procesu homologacji. Zakładając, że to nie koncerny farmaceutyczne blokują dostęp do marihuany (ze strachu przed tym jaka jest wspaniała), marihuana medyczna jest tak medyczna, jak mniszek lekarski jest lekarski.


Podpięcie marihuany pod, bądź co bądź, stygmatyzującą kategorie medycyny alternatywnej, nie jest jednak takie proste. Do niedawna mieliśmy w zasadzie dwa rodzaje medycyny alternatywnej. Taką, która swymi korzeniami sięgała ludowej magii i mylnych wyobrażeń o fizjologii człowieka, oraz taką, która wyrosła z nadużywania medycznego etosu, zachowującej pozory konwencjonalnej praktyki leczniczej. Ich wspólnym mianownikiem była niedowiedziona skuteczność, lub wręcz dowiedziona nieskuteczność.

Obecnie, większość definicji medycyny naturalnej celuje w stosunek środowiska naukowego do danego produktu. W zasadzie to od ewentualnej niechęci mainstreamowej medycyny uzależnia się to, co jest medycyną alternatywną. Według British Medical Association (BMA), medycyną alternatywną są po prostu formy leczenia, które nie są powszechnie wykorzystywane przez zwykłych pracowników służby zdrowia i które nie są częścią programu nauczania studiów medycznych. Gdyby rozpatrywać marihuanę przez pryzmat uczuć środowiska medycznego, można podciągnąć ją pod medycynę alternatywną. Gdyby za wyznacznik medycyny naturalnej przyjąć jej skuteczność, konopie pozycjonowałoby się odrobinę lepiej. Właściwości przeciwwymiotne i przeciwbólowe konopi, są jako tako potwierdzone. Nie zmienia to faktu, że na rynku dostępne są lepsze leki przeciwwymiotne i lepsze leki przeciwbólowe.

Wypadałoby poważnie zastanowić się, nim przykleimy czemuś etykietę lekarstwa. Nie łatwo jest odkleić już raz przyczepioną łatkę. Jeśli uda się przekonać ogół społeczeństwa, iż marihuana jest jakimś super lekarstwem, ewentualne odkręcenie tego zajmie lata. W końcu wciąż nie wiadomo, czy jej zalety rekompensują jej wady. Przypominam, że nawet palenie tytoniu  ma jakieś pozytywne działania. Nikotyna  może zwiększać koncentrację, mamy także mgliste przesłanki, iż pomaga w przypadku Alzheimera i Parkinsona. Nikt o zdrowych zmysłach nie dopisuje jednak do tytoniu, przymiotnika „medyczny”. Marihuana medyczna otwiera furtkę i przez którą nie wiadomo co jeszcze przelezie. Dla kogoś, kto walczy z powszechnym przypisywaniem właściwości leczniczych produktom, które takowych właściwości nie posiadają, taka mała furtka, to brama dla szarlatanów. Jeśli uda się z marihuaną, dobre lobby przepchnie do naszej apteczki niemal wszystko.