Najwyraźniej zamieniam się w stetryczałego dziada, bo nawet w rzeczach które powinny mnie cieszyć, dostrzegam jedynie ich gorzką stronę. Wyborcza nie przestaje rzucać gromami w pupę pana Marka Haslika, znachora z Nowego Sącza. Niby dobrze, w końcu ktoś natarł uszy temu gałganowi (Boże, już nawet pisze się jak stary dziad). Z drugiej strony dostrzegam pewne zagrożenie w sygnowaniu medycyny alternatywnej takimi postaciami jak Haslik.

Jest on w swym uzdrowicielstwie obrzydliwie wręcz stereotypowy. Starszy pan przyjmujący gdzieś pokątnie na rubieżach i bredzący coś o Bogu. Wbrew pozorom nie jest to standardowa szarlataneria, a rodzaj muzealnego eksponatu. Ludowy guru udzielający porad swoim wyznawcom, opłacany darami w postaci gęsi i worka ziemniaków to unikat. Już w napisanej 60 lat temu książce Bieńkowskiej "Atom i znachorzy" praktycznie każda uzdrowicielka była staruszką przepędzającą miotłą lekarzy, tak starą że mogła być kochanką Napoleona. Choćby za sprawą przemijającego czasu, takich postaci nie mogło się ostać zbyt wiele. Babcie leczące ziołami i dziady przypisujące sobie boskie moce, to obecnie rarytas! O tych ludzi należy dbać jak o eksponaty w muzeum. Dzisiejsi uzdrawiacze mają sklepy w centrum i dorzucają paragon do swoich bezwartościowych mikstur. Pseudomedyczne porady stanowią clou  telewizji śniadaniowej. Znachorstwo praktykują nasze matki, nasi znajomi i my sami. Łatwiej obarczyć winą wiejskiego szamana, niż dostrzec tę smutną prawdę.

Zakrawa na jakiś ponury żart, że tabloid piętnujący Haslika, chwilę wcześniej drukował kilkuset tysięcy bioenergetyzujących kwadratów. Ilość zarażonych głupotą ludzi przez szamana z Nowego Sącza jest niczym, przy tajfunie mambo-jambo jaki wylewa się z kolorowych dzienników. Historia pomyleńca jest oczywiście bardziej medialna, niż tysiące alegrowiczów, wciskający ludziom takie rzeczy, że ziółka Haslika to przy tym medyczna nadzieja XXI wieku.

Postępująca znieczulica uodporniła mnie na widok lamp do koloroteriapii, tajemniczych "przyrządów przeciwbólowych" i ajurwedyjskich okularów. Jakoś to przełknąłem. Są jednak rzeczy których nie zdzierżę. Na przykład wciąż reaguję na otręby ryżowe leczące raka. Na mieszankę oleju słonecznikowego z jajkami, cofającą każdy nowotwór po 358 zł. Kto jest gorszy Haslik, czy patafian opychający sok z winogron chorym na raka, po 255 zł za litr? Każdy może kupić sobie witaminę C po 5 zł, ale kiedy chemioterapia nie pomaga wtedy możesz się zaopatrzyć w taką specjalną witaminę C. Oczywiście listek takiej witaminy C kosztuje 160 zł. Kiedyś wydawało mi się, że to właśnie tacy sprzedawcy są źródłem dezinformacji i pseudomedycznego zła. Następnie myślałem, że nie są jego źródłem a owocem. Obecnie coraz bardziej przychylam się do zdania, że trzydziestolatek leczący swoją matkę kadzidełkiem i allegrowicz handlujący leczniczym orientalnym gównem to jedna i ta sama osoba. Kat i ofiara w jednym, czyli pełen dramat.

Zważywszy, że blog ten dotyczy rzeczy, które interesują głównie oszołomów, z natury rzeczy przez te 7 lat przewinęło się tu sporo osobliwych intelektualnie postaci. Mimo to, uzdrowicieli z sekciarskim zacięciem policzyłbym na palcach jednej ręki. Szacuje natomiast, że matki małych Jasiów leczących ich sokiem z żurawiny, mogły w tym czasie napisać od 1,2 tys do 1,6 tys komentarzy. Mniej więcej tak rysują się te proporcje.

Ludzie którzy swoimi poradami szkodzą innym to nie mityczni szamani o natapirowanych włosach i szaleństwem wypisanym na twarzy. To niestety nasze sąsiadki, nasi koledzy z pracy i uprawiające fitness szefowe. Swoją wiedzę czerpią z sensacyjnie brzmiących tekstów. Próbowali kiedyś przeczytać coś mądrego ale nie zrozumieli, a to co nie doczytali sami sobie dopowiedzieli. Lepiej byłoby dla nich nie wiedzieć niczego, niż wiedzieć to co wyczytali w kolorowych poradnikach.

Choć w przeciwieństwie do zaczadzonej zabobonem tłuszczy wiem, że leki generyczne to nie to samo co geriatryczne, a przegląd systematyczny to nie taki który wykonuje się systematycznie - nie przyszło mi do głowy kogoś leczyć! Okołomedyczne zainteresowania uczą mnie aby swoje zdrowie oddać w ręce lekarzy. Jeśli twoje lektury uczą cię czegoś wprost przeciwnego, to pora pozbyć się paru zakładek z przeglądarki.

Jak wiemy z reklam, przy odrobinie chęci z żyrafy wyciśnie się odrobinę owocowych cukierków. Jak wiemy z tego bloga, są ludzie którzy święcie w takie rzeczy wierzą - z naciskiem na święcie. Pogląd, według którego człowiek zdolny jest materializować różne przedmioty wiąże się z małą niedogodnością, jaką może być goszczeniem w swoim ciele diabła. Gdybym wiedział, że w czasie szatańskich spazmów wypluję, powiedzmy potrzebną mi teraz drylownice, z chęcią zaprzedałbym się diabłu. Niestety od wieków opętani plują tym samym zestawem śmieci, do którego należą pióra, guziki, druty, włosy, nitki itp. Obecnie najpopularniejsze są gwoździe. Licheński egzorcysta ks. Edmund Szaniawski nosi ze sobą nawet wiaderko z wyrzyganym przez opętanych żelastwem Aż prosi się ustawić takich opętanych w Castoramie, gdzie każdy mógłby do nich podejść i nabyć trochę świeżo zmaterializowanych gwoździ.


Pokazywanie wiaderka gwoździ jest takim dowodem na istnienie diabła, jak owocowe cukierki są dowodem na dojne żyrafy. Ultrasonografia momentu materializacji gwoździa? Rentgen? Jakieś nagrania wideo? Po co! Ludziom niech wystarczy widok śrubek w wiadrze. Egzorcyści zapewniają przy tym, że gwoździe w ustach opętanych nie są wynikiem sztuczek egzorcyzmowanych. Śmiem wątpić w umiejętności księży w rozszyfrowywaniu nawet najprostszej iluzji. Przypomnę choćby przypadek dziesięcioletniej Niemki Althe Ahlers, którą nieomal spalono po tym jak opanowała prostą sztuczkę "wyczarowywania" myszy z chusteczki. Mimo, że dziewczynka pokazała przed sądem, że sztuczka nie ma w sobie prawdziwej magi i opiera się jedynie na zręcznych palcach, duchowni wciąż domagali się poddania dziecka torturom i sądzenia za czary.

Historia dostarcza licznych dowodów na to, że wydalanie przez opętanych tego i owego, nie jest oznaką nadprzyrodzonych mocy. W 1620 roku niezwykłych rzeczy dokonywał niejaki William Perry. Dwunastolatek miał wszystkie objawy opętania. Na dźwięk słów Ewangelii wg św. Jana miotał się tak, że czterech chłopa nie mogło go utrzymać. Wymiotował szmatami, paznokciami, nićmi, wełną, słomą i różnym żelastwem. Oszustwo odkrył dopiero badający go biskup Thomas Morton. Chłopiec nie rozpoznał fragmentów ewangelii czytanych w innych językach, choć uważano, że diabeł powinien znać wszystkie (co ciekawe, obecnie nie przeprowadza się tego testu). Dzieciak przyznał się, że wszystkie przedmioty które zwracał, wcześniej sam ukradkiem wkładał do ust, zaś czarny mocz który oddawał był tylko nićmi nasączonymi atramentem, ukrytymi pod napletkiem. Podobny show w 1696 roku odstawiała jedenastoletnia Christine Shaw. Wiła się w konwulsjach, twierdząc że dręczą ją demony, wymiotując przy tym m.in skorupkami jaj, popiołem, kurzymi piórami, kłębkami włosów, sianem i śrubami. Mała poszła jednak dalej i z łatwością zidentyfikowała swoich astralnych oprawców. Oskarżyła łącznie 21 osób, w tym połowę swojej rodziny, ojca, babcie, kilku kuzynów. Siedmioro oskarżonych została powieszonych i spalonych na stosie. W 1839, w dawnej sypialni małej Shaw, obok jej łóżka odnaleziono ukryty w ścianie otwór, którym najprawdopodobniej przekazywano dziewczynce wypluwane przez nią przedmioty

Wybór do materializacji akurat gwoździ, wydaje się słabym posunięciem ze strony szatana. Niegdyś nie dało się o nich wiele powiedzieć. Identyfikowano je po prostu jako "gwoździe do zabijania okien" albo "gwoździe do zbijania kół u wozu". Dziś badając takie gwoździe moglibyśmy ustalić skąd pochodzą, kiedy je wyprodukowano, z jakich stopów i jaką metodą. Wiele powiedziałoby to o piekielnym przemyśle. Czy szatan przestrzega norm unijnych? Nie słyszałem aby kościół przekazał je do jakiejkolwiek analizy. Istnieje możliwość, że każdy z gwoździ jest szczegółowo badany i każdy okazuje się pochodzić z pobliskiego sklepu żelaznego, po czym wyniki tych ekspertyz lądują w biskupim koszu na śmieci.

Myjący się każdego dnia miastowi być może zastanawiają się, po co przed świńskim korytkiem rolnik ustawia utrudniające życie warchlakom kraty? Otóż niektóre świnie dają się ponieść atmosferze wyżerki do tego stopnia, że włażą do pełnego ziemniaków koryta. Kraty mają też chronić inne zwierzaki przed co bardziej szalonymi świniami. Pamiętam z dzieciństwa jak kura zeskoczyła z grzędy między świniaki, czego te nie potraktowały jak sąsiedzkich odwiedzin i kuraka najzwyczajniej wszamały.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że tak jak rolnik hoduje świnie, tak państwo hoduje swoich obywateli. W tym wypadku para najbardziej szczwanych knurów w imieniu całego świńskiego stada sama ustawia kraty, by inne świnie nie zadławiły się kartoflem i zbytnio nie rozpanoszyły po chlewiku. Dyskusja sprowadza się wyłącznie do tego gdzie ustawić kraty, nigdy nie rozmawiamy o tym, czy kraty są w ogóle konieczne.

Przez kraty rozumiem idee, że samo mówienie, patrzenie lub słuchanie pewnych rzeczy może być dla nas szkodliwe. Tak jakby sama możliwość spojrzenia na to co jest niewłaściwe był już czymś złym. Magiczna moc obrazu, która zamienia nas w to co widzimy. Przerażenie budzą więc parady gejów, jakby samo patrzenie na nich mogło "zarazić" homoseksualizmem. Wbrew temu jak przedstawiają to autorytety moralno-dziennikarskie, o tym co jest szkodliwe nie rozsądzi żadna dyskusja. Sfinansowaliśmy w tych tematach niewiarygodną wręcz ilość badań. Na przykład, zagadnienie przemocy w mediach doczekało się (w zależność kto co liczy) od 3500 (według American Academy of Pediatrics) do kilkuset (według Jonathana Freedmana), badań! Grzechem byłoby z tego nie korzystać.

Wymowną w temacie wolności słowa jest historia badań na temat zależności pomiędzy dostępem do pornografii, a przestępczością na tle seksualnym. Nim zaczęto badać te relacje, pokutowały jedynie zdroworozsądkowe założenia. Pornografia powodować miała szereg społecznych dolegliwości, w tym fale przemocy i gwałtów. Pogląd ten upadł w zasadzie od razu, kiedy tylko zaczęto go analizować. Co nie znaczy, że nie obeszło się bez kontrowersji i zażartych sporów.

Największy kontratak miał miejsce w latach 80tych, kiedy na moment udało się zrekonstruować obraz młodocianego, rozjuszonego czytelnika świerszczyków, który gwałci wszystko co wpadnie mu w klejące się łapska. Dziś panuje rzadki w badaniach społecznych konsensus, iż zebrane dotychczas wyniki pozwalają raz na zawsze odrzucić hipotezę, iż dostęp do pornografii przekłada się na wzrost napaści na tle seksualnym. Publikowane w ostatnich latach prace (np. tu, tu i tu) idą nawet dalej, dowodząc że dostępność do pornografii nie tylko nie zwiększa ilości gwałtów, ale wręcz zmniejsza!

Wiemy także, że omawiane często w mediach uzależnienie od pornografii po prostu nie istnieje! Takie wnioski nie tylko wymykają się prostej logice, są wręcz dezorientujące, na przykład dla środowisk feministycznych. Owy dualizm pornografii, która z jednej strony uprzedmiotawia i wyzyskuje kobiety, z drugiej wyzwala i kanalizuje agresje seksualną, doprowadził do podziału wśród anglosaskich feministek i wydarzeń znanych z historii jako Feminist Sex Wars lub Porn Wars. Czy zatem ścisły (dzięki zbliżającej się nowelizacji niedługo jeszcze ściślejszy) zakaz pornografii z udziałem nieletnich, aby na pewno je chroni? Rozsądek nakazuje mi nie rozważać tego pytania. Póki co nie chce aby ten blog zniknął z internetu

Za sprawą wyczerpujących się zasobów ropy, Norwegia uczyniła swoim towarem eksportowym muzykę black metalową. Ambasador Norwegii Karsten Klepsvik parę dni temu zorganizował z tej okazji koncert, oraz udzielił Wyborczej wywiadu. Jak pięknie. Przypomnę, że w 2004 roku za zorganizowanie koncertu norweskiego zespolu black metalowego Gorgoroth, ludzie usłyszeli w tym kraju wyroki skazujące, a zespól byl przesłuchiwany przez prokuraturę. W czasie koncertu nikogo nie pobito ani nikogo nie okradziono. Pokoncertowy tłum nie przewracał śmietników ani nie dewastował pociągów (jak mają to w zyczaju uczestnicy firmowanych przez władze imprez sportowych). Sama stylistyka, kilka nabitych na pal, sprowadzonych z ubojni owczych głów, była dla organów ścigania wystarczającym pretekstem.

Kiedy pobieżnie przeglądam co się o tym wówczas pisało i jak przedstawiały to dzienniki, jakoś nie mogę natrafić na obrońców zespołu Gorgoroth. Najbardziej wyrozumiałe wypowiedzi przypominały tę księdza Bonieckiego: "Jestem przeciwnikiem cenzury, ale jest jakaś granica w propagowaniu zła". Jaki mrok musi spowijać dusze ambasadora, skoro jest fanem takiej muzyk?. Jaki rodzaj wypaczenia kryje się w ciele przeciętnego Norwega, skoro dopuszcza do siebie coś takiego? Inaczej oznaczałoby to, że patrzenie na wokalistę liżącego obdarty ze skóry owczy łeb nie przynosi ze sobą kresu cywilizacji. Jeśli to nie jest groźne, to co? Przecież nie po to zainwestowaliśmy w kraty do chlewika, aby teraz  z nich rezygnować.