Liczy się 'świadectwo', nie? Liczy się show. Cóż, ale możemy mieć nadzieję, że z czasem minie łatwowierność ludzka. Albo zamieni się w coś zupełnie innego.

Najbardziej podobają mi się osoby, które na bieżąco tłumacza taki bełkot. Stoją koło opętanej duchem świętym osoby i przekładają "szaparateza" np. na "bóg oczekuje od nas ofiary" - istny teatr dla ubogich.

Piszesz "30% wszystkich uniwersaliów Donalda Browna i jego następców" - i łatwo stąd wydedukować, że pojęcie zostało przez niego wprowadzone. Owszem, sławna jest jego dość niedawna książka o tym, ale gdy był on jeszcze studentem, na MIT opublikono książkę "Universals of Language" (1963)z materiałami konferencji z 1961 na te tematy. I z bibliografii wynika, że lata 50-te były pełne publikacji tego dotyczących...

Szmurgf bulblu gamba tymba.

Noo, takie listy robiono już w Oświeceniu, ja natomiast powołałem się oczywiście na tą najbardziej znaną. Według niektórych antropologów lista uniwersaliów kulturowych w ogóle jest pusta - także u tych znamienitych, jak u Edmunda Leacha. Co do samych "30%" tu rzuciłem tą liczbę trochę na wiatr, po prostu popatrzyłem na tą listę, nie wiem może jest 20, a może 35%.

Nie wiedziałam, że masz takiego bloga, nawet się nie pochwaliłeś, a widzę, że są tu lepsze historie niż ręka zamoczona w roztopionym metalu czy stewardessy wypadające z samolotów;]Kiedy ty masz na to czas? Ja cię chyba jednak w ogóle nie znam

Raz na zawsze skończmy temat lawy :)

"Znany dziewiętnastowieczny francuski iluzjonista, Robert-Houdin, w swym wydanym w 1868 roku dziele pod tytułem "Confidences et révélations" przytacza pewną niezwykła historię, w której opisuje eksperyment, bezpośrednio związany z efektem sferoidalnym (polegający na tym, że ciecz, w przypadku kontaktu z wysoce nagrzaną powierzchnią, opiera się o nią na warstwie pary, która powstaje w momencie kontaktu), a który przeprowadził w pewnej hucie żelaza. Otóż dowiedział się, że chodzą słuchy, jakoby hutnicy potrafili bezkarnie włożyć rękę w roztopione żeliwo i wyjąć ją bez najmniejszego szwanku.

"Mistrz podszedł do nas i pokazał nam piec, przy którym mieliśmy przeprowadzić nasze doświadczenie. Hałas, i gorąco bijące od urządzeń zwiększały mój niepokój, ale stałem spokojnie obok pana Boutigny i czekałem na spust surówki.
- Niech mi pan pokaże proszę swoje ręce.
Wziął me ręce w swoje.
- Do diabła! - zawołał, - są zbyt suche by przeprowadzić doświadczenie.
- Naprawdę?
- Tak jest.
- To co, może być niebezpiecznie?
- Mogłoby być.
- Chodźmy w takim razie stąd, - powiedziałem, kierując się ku wyjściu.
- Nie, szkoda by było. Niech pan zmoczy ręce w wodzie z tego wiadra - odpowiedział mój towarzysz, powstrzymując mnie, - niech pan je wytrze, a w porach na skórze pozostanie wystarczająco wilgoci.

W tym momencie zatyczka pieca została wybita i płonąca lawa rozpalonego żeliwa wypłynęła na zewnątrz. Mój towarzysz podszedł doń i włożył weń zdecydowanym gestem ręce, tak jakby je mył w tym rozpalonym strumieniu. Skłamałbym mówiąc, że patrzyłem na to ze spokojem. Serce biło mi tak mocno, że myślałem, że wyskoczy mi z piersi. Gdy pan Boutigny zakończył te "ablucje" podszedłem zdesperowany. Powtórzyłem jego gesty; chlapałem się w gotującej lawie i w nieopisanej radości, która chwyciła mnie za serce, wziąłem jej odrobinę w dłoń i rzuciłem w powietrze. Skądinąd, uczucie jakiego doznałem było podobne do dotknięcia delikatnego aksamitu czy jedwabiu."

Tekst pochodzi ze znanemu tu pewnie większości Archiwum S Adama Pietrasiewicza, "Czy po ogniu można chodzić?"

Nawet faktyczne mówienie istniejącym językiem, jakiego się nie uczyło można, jak się okazuje, wyjaśnić racjonalnie: http://my.opera.com/Jurgi/blog/2008/07/03/pozaziemskie-zycie-ziemska-ynteligencja (mniej więcej od połowy tekstu jest na ten temat).

Nie jestem pewien czy w darze języków chodzi o to, aby po roku siedzenia w UK wymówić w końcu parę poprawnych zdań po angielsku. Gdyby sławetny Czech zaczął mówić po Węgiersku, albo lepiej w języku Azande, ooo, to by nam bardziej zaimponowało :)

Chodzę boso po gorących węglach z ogniska i muszę przyznać, że jest w tym cud: jednak nie polega on na tym, że się nie oparzyłem ani razu (to normalne) ale na tym, że po raz pierwszy się przełamałem i spróbowałem. Przełamanie TAKIEGO strachu jest rzeczą naprawdę niesamowitą... Potem to już tylko blade echo tego pierwszego razu.

Co do Noam'a Chomskiego i jego Uniwersalnej Gramatyki to są pewne wątpliwości związane z językiem plemienia Piraha. Daniel Everett się tym zajmował (czy nadal się zajmuje).